Η επιστροφή του ασώτου .. κανίς!!

Και όπως έλεγε και η φίλη της γιαγιάς (ξέρετε, αυτή με τον άσπρο κότσο που ρουφάει τον καφέ της.

Ναι ντε, αυτή που κάθε φορά που έρχεται τον φτύνει για να μην τον ματιάξει. Η γιαγιά του γιορκσάιρ που μένει στις πίσω μεζονέτες) όλα τα ωραία τελειώνουν νωρίς. Έτσι και οι διακοπές.. Μα τα χίλια κόκκινα λουράκια αυτές οι διακοπές τελείωσαν πιο νωρίς από όσο θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ένα μικρό κανίς (που, αν και πανέξυπνο, δεν είχε καταφέρει ακόμα να μάθει να υπολογίζει σωστά το χρόνο).

Ε, λοιπόν αυτές οι διακοπές τα είχαν όλα. Μπάνιο, φλερτ, τρικούβερτο φαγητό, περιπέτειες.. Σταμάτα τρελό καρδιοχτύπι. Ακόμα και η ανάμνηση του ανέβαζε την αδρεναλίνη στα ύψη. Πόση συγκίνηση ν’ αντέξει ένα μικρό, ταπεινό αλλά πανέμορφο πουντλ..

Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια (αυτό το έλεγε η άλλη φίλη της γιαγιάς, η μαμά του λυκόσκυλου από τον πέρα μαχαλά), θα σας συνοψίσω τα βασικά σημεία του καλοκαιριού, μιας και ακόμα δεν έχω ανεβάσει κάτι στο ινσταγκραμ.

Ένα πρωί ξυπνήσαμε και η ζέστη ήταν αφόρητη. Δεν μπορούσαμε να βρούμε πουθενά δροσιά. Άναβε ο τόπος.. καιγόταν το πελεκούδι.. έσκαγε ο τζίτζικας λέμε. Ο σοφός Πικάσο, το υπερήφανο Δαλματίας άραζε κάτω από ένα δέντρο με παχιά σκιά. Ο Γκαστόν είχε ανάψει. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελε με τίποτα να κουρευτεί (μάλιστα είχε απειλήσει με δόντια τη Μαρία στο κομμωτήριο σκύλων) κι έτσι άναβε κάτω από τη μπουκλωτή προβιά του. Τώρα το μετάνιωνε (για την ακρίβεια το σκυλομετάνιωνε). Ο Πικάσο, όπως πάντα, ήταν ήρεμος. Τέρας ψυχραιμίας ο αφιλότιμος. Πραγματικός γκουρού των σκύλων. Όταν όλοι κατέβηκαν στη θάλασσα, εκείνος δεν κουνήθηκε ρούπι. Ο Γκαστόν έκανε σαν ξετρελαμένος. «Το νου σου, μικρέ. Μην πέφτεις στην παγίδα των ανθρώπων. Αυτοί θα πάνε κάτω και θα ξεροψηθούν. Σαν τα κοτόπουλα στα κάρβουνα θα γίνουν. Μείνε μαζί μου και δε θα χάσεις».

Ο Γκαστόν σκεφτόταν το δροσερό νερό και η καρδιά του καιγόταν. Όμως, κακά τα ψέματα. Ο Πικάσο είχε κι ένα δίκιο εδώ που τα λέμε. Η αδερφή του χθες ανέβηκε από τη θάλασσα κόκκινη σαν ξεροψημένο γουρουνόπουλο. Βρε θα έμενε εδώ. Το Δαλματίας πρέπει να είχε κάποιο σχέδιο στο μυαλό του.

Όπως αποδείχθηκε, όχι μόνο είχε σχέδιο, αλλά ήταν και σατανικό. Κάτι αρουραίοι του είχαν πει ότι βαθιά στη γη είχε νερό. Και όπου νερό εκεί και δροσιά, όπως είναι γνωστό σε όλους, ανθρώπους και σκύλους. Άρα, αυτό που έπρεπε να κάνουν ήταν να σκάψουν. Όμως, παντού ήταν σκληρό το χώμα. Βρήκαν ένα σημείο με μαλακό χώμα που δεν το έβλεπε ο ήλιος. Ήταν κάτω από τον ψύκτη. Είχαν αφήσει ένα κενό και τον στήριζαν σε πασσάλους. Εκεί θα έσκαβαν. Ήταν το ιδανικό σημείο.

Όταν ανέβηκαν από τη θάλασσα οι άνθρωποι, δεν υπήρχε ούτε ίχνος από σκύλους. Κανίς και Δαλματίας ήταν εξαφανισμένα. Φυσικά ο πανικός επικράτησε στην ανόητη ομήγυρη. Όλοι έψαχναν δεξιά κι αριστερά. Φώναζαν τα ονόματά τους. Η Ειρήνη είχε αρχίσει να κλαίει. Τα νεύρα ήταν τσιτωμένα σαν γάτα που την έβαλες στο νερό.

Στην αρχή είχε πλάκα. Έμοιαζε με κωμική παράσταση βωβού κινηματογράφου. Ακόμα και μια σαύρα κάθισε για λίγο μαζί τους κι έκανε χάζι, τρώγοντας κανα δυο μπατιρόσπορα. Όμως, ο Πικάσο κουράστηκε να παρακολουθεί το φεστιβαλ της ανοησίας. Όταν η απόγνωση μεγάλωσε, απλά έβγαλε ένα βαριεστημένο γάβγισμα. Τους βρήκαν ξαπλωμένους σαν μαχαραγιάδες μέσα στα χώματα. Ήταν μέσα στη βρώμα. Από την κορφή μέχρι τα νύχια είχαν χώματα. Αλλά είχαν επιζήσει του καύσωνα. Φυσικά κανείς δεν εκτίμησε την ευρηματικότητα και τη διορατικότητα αυτών των δύο σκύλων.

Ανταμοιβή τους ήταν μια γερή κατσάδα και ένα γερό τρίψιμο στη σκάφη. Την ώρα που μπανιαρίζονταν, ο Πικάσο σφύριξε κλέφτικα.

– Ει εσύ το κανίς;

– Ναι φίλε

– Είδες πώς κερδίζουν οι άντρες την επιβίωσή τους;

-Ναι φίλε

– Είδες πόσο έξυπνοι είμαστε και πόσο χαζοί είναι οι άνθρωποι;

– Ναι φίλε

– Μου κάνεις μια χάρη;

– Τι;

– Μπορείς να βγάλεις τη σαπουνάδα από το κεφάλι σου; Μοιάζεις με Εγγλέζο δικαστή

– Γουφ                                

  Ειρήνη Ι. Ζαννάκη