Στο μεταξύ το χιόνι έπεφτε πυκνό. Άλλο και τούτο πάλι..

Αυτοί προχθές ήταν έτοιμοι να κατεβάσουν τα καλοκαιρινά λουράκια και ν’ αρχίσουν να σερβίρουν παγωτό.

Μάλιστα, η Φάτσα ήθελε να πειραματιστεί με μια νέα γεύση. Παγωτό βανίλια με άρωμα κροκέτας που θα το προσέφερε μέσα σε μια φωλιά από σκυλομπισκότα χωρίς γλουτένη. Είναι, άλλωστε, σημαντικό για έναν σκύλο που σέβεται τον εαυτό του να προσέχει τη γραμμή του και να μη φέρεται ως κεραμιδόγατα. Όμως τώρα, πάλι χιόνι… Ωκεανίς σου λέει ο άλλος. Πφ… πεταμένες κροκέτες..

Στο μεταξύ ούτε ίχνος του Γιάννη. Έξω στη γειτονιά επικρατούσε αναβρασμός. Στις κολόνες είχαν βάλει φωτογραφίες του φίλου τους. Δινόταν και αμοιβή. Μια κούτα σκυλομπισκότα. Γάτα μία!!!!!!!!!!

Όλοι οι τετράποδοι φίλοι άρχισαν το ψάξιμο. Πρώτα πήγαν στα γνωστά στέκια. Καφενές του Ρόκι. Αυτή η Φάτσα ήταν τόσο αφελής, ώστε έψαξε ακόμα και μέσα στις κατσαρόλες της. Θαρρείς και ολόκληρος σκύλαρος ήταν καρφίτσα. Μετά το τέλος αυτής της περιπέτειας το κανίς μας ήταν αποφασισμένο να αναλάβει προσωπικά την εκπαίδευση αυτής της μικρής. Pet shop. Ήταν το σταθερό σημείο αναφοράς. Κάθε Σάββατο πήγαιναν και έκαναν τα ψώνια τους. Σαμπουάν, λουράκια, λιχουδίτσες. Και, φυσικά, το μαγαζί της γειτονιάς. Υποχρεωτικά έπρεπε να μένουν έξω (σάμπως και να είχαν χολέρα, θαρρείς και δεν είχαν αυτοί παρά να ξοδέψουν ως πελάτες. Να θυμηθώ να γράψω ένα άρθρο γι’ αυτό). Όμως, ο καλόκαρδος παντοπώλης τους είχε διαμορφώσει μια όμορφη γωνίτσα με κουβερτάκια για το χειμώνα και άφθονο νερό για το καλοκαίρι. Αυτό ήταν το κορυφαίο σημείο συνάντησης. Το κουτσομπολιό έπαιρνε φωτιά.

Πουθενά. Α, ρε Γιάννη… Πού να είσαι φίλε μου..

Ακόμα και η βρωμούσα έκανε ανάρτηση στα μέσα δικτύωσης, ζητώντας βοήθεια από όλους. Οι γάτες της γειτονιάς άρχισαν να νιαουρίζουν εκνευριστικά δυνατά, μήπως και τον εξοργίσουν κι εμφανιστεί από το πουθενά. Τίποτα. Ο Γκαστόν ανέβασε πίεση. «Κορίτσια, εκτιμώ το ανιδιοτελές σας ενδιαφέρον, όμως τα αυτιά των κόκερ είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα και είναι έτοιμα να τα μαζέψουν και να φύγουν. Δείξτε αυτοσυγκράτηση και μοιράστε αυτά τα φυλλάδια». Παραδόξως υπάκουσαν. Αργότερα θα του έστρωναν το λουράκι.

Ως δημοσιογράφος, ήταν σε διαρκή επικοινωνία με τα «Τετράποδα Νέα». Ήταν η ευκαιρία του να γίνει διάσημος. Ένα αποκλειστικό!!

Άφησε το μπλοκάκι στην άκρη και άρχισε να ψάχνει πυρετωδώς. Αν ήμουν ο Γιάννης πού θα μπορούσα να πάω;

Μπίνγκο! Ο Γιάννης ήταν λιχούδης. Σίγουρα θα πήγαινε κάπου με ωραία φαγητά και μυρωδιές.

Τράβηξε στην τελευταία του ελπίδα. Το φούρνο. Πάντα οι χαμογελαστές κυρίες κερνούσαν λιχουδιές τα φιλαράκια. Στάθηκε στη γωνιά των φίλων έξω από το κατάστημα να σκεφτεί. Ακούμπησε στην καινούρια κατασκευή που τους έβαλαν για να δένουν τα λουράκια τους. Τι όμορφο, είχε σχήμα σκύλου. Ώρα για να ξαποστάσουμε. Ακούμπησε στο αγαλματάκι και έβγαλε το σημειωματάριο. Σχεδίασε την πορεία που είχε κάνει στην έρευνά του.

• Αψού
• Με τις υγείες σου, φίλε… κάποια γάτα σε μελετάει..

Μα τα χίλια κόκκινα λουράκια! Το αγαλματάκι φταρνίστηκε;;;

Τίναξε το χιόνι από πάνω του. Ήταν ο Γιάννης!!! Άρχισε να γαβγίζει δυνατά. Ήρθαν οι κυρίες από μέσα και κατάλαβαν. Πήγαν το Γιάννη στον κτηνίατρο.

Μέχρι το απόγευμα, ο Γιάννης ήταν ασφαλής και τυλιγμένος σε κουβέρτες στο σπίτι του. Ο Γκαστόν έτρεξε να προλάβει το τελευταίο φύλλο της εφημερίδας. Η προαγωγή ήταν στο τσεπάκι του.

Όταν γύρισε στο καφενείο του Ρόκι, μια σακούλα λιχουδιές τον περίμενε. Την πήρε και βγήκε έξω. Κέρασε όλα τα φιλαράκια που είχαν ψάξει το Γιάννη. Ακόμα και τις γάτες.

Τέλος καλό, όλα καλά. Μα τα χίλια χιονισμένα λουράκια!

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη