Εκπαιδεύοντας τον σκύλο μου! Με λένε Γκαστόν 35ο

Εκπαιδεύοντας τον σκύλο μου! Με λένε Γκαστόν 35ο

Ο Γκαστόν πάει σχολείο…

Το πανέμορφο κανισάκι μεγάλωνε και εκτός από χαριτωμένο γινόταν και αρκετά κακομαθημένο.. Βέβαια δεν έφταιγε αυτός αλλά η οικογένειά του που δεν ασχοληθεί καθόλου με την εκπαίδευσή του.

Η αλήθεια είναι ότι ένα σκυλάκι ήταν όνειρο ζωής για τρία από τα τέσσερα μέλη της οικογένειας (ας μου επιτραπεί να μην αναφέρω ονόματα γιατί θα κάνω να φάω ζεστό φαγητό πολύ πολύ καιρό..). Θεωρούσαν πολύ χαριτωμένους όλους τους σκύλους και συντρόφους στο παιχνίδι, όμως δε είχαν ιδέα σχετικά με τις υποχρεώσεις που συνεπαγόταν ένας τετράποδος φίλος. Έτσι, ποτέ δε σκέφτηκαν ότι θα έπρεπε ν’ αφιερώσουν χρόνο στην εκπαίδευση του σκύλου τους. Φαντάστηκαν ότι όλα γίνονται από μόνα τους, με τρόπο μαγικό.
Την πρώτη ήττα την έπαθαν, φυσικά, με την τουαλέτα. Το μικρό κανισάκι έκανε την ανάγκη του όπου του ερχόταν βολικό, εκτός από το καλαθάκι του. Εκεί δε λέρωνε ποτέ. Χρειάστηκε χρόνος και πολλές πολλές εφημερίδες για να μπορέσει ο Γκαστόν να μάθει ότι την ανάγκη του πρέπει να την κάνει στη βόλτα και όχι μέσα στο σπίτι. Όσο για τη βόλτα.. εκεί κι αν ήθελε εκπαίδευση. Κάθε φορά που ο Γκαστόν έβγαινε έξω έκανε σαν ξετρελαμένος και έφερνε στα όριά του την αδερφή του που δεν μπορούσε να τον κουμαντάρει με τίποτα.
Το πιο μεγάλο γέλιο, όμως, έγινε όταν αποφάσισαν να μάθουν στον Γκαστόν κόλπα όπως το κάνει χειραψία. Πόσο μεγάλο λάθος έκαναν… Ας το πάρουμε από την αρχή. Ένα απογευματάκι του Ιουνίου η Ειρήνη ανέβηκε για το καφεδάκι της. Είχε πολλή ζέστη και ο Γκαστόν ξάπλωνε πανευτυχής στα κρύα πλακάκια. Η μικρή είχε δει ένα βίντεο με σκυλιά που έκαναν απίστευτα κόλπα και κουρντίστηκε να τα διδάξει και στο κανίς. Λάθος πρώτο: ο καύσωνας είχε εξαντλήσει τον Γκαστόν και δεν είχε κέφι για πολλά νταραβέρια. Λάθος δεύτερο: τα σκυλιά που έβλεπε η κυρία τα είχε διδάξει εκπαιδευτής και όχι κάποιος άσχετος. Και τρίτο λάθος: ο Γκαστόν ήταν ήδη αρπαγμένος με μια γάτα και τα νεύρα του ήταν κρόσσια. Αρκούσε μια μικρή τρίχα από γάτα για να τον οδηγήσει στην έκρηξη.Woofland - Εκπαιδεύντας τον σκύλο μου - Με λένε Γκαστόν 35ο
Όταν άκουσε την αδερφή του να πλησιάζει προς το μέρος του τον έζωσαν τα μαύρα φίδια. Μα τις χίλιες ξεροψημένες μπριζόλες αυτή η σουσουράδα σίγουρα δεν είχε έρθει για καλό. Φορούσε και ένα ροζ ξεχειλωμένο πουλόβερ. Του θύμισε αυτή τη μισητή γάτα που έβλεπε η μαμά στην τηλεόραση, το Ροζ Πάνθηρα. Αηδία. Θα τη δάγκωνε χαλαρά αν τον ενοχλούσε. Φυσικά η ροζ φιγούρα δεν αντιλήφθηκε καμία δυσφορία. Ήταν αποφασισμένη να μάθει στον Γκαστόν να δίνει το χέρι.
Γονάτισε μπροστά του και άρχισε να τον πειράζει. Ο μικρός από καθαρή βαρεμάρα άνοιξε τα μάτια. «Για να δούμε μέχρι πού θα την πάει τη βαλίτσα η αλαφροΐσκιωτη..» σκέφτηκε και χαμογέλασε χαιρέκακα. Ήξερε ότι μέσα ο μπαμπάς κοιμόταν ακόμα, αλλά αυτή δεν το ήξερε. Ένα απειλητικό γρύλισμα και δε θα ήξερε πού να πάει να κρυφτεί το γατάκι.
Η Ειρήνη κάθισε μπροστά του και του είπε σοβαρά, προσπαθώντας να μιμηθεί τον εκπαιδευτή. Δώσε μου το χέρι σου Γκαστόν.. Και πήρε το χέρι του και το κούνησε σε χειραψία. Μα τι έκανε αυτή η ανόητη; Συμφωνία θα κλείναμε; Τι ήμασταν.. τραπεζίτες ή συμπέθεροι; Το βιολί αυτό δεν του άρεσε καθόλου. Τεμπέλης από τη φύση του ήθελε μόνο να καλοπερνά. Αυτή η κίνηση τον κούραζε αφόρητα. Όμως η μικρή συνέχισε απτόητη. Έλα Γκαστόν.. μη βαριέσαι.. τα άλλα σκυλάκια δίνουν το χέρι τους.. είσαι μεγάλος πια.. δώσε το χέρι σου.. Και συνέχισε υπομονετικά.. δυστυχώς της είχε διαφύγει κάτι.. ότι ο εκπαιδευτής στο τέλος έδινε πάντα στο σκύλο του μια μικρή επιβράβευση. Αν υπήρχε κάποια μορφή επιβράβευσης ίσως ο Γκαστόν ήταν πιο δεκτικός στην εκπαίδευση..
Ποια ήταν η κατάληξη της ιστορίας; Ο Γκαστόν δεν έμαθε ποτέ να κάνει χειραψία. Την τριακοστή φορά που η Ειρήνη ζήτησε από τον Γκαστόν να δώσει το χέρι του ένιωσε ένα διακριτικό χτύπημα στην πλάτη. Γύρισε και είδε τον μπαμπά εξαγριωμένο και αγουροξυπνημένο να της δίνει το δικό του. Η μικρή είχε παγώσει από την έκπληξη. Οι άλλοι δυο έβλεπαν από μακριά σκασμένοι στα γέλια. Ο Γκαστόν καθόταν μακάριος και απολάμβανε τον εξευτελισμό της αδερφής του. Καλά να πάθεις μικρή ανόητη, που δε σέβεσαι ποτέ τον ύπνο ενός κουρασμένου σκύλου. Αυτή ήταν η καλύτερη επιβράβευση.
Η εκπαίδευση τελείωσε με χάχανα και ο Γκαστόν, όπως του πέταξε θιγμένα η αδερφή του καθώς απομακρυνόταν τινάζοντας τα μαλλιά της, έμεινε ένα κούτσουρο, ένα ξύλο απελέκητο, ένας σκύλος αμόρφωτος…
Ειρήνη Ι. Ζαννάκη