Εκατό φιλιά..

Και αν κοιτάξω πίσω, μου φαίνεται σαν χθες.. Γιατί δεν είναι ούτε καν εκατόν ένα, όπως τα αγαπημένα σκυλάκια της Δαλματίας, με όλες τους τις βούλες!!

Μα τα χίλια κόκκινα λουράκια η ιστορία του Γκαστόν ξεκίνησε μια μέρα όπως αυτή, που είχε λίγη συννεφιά κι εγώ ένιωθα ότι ο αγαπημένος μου φίλος ετοιμαζόταν να μας αφήσει και να πάει στον παράδεισο των σκύλων, εκεί όπου μάλλον γράφει τις δικές του ιστορίες. Και σκέφτηκα πως ήθελα να τον κρατήσω κοντά μου λίγο παραπάνω…

Έφερα στο μυαλό μου όλες τις αγαπημένες στιγμές, όλες τις ζημιές, όλες τις βόλτες, όλες τις περιπέτειες, τα κουνήματα της ουράς, τα γαβγίσματα στη μέση της νύχτας, το άγριο κυνήγι της γάτας, τα φιλάκια στο μουσούδι, τα λουράκια..

Και ξαφνικά οι αναμνήσεις έγιναν λέξεις στο χαρτί και οι εικόνες ζωντάνεψαν στο μυαλό μου και είχα την απίστευτη τύχη να τις ζήσω άλλη μια φορά. Και όταν τις ξαναδιάβαζα τις ζούσα ξανά και ξανά.. Μα τα χίλια φουντωτά κανίς, πόσο μεγάλη ευλογία! Ο γλυκός μου Γκαστόν ξανά κουταβάκι που σιγά σιγά μεγαλώνει και το σπίτι μας γέμισε..

Ένα πρωί έφυγα από το σπίτι και το βράδυ ο φίλος μου δεν ήταν εκεί. Είχε φύγει για πάντα. Η καρδιά μου ράγισε για πρώτη φορά. Για λίγο καιρό δεν μπόρεσα να γράψω. Τα μάτια γέμιζαν δάκρυα και τα γράμματα δεν έβγαιναν. Όμως, ο φίλος μου με φώναζε. Μη με ξεχνάς… Και έτσι συνέχισα.. και οι περιπέτειες πήραν και πάλι σάρκα και οστά. Και το χαμόγελο ξαναγύρισε στα χείλη μου, γιατί τον είχα και πάλι κοντά μου!

Και τότε κατάλαβα… τις ιστορίες δεν τις έγραφα εγώ! Αυτός ο μάγος είχε βρει έναν τρόπο να γράφει εκείνος τις περιπέτειές του. και όχι μόνο.. Κατάφερε να δημιουργήσει και νέες!! Μα τις τραγανές κροκέτες, Οι φουντωτές ουρές είναι δικό του δημιούργημα! Και ποιος ξέρει τι ακόμα…

Κλείνω τα μάτια και τον βλέπω μπροστά μου με το κόκκινο παπιγιόν και ένα καπελάκι στο κεφαλάκι του. Μπροστά του μια μεγάλη τούρτα. Με εκατό κεράκια! Όλοι οι φίλοι μαζεμένοι στριμώχνονται μπροστά στην τούρτα και περιμένουν να σβήσουν τα κεράκια. Κάνε μια ευχή!!!!!!! Τα κεράκια σβήνουν και τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα γιατί θέλω να του δώσω ένα φιλάκι στο μουσούδι αλλά δεν μπορώ. Αλλά δε μ’ αφήνει να συγκινηθώ. Ξαφνικά διαπιστώνει ότι η τούρτα έχει σχήμα γάτας και ορμάει πάνω της. Όλοι γεμίζουν σαντιγί και επικρατεί πανικός. Μα τα χίλια κόκκινα παπιγιονάκια αυτό το κανίς δε σταματά ποτέ. Το ίδιο και οι περιπέτειες.

Στις επόμενες εκατό ιστορίες.. στις επόμενες εκατό περιπέτειες..

Στον αγαπημένο μου, το μοναδικό, τον αξέχαστο Γκαστόν…

Θα σ’ αγαπώ πάντα..

Σας ευχαριστώ όλους για την αγάπη!!

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη