Η ιστορία μας ξεκινά σε ένα μικρό pet shop στο κέντρο μιας μεγάλης πόλης..

Σάββατο πρωί και ο κόσμος έκανε την καθιερωμένη του βόλτα για ψώνια και καφέ. Είχε λιακάδα και όλοι ήταν ευδιάθετοι. Στο pet shop επικρατούσε μια ευχάριστη αναστάτωση. Θαρρείς και σήμερα όλοι ήθελαν να κάνουν ένα δωράκι στους μικρούς τους φίλους. Λουράκια, παιχνιδάκια και λιχουδιές είχαν την τιμητική τους!

 Μέσα στη φασαρία κανείς δεν πρόσεξε μια μικρή μαύρη κουκίδα στην τελευταία βιτρίνα. Μα… για σταθείτε! Αυτό δεν ήταν κουκίδα.. αυτή η μικρή γούνινη μπαλίτσα ήταν στην πραγματικότητα ένα κουλουριασμένο κουταβάκι! Είχε στριμωχτεί στη γωνίτσα και προσπαθούσε να συνηθίσει το σπιτάκι του που του φαινόταν τόσο περίεργο.. χτες ήταν εδώ και η αδερφή του, κάποιος όμως την πήρε. Ξαφνικά, ένιωσε μια απέραντη μοναξιά. Ήθελε τη μαμά του.. Αναστέναξε βαθιά και κουλουριάστηκε ακόμα περισσότερο.

Για να αποκτήσετε μια εικόνα, φανταστείτε ένα σχεδόν νεογέννητο κατάμαυρο κανισάκι, μικροσκοπικό, με ροζ πατουσάκια και μια ροζ γλωσσίτσα την οποία έβγαζε πού και πού σαν να ήθελε να κοροϊδέψει όλο τον κόσμο! Το τρίχωμά του ήταν πυκνό και απαλό (και, μεταξύ μας, λίγο λερωμένο από τα ροκανίδια της βιτρίνας). Ήταν ένας κούκλος!!

Μέσα στον υπνάκο του ο φίλος άκουσε φωνούλες. Άνοιξε με κόπο τα ματάκια του και είδε δυο πανέμορφα κοριτσάκια να τον κοιτάζουν και να του χαμογελάνε. Του μιλούσαν αλλά δεν μπορούσε να τις ακούσει. Τα κοριτσάκια χτυπούσαν με τα χεράκια τους το τζάμι και τον χαιρετούσαν. Αυτοί πρέπει να είναι μικροί άνθρωποι.. σκέφτηκε. Τα κοριτσάκια στέκονταν αγκαλιασμένα μπροστά στη βιτρίνα και τον κοιτούσαν με αγάπη. Σηκώθηκε σιγά σιγά και πήγε προς το μέρος τους. Ήταν τόσο μικρούλης, όμως, και δεν ήξερε να περπατάει ακόμα. Παραπάτησε, έχασε την ισορροπία του και έπεσε σε ένα λοφάκι από ροκανίδια. Τόσο μα τόσο αστείος! Τα κοριτσάκια συνέχισαν να του χαμογελάνε. Αν και ντράπηκε λιγάκι για την αδεξιότητά του, στάθηκε πάλι στα ποδαράκια του και συνέχισε την πορεία του. Κόλλησε το μουσουδάκι του στο τζάμι. Το ίδιο έκαναν και οι μικρούλες. Μια φιλία γεννήθηκε.. έστω και μέσα από το τζάμι..

Ξαφνικά εμφανίστηκε ένας ψηλός κύριος. Φαινόταν καλοσυνάτος. Τα κοριτσάκια άρχισαν να τον τραβάνε προς τη βιτρίνα. «Θείε Γιάννη.. Θείε Γιάννη..» φώναζαν ενθουσιασμένες. Άρα αυτός ήταν ο θείος Γιάννης .. σκέφτηκε ο φιλαράκος. «Θείε Γιάννη κοίτα τι όμορφος.. αυτόν να πάρουμε. Τον αγαπάμε!! Είναι φίλος μας!!» επαναλάμβαναν συνεχώς οι μικρές. Ο θείος Γιάννης τις πήρε και τις δυο στην αγκαλιά του και τους έδωσε από ένα φιλάκι. «Και πώς θα τον ονομάσουμε κορίτσια;» ρώτησε. Χωρίς να το σκεφτούν απάντησαν με μια φωνή ταυτόχρονα: «Γκαστόν!!»

Μείνετε συντονισμένοι… την επόμενη Παρασκευή η συνέχεια της ιστορίας του Γκαστόν!

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη

Διαβάστε εδώ την ιστορία του Γκαστόν από την αρχή