Όταν ο Γκαστόν ερωτεύτηκε… μέρος 1ο
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της άνοιξης, πέρα από τη γύρη, τις αλλεργίες και τα χελιδόνια είναι και ο έρωτας.. Όλοι οι μεγάλοι έρωτες ανθίζουν όπως τα δέντρα και πολλές φορές δίνουν και καρπούς! Ο Γκαστόν έμελλε να μπει στα βάσανα από νωρίς, μιας και ο φτερωτός θεός δεν παρέλειψε να στείλει τα βέλη του στο χνουδάτο φιλαράκι…

Ένα απόγευμα το κανίς καθόταν στην αυλή και χαριεντιζόταν με μια περαστική χρυσόμυγα. Η αλήθεια είναι ότι είχε μια μανία με τα έντομα. Τον εντυπωσίαζε το ζουζούνισμά τους αλλά και η ελευθερία που είχαν να τριγυρίζουν όπου ήθελαν. Βέβαια, τις περισσότερες φορές τον εκνεύριζαν.. όμως αυτό είναι κάτι που είναι καλό να μείνει μεταξύ μας. Πάντως οι χρυσόμυγες και οι πεταλούδες τον εκστασίαζαν. Μάλλον ήταν τα ζωηρά τους χρώματα που προκαλούσαν το ενδιαφέρον του. Αυτό που δεν άντεχε με τίποτα ήταν οι ακρίδες. Πραγματικά τον φόβιζαν. Ένα βράδυ που αποφάσισε να κοιμηθεί έξω, μια ακρίδα έπεσε στο κεφάλι του και από τότε τις είχε πάρει από φόβο. Ήταν η τελευταία φορά που τόλμησε να κοιμηθεί εκτός σπιτιού..
Ξαφνικά, οι ευαίσθητες κεραίες του έπιασαν μια κινητικότητα μπροστά στο κατώφλι του. Αντιλήφθηκε μια ξένη παρουσία και μπήκε σε εγρήγορση. Όμως, για στάσου… αυτή η μυρωδιά δεν ήταν απειλητική ούτε δυσάρεστη. Οσφραινόταν κάτι δελεαστικό και χαριτωμένο.. κάτι που χωρίς να μπορεί να καταλάβει το γιατί, τον μαγνήτιζε. Έτρεξε προς τα κάγκελα της πόρτας χωρίς τις γνωστές του υστερίες. Ούτε γάβγισμα ούτε τραμπουκισμοί. Που να ήξερε ότι αυτή η κίνηση θα του άλλαζε τη ζωούλα…
Έβγαλε το μαλλιαρό του κεφαλάκι από το άνοιγμα. Η μυρωδιά ήταν έντονη. Γύρισε αριστερά, τίποτα. Έστριψε δεξιά .. και έμεινε στήλη άλατος.. Μα τα χίλια κόκκινα λουράκια… Τι οπτασία ήταν αυτή..
Λευκή σαν το απάτητο χιόνια και αφράτη σαν σύννεφο.. με ένα κοκκαλάκι – στέμμα στο χαριτωμένο της κεφαλάκι και μάτια σαν καβουρντισμένα αμύγδαλα. Η καρδιά του Γκαστόν ήταν έτοιμη να σπάσει. Ένα λευκό, θηλυκό κανισάκι βγαλμένο από τον παράδεισο.. Το δίχως άλλο αυτή ήταν το άλλο του μισό.. η βασίλισσα της καρδιάς του. Άρχισε να κουνάει την ουρά του και να της χαμογελά. Πήγαινε πάνω κάτω στην πόρτα και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να της τραβήξει την προσοχή. Τίποτα. Όσο κατέβαινε το δρόμο τόσο αδιαφορούσε. Η κυρία τον είχε καταλάβει και τον δούλευε ψιλό γαζί. Α, ρε Γκαστόν φουκαρά… Πού να ‘ξερες τι σε περίμενε από δω και πέρα..Η λευκή νεράιδα είχε ένα βάδισμα αριστοκρατικό, καμία σχέση με τη δική του αμπνταλοσύνη. Και ήταν πεντακάθαρή. Μοσχομύριζε λουλούδια. Ξαφνικά ντροπιάστηκε που εκείνος έκανε ολόκληρη εξέγερση στο μπάνιο. Ένιωσε αγροίκος. Όλα αυτά θα άλλαζαν. Αρκεί να του έριχνε έστω και μια ματιά. Και θα γινόταν ένας πρίγκιπας αντάξιός της. Μέχρι και πιστολάκι θα δεχόταν να του κάνουν.
Τον προσπέρασε με τουπέ. Άφησε τη μυρωδιά της και λίγα τσίσα σχεδόν μπροστά στην πόρτα. Η μαμά της τη μάλωσε. Έγινε μπαρούτι. Με ποιο δικαίωμα ενοχλούσε την αγαπημένη του; Ήθελε να βγει έξω και να της κάνει το πανταλόνι μπακαλοτέφτερο.
Την παρατηρούσε να χάνεται στο βάθος του δρόμου κουνώντας ρυθμικά την ουρίτσα της. Ήταν μια φίνα φοραδίτσα, ένα γυναικάκι από τα λίγα.
Και τότε το κανίς έχασε το μυαλό και τον ύπνο του….
Ειρήνη Ι. Ζαννάκη

Διαβάστε εδώ την ιστορία του Γκαστόν από την αρχή