Και κάπως έτσι γεννήθηκε μια υπέροχη ιδέα, μια μοναδική ιδέα, ένα αριστούργημα.. που έφερε πολλές και νέες περιπέτειες.

Όμως, μα τα  χίλια κόκκινα λουράκια, ένας σκύλος πρέπει να είναι σοβαρός και λιγομίλητος. Και πρέπει να λέει τους σκύλους σκύλους και τις γάτες γάτες. Ας πάρουμε τα πράγματα από την σκυλοαρχή τους.

Σίγουρα σας έχει γίνει βίωμα ότι ο Γκαστόν κανισοβαριόταν (ας είμαστε πρωτότυποι ας μην αναλωνόμαστε σε κουβέντες των γάτων και λέμε σκυλοβαριόταν, έχουμε δα και μια παιδεία) μετά τις διακοπές. Αναπολούσε τις περιπέτειες στο δάσος και η καρδιά του σκιρτούσε. Όμως, τι περιπέτεια μπορούσε να ζήσει κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους και μάλιστα σαν την καλαμιά μέσα στον κάμπο; Το δαλματίας ακόμα έλειπε..

Τριγυρνούσε σαν την άδικη κατάρα και προσπαθούσε ν΄ ανοίξει παρτίδες με περαστικές πεταλούδες, μαγκιόρες σαύρες και κάτι μαυροπούλια που άραζαν στα δέντρα της αυλής. Αλλά τι τα θες τι τα γυρεύεις.. μιζέρια και μονοτονία. Τι συγκινήσεις μπορούσαν να σου προσφέρουν αυτοί οι σαλτιμπάγκοι; Ούτε για πλάκα. Πφ..

Ούτε μια πλάκα της προκοπής δεν μπορούσες να σκαρώσεις. Η γάτα από την άλλη είχε γίνει αφόρητα καλοσυνάτη. Σαν τον Εμπενίζερ Σκρουτζ μετά την επίσκεψη των πνευμάτων. Μα τα χίλια κόκκινα λουράκια το μόνο που του έλειπε ήταν ο οίκτος αυτού του ύπουλου αιλουροειδούς.

Ένα βράδυ, φαρμακωμένος από τη μιζέρια, κάθισε να δει μια ταινία με την αδερφή του. Λεγόταν ¨ Η συμμορία των 11¨. Έντεκα τσακάλια σχημάτισαν μια συμμορία και έγδυναν όλα τα καζίνο του Λας Βέγκας. Ω ρε μάνα μου γλέντια!! Αυτά τα αλάνια ήταν το είδωλό του. Ήταν από τη φύση του περιπετειώδης και λίγο απατεωνίσκος, οπότε η ταινία αυτή μίλησε στην καρδιά του.

Πήγε για ύπνο γεμάτος ενθουσιασμό κι ενέργεια. Η ταινία ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Είδε στον ύπνο του ότι ήταν ο αρχηγός της μαφίας και ότι εξουσίαζε όλα τα pet shop της πόλης. Υπερασπιζόταν τους αδύναμους σκύλους και κυνηγούσε μπαμπέσες γάτες. Το πρωί ξύπνησε ενθουσιασμένος. Μια ιδέα είχε γεννηθεί στο μυαλό του και του έφτιαξε τη μέρα… Μια συμμορία… Η συμμορία με τις φουντωτές ουρές. 

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη