Το πρώτο στάδιο της προσαρμογής από την απόλυτη αλητεία των διακοπών ήταν, φυσικά, φρικτό. Πού να χωρέσει αυτό το ατίθασο κανίς στους κανόνες του σπιτιού; Πώς να κλειστεί στους τέσσερις τοίχους;

Αυτός είχε μάθει ν’ αλωνίζει στο δάσος και στην παραλία ανενόχλητος, να μένει ξάγρυπνος όλο το βράδυ και να αφουγκράζεται τους θορύβους της νύχτας, να γεύεται κάθε μέρα λιχουδιές από το μπάρμπεκιου που έκαναν στο κτήμα.

Μα τα χίλια κόκκινα λουράκια είχε βιώσει τον απόλυτο παράδεισο των σκύλων. Και τώρα τι; Κλείσιμο στο σπίτι με τις κότες για να μην ενοχλούνται οι γειτόνισσες, γάτες σε απόσταση βολής, αναγκαστικός ύπνος το μεσημέρι, λουράκι, μπάνιο και κροκέτες. Ε, όχι φίλε μου. Ως σκύλος δεν μπορούσε να τ’ ανεχθεί όλα αυτά. Και φυσικά αντιδρούσε ως ένα γνήσιο κακομαθημένο πουντλ.

Το πρώτο μεγάλο πρόβλημα ήταν, φυσικά, η τουαλέτα. Για ένα μήνα σχεδόν το κανίς βίωνε την απόλυτη ελευθερία. Επειδή έμεναν σ’ ένα κτήμα στη μέση του πουθενά, μπορούσε να κόβει βόλτες δεξιά κι αριστερά και, όποτε του έκανε κέφι να σηκώνει το πόδι του και να ξεμπερδεύει. Όσο για τη βρώμικη δουλειά, εκεί ήταν πραγματικό μεγαλείο. Ούτε λουράκια ούτε αδιάκριτα βλέμματα να στέκονται σαν μπάστακες από το κεφάλι σου και να σε αγχώνουν μετρώντας τα δευτερόλεπτα. Δεν τους είχε εξηγήσει κανείς ότι αυτό ήταν αδιακρισία; Εκείνοι έμπαιναν στην τουαλέτα σαν κύριοι, έκλειναν την πόρτα και έκαναν όση ώρα ήθελαν. Δεν τους έβαζε κανένας ταξίμετρο στην ανάγκη τους. Έλεος πια. Ακόμα και ο βασιλιάς πήγαινε στο μέρος μόνος του. Και το κακό ήταν ότι δεν υπήρχε σχετική διάταξη στο σωματείο των σκύλων, ώστε να μπορέσει να διεκδικήσει νομικά τα δικαιώματά του. Η βρώμικη δουλειά δεν υπαγόταν σε κανέναν κανόνα. Στο κτήμα ακόμα και η βρώμικη δουλειά μύριζε ελευθερία. Διάλεγε το θάμνο που του άρεσε, αυτόν με τις καλύτερες μυρωδιές και το πιο αφράτο χώμα, έπαιρνε μαζί του τα «Τετράποδα νέα» και ήταν κύριος. Στο τέλος κάλυπτε τα ίχνη του με χώμα και έριχνε μια βουτιά στη θάλασσα για φρεσκάδα. Κύριος. Ούτε μωρομάντιλα ούτε χαζά. (η αλήθεια είναι ότι του είχαν λείψει οι φινετσάτες αρωματισμένες σακούλες που είχε πάρει από τη woofland αλλά αυτές τις είδε στη βαλίτσα της μαμάς, οπότε ένιωθε ασφάλεια ακόμα και στις διακοπές).

Κυρίως, όμως, του έλειπε η παρέα του Πικάσο, του άρχοντα της Δαλματίας. Αυτός ο μάστορας έκανε τη ζωή του τσαχπίνα και κεφάτη. Έλα όμως που τώρα τους χώριζε ένας τοίχος και ένας φράχτης.

Και κάπως έτσι το κανίς έπεσε σε μελαγχολία.

Στην αρχή ήταν αντιδραστικός, όμως μετά έβγαλε μια θλίψη. Κανείς δεν μπορούσε να του φτιάξει το κέφι. Δυστυχώς, ο Πικάσο θα έμενε για λίγο ακόμα στο κτήμα. Έτσι, η μέρα περνούσε τεμπέλικα και το απόγευμα το γλυκό κανίς καθόταν στα κάγκελα και αναπολούσε τις ξέγνοιαστες διακοπές. Η Μπουμπού, η γάτα της γωνίας, προσπάθησε να του φτιάξει το κέφι (τελικά για γάτα ήταν σπαθί). Έτσι, ένα απόγευμα που ο Γκαστόν βίωνε την υπέρτατη κατάθλιψη, η γάτα ανέλαβε δράση. Μια σαίτα προσγειώθηκε δίπλα στο μουσούδι του Γκαστόν.

Ει.. εσύ το κανίς;

Ο Γκαστόν πετάχτηκε πάνω σαν ελατήριο.

Ένα δεύτερο χαρτάκι έφτασε στα πόδια του.

Μου κάνεις μια χάρη φίλε;

Άρχισε να κουνάει την ουρά του.

Το τρίτο χαρτί είχε μέσα μια πέτρα που, δυστυχώς χτύπησε πάνω στο τζάμι. Μόλις που πρόλαβε να διαβάσει τη συνέχεια.

Μπορείς να σηκωθείς από το πάτωμα; Μοιάζεις με χαλί που πλύθηκε σε λάθος θερμοκρασία..

ΓΟΥΦ!!! Φώναξε δυνατά απαντώντας στο κάλεσμα που του έφερε κοντά ευτυχισμένες στιγμές και κρύφτηκε κάτω από το τραπέζι, γιατί ο μπαμπάς είχε ξυπνήσει από την πέτρα και ερχόταν φορτσάτος να επιβάλλει την τάξη.

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη