Ε, λοιπόν αυτή η κίνηση της γάτας (της Μπουμπούς, να μην ξεχνιόμαστε) υπήρξε σωτήρια. Ήταν ο απινιδωτής σε μια σταματημένη καρδιά, ο ήλιος στην καρδιά του χειμώνα, το νερό σ’ ένα άδειο ποτήρι, η πνοή αέρα σε μια καυτή μέρα.

Βέβαια, με τον καιρό θ’ αποδεικνυόταν ότι ήταν η σπίθα δίπλα σε βόμβα νιτρογλυκερίνης, αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όταν το κανίς διάβασε το ουρανοκατέβατο χαρτάκι ένιωσε και πάλι το αίμα να κυλά στις φλέβες του. Για να λέμε τα λουράκια λουράκια και τους ιμάντες ιμάντες ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να ερευνήσει ποιος του έστειλε το ραβασάκι. Στην καρδιά του ήθελε να έχει τον Πικάσο και αυτόν βάφτισε ως αποστολέα. Άλλωστε, όπως έλεγε και η αδερφή του, το σύμπαν έχει δικούς του νόμους και σου στέλνει πάντα αυτό που θέλεις. Το πώς δεν πρέπει να σε νοιάζει. Αυτό έκανε κι εκείνος. Απολάμβανε την ευεργετική αύρα του Πικάσο, έστω και μέσω ενός χαρτιού. Ευτυχώς δε συνδύασε τις γρατσουνιές από τα νύχια της γάτας, αλλιώς το αποτέλεσμα θα ήταν τελείως διαφορετικό. Αλλά, δε βαριέσαι.. εδώ που τα λέμε ένας σκύλος πιστεύει πάντα αυτό που έχει ανάγκη. Όλα τα υπόλοιπα είναι τρίχες ουράς (ή αυτιών, αν είσαι κοκερ).

Σε αυτό βοήθησε και ο μπαμπάς που εμφανίστηκε αναμαλλιασμένος και τον πήρε σηκωτό μέσα. Ο καπετάνιος τηρούσε τη μεσημεριανή σιέστα με ευλάβεια. Το κανίς είκαζε ότι τη συνήθεια αυτή την είχε αποκτήσει σε κάποιο από τα μακρινά του ταξίδια στο Μεξικό. Δεν μπορούσε να εξηγήσει διαφορετικά αυτή την εμμονή με το μεσημεριανό ύπνο. Και το τι έκανε εκείνος ήτανε γούστο του και λουράκι του. Το κακό ήταν ότι έσερνε και το κανίς σε αυτό το ατελείωτο μαρτύριο. Την ώρα του μεσημεριού, όταν καίγεται το πελεκούδι, όταν τρέχουν οι εξελίξεις, εκείνος έπρεπε να κάθεται σα λεχώνα δίπλα στον μπαμπά. Άσε που πολλές φορές τον έπαιρνε αγκαλιά σαν να ήταν κανένα λούτρινο ζωάκι. Έλεος, φίλε μου. Μα τις χίλιες μαδημένες γάτες ήταν πουντλ και όχι κούκλα. Ούτε και κανένας συνταξιούχος που μόλις είχε πάρει το εφάπαξ και γλεντούσε τη ζωή του. Το κανίς ήθελε να δράσει, να νιώσει στο πετσί του την περιπέτεια. Μάλιστα, είχε αποφασίσει να εργαστεί ερασιτεχνικά ως αρθρογράφος – ανταποκριτής στα «Τετράποδα Νέα». Πού θα έβρισκε τα αποκλειστικά; Στον ύπνο του;

Εκείνο το μεσημέρι ήταν έξαλλος. Το χαρτάκι τον είχε αφυπνίσει. Ήθελε να βγει έξω και να κάνει τρέλες, να διεκδικήσει το δικαίωμά του στη ζωή. Θες η βαρεμάρα, θες η κούραση από την ένταση των συναισθημάτων, κάποια στιγμή τον πήρε ο ύπνος. Το γλυκό δαλματίας εμφανίστηκε ολοζώντανο στο ονειράκι του. Καθόταν αραχτός σε μια αιώρα και φορούσε μαύρα γυαλιά. Δίπλα του ένα ψηλό ποτήρι με dogtini κι ένας αναδευτήρας σε σχήμα κόκαλο.

Ει .. ει εσύ το κανίς;;

Ναι, φίλε (παραμιλούσε στον ύπνο του)

Μου κάνεις μια χάρη;

Ναι, φίλε!!! (πιο έντονο παραμιλητό)

Μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι; Μοιάζεις με μαξιλάρι γιαγιάς σε κλαρωτό καναπέ

ΓΟΥΦ (και ο μπαμπάς ξύπνησε.. )

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη