Και κάπως έτσι ξεκίνησε ένα καινούριο ταξίδι στη χώρα της περιπέτειας…
Ο Γκαστόν ξαφνικά ένιωθε πως είχε γίνει κάποιος. Από την ημέρα της συνεδρίασης ήταν ένας άλλος άνθρωπος.
Ή για να λέμε του στραβού το δίκιο ένας άλλος σκύλος. Κυκλοφορούσε στο σπίτι με το μουσούδι ανασηκωμένο και την ουρά φοινικόδεντρο ν’ ανεμίζει περήφανη. Το ύφος του ήταν μπλαζέ και άλλαζε λουράκια κάθε μέρα, σαν ντεμπυντάντ πριν τον πρώτο της χορό.
Αυτό το κανίς ήταν πραγματικά μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Τώρα απαιτούσε το σεβασμό από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Όταν η αδερφή του πήγε να του φιλήσει το μουσούδι της έδειξε δόντια. Κι όταν τον αποκάλεσε «τζιτζιφρίγκι» της έκανε μια ολόκληρη διάλεξη περί των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των ζώων (μελετούσε κρυφά τον κώδικα σκυλικής δικονομίας για να είναι σε θέση να υπερασπίζεται αθώα κανισάκια που κινδύνευαν από την αυθαιρεσία των ανθρώπων). Ωστόσο, παρόλο που είχε χρησιμοποιήσει ένα κάρο εντυπωσιακές λέξεις, ακόμα και την σκυλοκαταστρατήγηση , τη σκυλαγώγηση ή στο αποκορύφωμα του ρητορικού του παραληρήματος έκανε λόγο για σκυλεγερσία και κανισιστικό ιδανικό, η αδερφή του όχι μόνο δε φάνηκε να εντυπωσιάζεται αλλά έδειχνε αφόρητα ενοχλημένη. Ήταν η ιδέα του ή τον κοιτούσε με μισό μάτι; Βέβαια, το μικρό κανίς δεν είχε ιδέα ότι η αδερφή του δεν άκουγε τον σκυλομπαμπινιώτη αλλά ένα γάβγισμα που κράτησε πέντε ολόκληρα λεπτά…
«Έλεος πια Γκαστόν.. δε σου ζήτησα δα και δανεικά ούτε γάτα σε είπα.. ένα φιλάκι ήθελα να σου δώσω. Στο κάτω κάτω τζιτζιφρίγκια μας έλεγε και η μαμά όταν ήμασταν μικρά. Αλλά εσύ έχεις σηκώσει ψηλά τον αμανέ.. τις τελευταίες μέρες τριγυρίζεις μέσα στο σπίτι σαν λόρδος και χάνεσαι με τις ώρες». Κι έφυγε με το κεφάλι κατεβασμένο.
Καμπανάκια χτύπησαν στο κεφαλάκι του κανίς. Θυμήθηκε τα λόγια του Πικάσο «Θα χαθούμε για λίγες μέρες ώστε να μην κινήσουμε υποψίες. Θα σας ειδοποιήσω εγώ για την επόμενη συνάντηση. Μην κάνετε τίποτα μέχρι τότε. Και φροντίστε να φέρεστε φυσιολογικά. Μη δίνετε λαβές, μην κινείτε υποψίες. Ακόμα και με τις γάτες να είστε άψογοι. Οι γάτες έχουν πολλά ποδάρια.. ».Μα τα χίλια κόκκινα λουράκια αυτός ο πιτσιλωτός μάστορας είχε δίκιο. ο Γκαστόν είχε κάνει το μοιραίο λάθος του. Η αδερφή του τον είχε μυριστεί. Το μυστικό της φουντωτής ουράς είχε μαθευτεί. Θα τους έπαιρνε όλους στο λαιμό του. Αναστέναξε…
Όμως η φωνή του πράκτορα ήχησε δυνατή μέσα του. Μα τα χίλια κόκκινα λουράκια ένας πράκτορας (έστω και σε εκπαίδευση) δεν το έβαζε κάτω. Ούτε οι γερόντισσες γάτες της γειτονίας δεν έκαναν τις πάπιες. Θα θόλωνε τα νερά. Θα προσπαθούσε να εξευμενίσει την αδερφή του.
Λίγα λεπτά αργότερα βρισκόταν στην αγκαλιά της και της έδινε φιλιά στη μύτη.
Η βρωμούσα κρυμμένη πίσω από μια κουρτίνα έβγαζε φωτογραφίες με το κινητό της. το dogbook θα έπαιρνε φωτιά..
Ειρήνη Ι. Ζαννάκη
