Όσο περνούσε καιρός η κατάσταση εξελισσόταν και ο Γκαστον είχε γίνει ένας πραγματικός κοιλιόδουλος! Η λαιμαργία του είχε καταντήσει το ανέκδοτο όλης της οικογένειας. Δεν μπορούσαν με τίποτα να καταλάβουν πώς γινόταν ένα μικροσκοπικό κανισάκι να τρώει τόσο πολύ. Πραγματικά ήταν άξιον απορίας. Πού το έβαζε τόσο φαγητό;

Κάθε φορά που άνοιγε το ψυγείο ή ένα ντουλάπι ο Γκαστόν πεταγόταν σαν ελατήριο και έτρεχε να προλάβει τις εξελίξεις. Ήταν αδύνατον για κάποιον να φάει έστω και μια μπουκιά χωρίς να πληρώσει το χαράτσι στο μέγα φορομπήχτη. Θαρρείς και είχε βάλει διόδια στο ψυγείο αυτός ο απατεωνίσκος! Άσε δε που είχε μάθει να αναγνωρίζει και κάποιους χαρακτηριστικούς ήχους ή φράσεις που ήταν σήμα κατατεθέν για το στομάχι του, όπως ο ήχος του ατμομάγειρα που τελείωνε ή ο θόρυβος από τα πιάτα και τα πιρούνια στο τραπέζι. Αυτό όμως που προκαλούσε πραγματική επανάσταση μέσα του και έκανε τα σάλια του να τρέχουν ήταν η μαγική φράση που ακουγόταν στις 9 περίπου κάθε βράδυ από τη ζεστή και πάντα ευωδιαστή (η αλήθεια είναι ότι η μαμά Ελένη ήταν η καλύτερη μαγείρισσα του κόσμου) κουζίνα. «Έτοιμο! Ελάτε!». Και στο κάλεσμα αυτό ο Γκαστόν ανταποκρινόταν πρώτος και καλύτερος. Πολλές φορές, στην προσπάθειά του να φτάσει γρήγορα γλιστρούσε ή έκανε απίθανα σπινιαρίσματα στο γλιστερό πάτωμα. Ήταν υπερθέαμα. Όλοι τον έκαναν χάζι. «Όταν φωνάζουμε ελάτε, εννοούμε μόνο τους ανθρώπους και όχι τα κανίς, χαζούλη» τον χαζομάλωναν. Όμως, ο Γκαστόν δεν αποθαρρυνόταν με τίποτα. Όταν υπήρχε φαγητό στο τραπέζι η προσοχή του ήταν επικεντρωμένη σταθερά εκεί. Δεν άφηνε μικροπράγματα να του χαλάσουν το κέφι. Ο στόχος ήταν ένας. Η τροφή.
Τα δυο αδέρφια τον έκαναν χάζι και πατώντας στη λαιμαργία του του έκαναν διάφορες πλάκες. Έτσι, πολλές φορές την ώρα που κοιμόταν για μεσημέρι με τους γονείς του πλησίαζαν στο μουσούδι του μια φέτα σαλάμι. Εκείνος, κοιμισμένος ακόμη, ακολουθούσε τη μυρωδιά και άνοιγε το στόμα του στα τυφλά, με αποτέλεσμα να παραπατάει και να πέφτει από το κρεβάτι, καταστρέφοντας τη μεσημεριανή ραστώνη. Και εννοείται ότι η Ειρήνη εξαγόραζε πολλές φορές χάδια και φιλιά με το δέλεαρ μιας λιχουδιάς!
Μια φορά, βέβαια, το αστείο τους το μετάνιωσαν! Οι γονείς είχαν βγει και τα δυο αδέρφια ανέλαβαν γκαστονοσίτινγκ. Είχαν νοικιάσει ταινία και παρήγγειλαν πίτσες. Κάνοντας χάζι τον Γκαστόν του έδιναν συνέχεια μεζεδάκια, με αποτέλεσμα ο μικρός να φάει δυο ολόκληρα κομμάτια πίτσα! Ήπιε και κάμποσο νερό και η κοιλιά του τσίτωσε. Δεν μπορούσε καν να σταθεί στα πόδια του! Το στομαχάκι του δεν άντεξε για παραπάνω και ο καημενούλης αρρώστησε. «Λες να πάθει κάτι;» ρωτούσαν έντρομοι ο ένας τον άλλον. Και δώστου προσπαθούσαν να τον στήσουν στα πόδια του, του έκαναν χειρομαλάξεις στην καρδιά και του έριχναν σταγόνες με νερό στο πρόσωπο για να συνέλθει! Ο κακομοίρης είχε πάθει απλά μια δυσπεψία. Όταν γύρισαν οι γονείς βρήκαν τα παιδιά να κοιμούνται αποκαμωμένα στον καναπέ και τον Γκαστόν να χοροπηδάει πάνω τους κουνώντας την ουρά του! Τέλος καλό όλα καλά για τον πιο λαίμαργο σκύλο του κόσμου!

Μείνετε συντονισμένοι… την επόμενη Παρασκευή η συνέχεια της ιστορίας του Γκαστόν!

Διαβάστε το σχετικό άρθρο για το πως είναι οι τρόποι του σκύλου σας στο τραπέζι.

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη

Διαβάστε εδώ την ιστορία του Γκαστόν από την αρχή