Αν πραγματικά κάποιος ιδιοκτήτης δεν τα καταφέρει και λυγίσει στην διαδικασία της συμβίωσής του με τον σκύλο του, ή ακόμα αν για κάποιο άλλο λόγο θα πρέπει να τον αποχωριστεί, δεν υπάρχει κρατική μέριμνα ώστε τα ζώα αυτά να φιλοξενηθούν σε ανάλογες εγκαταστάσεις ώστε να τους δοθεί εκ νέου ή ευκαιρία να υιοθετηθούν από κάποιον άλλον.

Έτσι, πολλές φορές, τα ζώα αυτά αφήνονται στον δρόμο και στην τύχη τους.

Ο μεγάλος όμως πληθυσμός των αδέσποτων είναι αποτέλεσμα και της ανεξέλεγκτης αναπαραγωγής των ζώων που βρίσκονται στον δρόμο. Ο νόμος ορίζει ότι τα θηλυκά σκυλιά θα περισυλλέγονται, θα στειρώνονται και θα ελευθερώνονται στο σημείο που βρέθηκαν. Αυτά τα σημεία επιλέγουν κάποιοι

να αφήσουν τα σκυλιά τους ελεύθερα με την ελπίδα μιας άλλης τύχης. Στα κέντρα των πόλεων και των μικρών χωριών, όπως επίσης και σε επαρχιακούς δρόμους με συχνή κίνηση. Εκεί εγκαταλείπουν και τα νεογέννητα που τους είναι ανεπιθύμητα ή δεν έχουν βρει ιδιοκτήτη να τα πάρει. Και ενώ ο νόμος απαγορεύει την αναπαραγωγή των σκύλων σε ιδιώτες, πολλοί αναπαράγουν τα ζώα τους, είτε από απροσεξία, είτε ηθελημένα αφού πιστεύουν ότι κάποιος θα βρεθεί να τα πάρει, είτε γιατί πιστεύουν ότι για μια φορά στην ζωή τους πρέπει να αναπαραχθούν. Με αυτόν τον τρόπο αναπαράγονται και πολλά ζώα που δεν έχουν κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις υγείας και καταλληλότητας αναπαραγωγής. Έτσι λοιπόν πολλά καταλήγουν στον δρόμο.

Την μέριμνα για τα ζώα αυτά έχουν αναλάβει εθελοντές πολίτες. Με ελάχιστες κρατικές χορηγίες, πολύ προσωπική συνεισφορά και εργασία, τα περιθάλπτουν, τα ταΐζουν, τα στειρώνουν και τα φιλοξενούν ως ότου βρούνε νέες οικογένειες στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό. Τα καταφύγια ζώων είναι λίγα και γενικά ανοργάνωτα, με συνθήκες που θα τολμούσα να χαρακτηρίσω απαράδεκτες. Πολλοί φιλοξενούν στο σπίτι τους ένα, δυο η και περισσότερα για να τα περισώσουν. Μια τακτική που σύντομα δυσκολεύει την ζωή και των διασωστών και των διασωθέντων. Αυτοί που τα έχουν διασώσει, όσα και να είναι – υπάρχουν περιπτώσεις που μιλάμε και για τριάντα ζώα – δεν θέλουν να τα αποχωριστούν με την πίστη πως κανένας άλλος δεν θα τα αγαπήσει και δεν θα τα φροντίσει όσο αυτοί.

Το πρόβλημα της διαχείρισης των αδέσποτων στην Ελλάδα είναι μεγάλο. Και ενώ σπάνια τα αδέσποτα έχουν επιθετικές τάσεις, σε περιπτώσεις που σχηματίζουν ομάδες, μπορούν να δημιουργήσουν μεγάλα προβλήματα, σε άλλα δεσποζόμενα (αφού και οι δυο κατηγορίες ζώων έχουν προνόμια να διαφυλάξουν) αλλά και σε ανθρώπους. Το γεγονός αυτό έχει γίνει πολλές φορές λόγος διαμάχης μεταξύ φιλόζωων και απλού κόσμου. Ο νόμος δεν ξεκαθαρίζει και δεν διαφυλάττει την προστασία ούτε των μεν ούτε των δε. Αφήνεται έτσι η ευθύνη στα χέρια των πολιτών.

Γενικότερα θα έλεγα ότι αυτό που λείπει από την πραγματικότητα της Ελλάδας είναι η γνώση, πρώτα των αρμόδιων αρχών, αυτών δηλαδή που ορίζουν τους νόμους, όσο και των ιδιοκτητών αλλά και όλων όσων ασχολούνται εθελοντικά με την φροντίδα των αδέσποτων.

Πολλά βήματα έχουν γίνει, πολλά έχουν αλλάξει. Πολλά ακόμα πρέπει να γίνουν. Για όλους εμάς που ζούμε και εργαζόμαστε καθημερινά με τα σκυλιά, υπάρχει ένα μέλλον, που πρέπει να φτιάξουμε καλύτερο. 

Dimosthenis Moumiadis

H.Dip CBP/FISAP/Trainer/ Canine Behaviorist

Κynagon Dog Trainers Academy

Ambassador of Greece for International Society of Animal Professionals

ICB – Member of International Canine Behaviorists

www.kynagon.gr info@kynagon.gr
Διαβάστε εδώ το πρώτο μέρος του άρθρου