Ιστορίες για σκύλους και φουντωτές ουρές Με λένε Γκαστόν 111

Ιστορίες για σκύλους και φουντωτές ουρές Με λένε Γκαστόν 111

Αν μπορούσαμε να σταθούμε σε ένα ψηλό σημείο και να κοιτάξουμε μέσα στο σπίτι, το θέαμα θα ήταν πραγματικά παράξενο. Μια πόρτα ερμητικά κλειστή και μια ποντικοπαγίδα μπροστά της.

Ελλείψει τυριού κάποιος είχε τοποθετήσει περίτεχνα τυρογαριδάκια επάνω της. Στη μια πλευρά της πόρτας ένας ποντικός είχε πάρει το στηθοσκόπιο του μπαμπά του σπιτιού (ήταν παιδίατρος) και προσπαθούσε ν’ αφουγκραστεί τι έτρεχε στα σκύλικα (καλό, να θυμόταν να το πει στους άλλους ποντικούς και να κάνει το κομμάτι του στη Λέσχη «Τυρί και κασέρι» που συνεδρίαζε τις Κυριακές). Φαινόταν πραγματικά περίεργος. Η ουρά του ήταν όρθια σα βελόνα από την αγωνία. Η βρωμούσα προσπαθούσε να του τραβήξει την προσοχή. Μάταιος κόπος. Ο μάστορας μέχρι και την αναπνοή του κρατούσε προκειμένου να μην έχει καμία παρεμβολή. Αλλά που..

Από την άλλη πλευρά η δράση είχε κορυφωθεί. Πραγματικά καιγόταν το πελεκούδι. Κι όλα αυτά σε σίγαση. Ούτε γαβ δεν είχε ακουστεί. Ακόμα και η βρωμούσα αναγκάστηκε να ξεπεράσει τη φοβία της για το σκοτάδι (οι κύριοι είχαν σβήσει τα φώτα του μπάνιου και είχαν ένα μικρό φωτάκι ύπνου, ώστε να κρατήσουν τη συνάντησή τους μυστική) και γλίστρησε κάτω από τη χαραμάδα της πόρτας.

Οι τρεις σκύλοι είχαν στριμωχτεί γύρω από τη λεκάνη της τουαλέτας. Πάνω στο κλειστό καπάκι είχαν τοποθετήσει τις σημειώσεις τους και ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν δουλειά. Ωστόσο, κάτι εκκρεμούσε. Ο Τζίνο ήταν, σε γενικές γραμμές, ένα τσιουάουα με τρόπους και ανατροφή. Κάτι τον ξεβόλευε. Έβλεπε τους άλλους να σημειώνουν πάνω στο χαρτί, να κάνουν σχέδια, σημεία σε χάρτες, ακόμα και μια κάτοψη του σπιτιού είχαν απλώσει.

Παιδιά… είπε ψιθυριστά.

Καμία απόκριση.

Παιδιά….

Woofland - Ιστορίες για σκύλους και φουντωτές ουρές - Με λένε Γκαστόν 111

Και πάλι τίποτα. Μάλλον έφταιγε το μέγεθός του αλλά και η σιωπή που είχε επιβάλλει το κανίς, που αυτή τη στιγμή είχε κατεβάσει τα γυαλιά στην άκρη από το μουσούδι του και είχε ένα μολύβι πάνω από το φουντωτό του αυτί.

Ένα δυνατό φτάρνισμα, όμως, τους τράβηξε την προσοχή για τα καλά. Μέσα στην απόλυτη ηρεμία ακούστηκε σαν πυροβολισμός. Ο Ρήγας έπεσε στο πάτωμα και ρολάροντας έφτασε μέχρι το έπιπλο του μπάνιου. Πήρε τη λόυφα στο χέρι και περίμενε ν’ αποκρούσει φανταστικούς εχθρούς. Ο Γκαστόν έκανε μια στραβοτιμονιά με τον κόκκινο μαρκαδόρο. Η γραμμή έφτασε μέχρι το καζανάκι!! Ο πιο καημένος από όλους ήταν το ποντίκι έξω. Ο απότομος ήχος πέρασε μέσα από τα ακουστικά και του τρύπησε τα τύμπανα! Πέταξε το στηθοσκόπιο. Παραπατώντας έκανε μερικά άτσαλα βήματα. Και τότε έγινε το κακό! Πάτησε στην ποντικοπαγίδα!

Φαίνεται πως ένα πούπουλο είχε μπει στο μουσούδι του…

Τον κοίταξαν όλοι έκπληκτοι.

Το μικρό τσιουάουα έγινε κατακόκκινο από ντροπή.

Να.. ξέρω ότι είναι ακατάλληλη η ώρα.. όμως… όμως δεν έχουμε ακόμα συστηθεί.

Ένα αδέξιο χαμόγελο φώτισε το μπιμπελένιο προσωπάκι του.

Είμαι ο Τζίνο. Κι άπλωσε πρόθυμα και καλοσυνάτα το ποδαράκι του.

Ο Ρήγας, κουτσομπόλης από τους λίγους, έτρεξε και έδωσε το πόδι του. Ρήγας. Χάρηκα.

Ο Γκαστόν έβραζε από θυμό. Για δημόσιες σχέσεις είχαν πάει εκεί; Αυτοί οι ανόητοι έμοιαζαν με συμπεθέρες σε επίδειξη για λουράκια. Έλεος. Ο ποντικός καραδοκούσε!!! Κούνησε με αποδοκιμασία το κεφάλι του. Όμως δεν πρόλαβε να πει τίποτα. Ένας θόρυβος ακουγόταν εδώ και λίγα λεπτά έξω από την πόρτα.

Σσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσς…..

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη