Και η ζωή συνεχιζόταν στο όμορφο σπίτι τους. Ο Γκαστόν είχε ενσωματωθεί πλήρως στην καθημερινότητα της οικογένειας και διεκδικούσε φυσικά την προσοχή και την αγάπη όλων (πράγμα όχι πολύ δύσκολο), ας είμαστε ειλικρινείς. Βέβαια, δεν έλειπαν και τα διάφορα προβλήματα. Ένα ακανθώδες σημείο στη σχέση με τα μέλη της οικογένειας, που προκαλούσε την αποδοκιμασία και τα επικριτικά σχόλια του παππού των παιδιών (μεγάλη ιστορία, θα σας τον παρουσιάσω μια άλλη φορά) ήταν το οικογενειακό τραπέζι. Κάθε φορά που η οικογένεια καθόταν στο τραπέζι για φαγητό ο Γκαστόν έπαιρνε θέση πρώτος και καλύτερος στα πόδια τους. Και από εκεί και πέρα ξεκινούσε το μαρτύριο.

Στην αρχή εκδηλωνόταν με ικετευτικά βλέμματα. Έπαιρνε ένα μισοκακόμοιρο ύφος, θαρρείς και ήταν νηστικός μέρες ολόκληρες και σε κοιτούσε στο στόμα. Ούτε λίγο ούτε πολύ μετρούσε τις μπουκιές όλων. Αν κατάφερνες να μην υποκύψεις στις συναισθηματικές αυτές πιέσεις (είχε ο άτιμος ένα βλέμμα που λύγιζε και βράχο) τότε προχωρούσε στην επόμενη φάση, το κλαψούρισμα με σταδιακά αυξανόμενη ένταση. Τι να λέμε τώρα.. ο άνθρωπος (συγγνώμη το κανίς) είχε αναγάγει τη ζητιανιά σε επιστήμη. Σε ακραίες περιπτώσεις κατάφευγε σε γρατσουνιές και σκαρφάλωμα στα πόδια. Η αλήθεια είναι ότι λίγες ήταν οι φορές που έφτανε στο τρίτο στάδιο. Το στόχο του τον πετύχαινε ήδη από την πρώτη «πίστα». Η πρώτη που λύγιζε ήταν, φυσικά, η Ειρήνη και αυτό ο Γκαστόν το εκμεταλλευόταν στο έπακρο. Ένα κομματάκι κρέας, μια μπουκίτσα από το πιάτο, λίγο ψωμάκι βουτηγμένο στη σάλτσα.. και το πράγμα δεν είχε τελειωμό. Ο κύριος την έκανε ταράτσα.
Οι υπόλοιποι δυσανασχετούσαν και δεν ήθελαν να ενθαρρύνουν τέτοια φαινόμενα. Είχαν συμφωνήσει να μην του δίνουν σημασία μέχρι να βαρεθεί και να σταματήσει. Μάλιστα, την ώρα του φαγητού του σέρβιραν και το δικό του στο πιατάκι του, ώστε να μην τους απασχολεί καθόλου. Έλα όμως που ο κύριος είχε κάνει το κουμάντο του! (βλέπετε, καμιά φορά ένα τόσο μικρό κανισάκι μπορεί να κρύβει μέσα του ένα πολύ κοφτερό μυαλουδάκι.. Και στο δικό μας η εξυπνάδα και η πονηριά περίσσευαν!). Έτσι, κάθε φορά που του έβαζαν το φαγητό του πήγαινε για λίγο στο πιατάκι του για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και, ούτε τρία λεπτά αργότερα, ξαναγύριζε στο τραπέζι και συνέχιζε την κλάψα. Πλέον το παρατσούκλι του ήταν «ζητιάνος της τροφής». Και όσο περνούσε ο καιρός το φαινόμενο έπαιρνε διαστάσεις μάστιγας! Ο Γκαστόν είχε εξελιχθεί σε κανονικότατο επαίτη!! (Καιρό μετά, όταν ο Γιώργος είχε φύγει πια από το σπίτι και στο τραπέζι υπήρχε μια θέση κενή, το Γκαστονάκι είχε τη δική του καρέκλα και, νομίμως πλέον, έτρωγε με κανονικό μαχαιροπίρουνο, υπό την προστασία της Ειρήνης πάντα!).

Μείνετε συντονισμένοι… την επόμενη Παρασκευή η συνέχεια της ιστορίας του Γκαστόν!

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη

Διαβάστε εδώ την ιστορία του Γκαστόν από την αρχή