Η συνεδρίαση αρχίζει..

Γουφ σε όλους..

Που να ξυπνήσει το πρωί.. Φυσικά δε άκουσε τις συμβουλές του Δαλματίας. Μα τα χίλια κόκκινα λουράκια αυτό το κανίς ήταν πραγματικά ξεροκέφαλο. Όλο το βράδυ άκουγε τη γάτα να κόβει βόλτες έξω από το τσαρδί του και το τρίχωμά του σηκωνόταν κάγκελο. Αυτή η γάτα σίγουρα θα τον έστελνε στο τρελάδικο για σκύλους. Στον ψυχολόγο των κανίς. Το νιαούρισμά της έμοιαζε με ξεκούρδιστο βιολί και τα ύπουλα πατουσάκια της ακούγονταν μέσα στο αυτί του σαν να φορούσε τσόκαρα.

Πού να του κολλήσει ύπνος. Έκοβε βόλτες μέσα στο σπίτι και ξεφυσούσε σαν ατμομηχανή. Δυο φορές τράκαρε με την αδερφή του. Φαίνεται ότι κι εκείνη την ενοχλούσε η γάτα, γιατί την άκουσε να φωνάζει ένα «ξουτ» έξω από το παράθυρο. Τουλάχιστον σε αυτό είχαν σύμπνοια. Ούτε κι εκείνη συμπαθούσε τις γάτες. Ήταν σε θέση να φιλήσει ακόμα και το τελευταίο ψωραλέο αδέσποτο, όμως ποτέ μα ποτέ δεν άπλωσε το χέρι της να χαϊδέψει γάτα. Ως προς αυτό ήταν σπαθί. Μήπως τη βασάνιζε κι αυτήν κάτι; Έμοιαζε λυπημένη.

Από συναδερφική αλληλεγγύη (τελικά η γάτα τους ένωνε) πήγε και ξάπλωσε στα πόδια της. Η μικρή φέρθηκε ψύχραιμα και δεν έκανε σα δαιμονισμένη. Του είπε ένα «καληνύχτα, φιλαράκο» και γύρισε πλευρό. Άλλο πάλι και τούτο. Ούτε εκατό φιλιά, ούτε τρίψιμο στο μουσούδι, ούτε ξεμάλλιασμα της ουράς. Αλλοτρίωση. Οι γάτες είναι μάγισσες. Ουφ. Γουφ.

Έτσι, το πρωί τους πήρε και τους δύο ο ύπνος. Όταν σάλεψαν ο ήλιος ήταν ψηλά. Πετάχτηκε πάνω σαν ελατήριο. Για κάποιο περίεργο λόγο το κανίς ήταν σφιχταγκαλιασμένο με την αδερφή του. ίου. Αίσχος. Μα τις τραγανές κροκέτες η αϋπνία τον έκανε ευάλωτο. Αντί να της δείξει τα δόντια, της έδωσε ένα φιλάκι στη μύτη και έφυγε τρέχοντας. Έψαξε να βρει το κόκκινο παπιγιόν του. Η συνάντηση στο σωματείο ήταν κρίσιμη. Έπρεπε να δείχνει σοβαρός. Πήρε την εφημερίδα «Τετράποδα νέα» υπό μάλης και έκανε ότι πάει για τη βρώμικη δουλειά όπως κάθε πρωί. Μάλιστα, σφύριζε αδιάφορα το «Το σκυλάκι το κανίς» για να μην κινήσει υποψίες. Σε κάποια ανύποπτη στιγμή εξαφανίστηκε πίσω από τους κάδους.

Ήταν όλοι εκεί. Ο δικηγόρος του σωματείου, ένας γυαλιστερός μαύρος μολοσσός ήταν ανεβασμένος σε έναν κάδο και ρητόρευε. Οι άλλοι κρατούσαν σημειώσεις. Ένα πανό με το διακριτικό σύνθημα «Αυτός ο μαχαλάς είναι δικός μας. Γάτες στην Άγκυρα» ήταν γραμμένο με κόκκινα γράμματα. Όμως κάτι δεν πήγαινε καλά. ήταν σκισμένο. Όλοι γύρισαν και τον κοίταξαν. Πρώτη φορά αργούσε.

Το Δαλματίας τον τράβηξε σε μια γωνία.

–       –   Πού ήσουν; Εδώ γίνονται πράγματα και θάματα. Φαίνεται ότι δε θέλουν όλοι να φύγει η Μπουμπού.

–        –  Γιατί;;;;;

–         – Γιατί είναι κατοικίδιο όπως κι εμείς και πρέπει να είμαστε αλληλέγγυοι.

–         –  Μα..

–          – Χάσαμε την ψήφο σου. Γιατί άργησες;

–          ….

–         –  Κατάλαβα. Μου κάνεις μια χάρη;

–          – Ναι, φίλε.

–         –  Μπορείς να αφήσεις την εφημερίδα; Μοιάζεις με ξεπεσμένο χρηματιστή.

–          – Γουφ

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη