Γκαστόν γκουρμέ τύπος .. το τέλος της ιστορίας!

.. Η αλήθεια είναι ότι η γιαγιά Χρυσάνθη είχε μεγαλώσει τέσσερα εγγόνια και αυτά τα τσαλίμια με το φαγητό τα έπαιζε στα δάχτυλα, οπότε ήξερε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει για να συνετίσει το ιδιότροπο κανίς. Την επόμενη μέρα που όλοι έφυγαν στις ασχολίες τους η γιαγιά ήταν υπεύθυνη για το φαγητό. Μαγείρεψε ένα ωραιότατο κοτόπουλο με πατάτες.

Ο Γκαστόν ήταν σε επιφυλακή. Καθόταν στο μαξιλαράκι του μπροστά στην ανοιχτή μπαλκονόπορτα για να δροσίζεται και με κλειστά μάτια ονειρευόταν πολυτελή τραπέζια, ξεροψημένες φτερούγες και τραγανά μπουτάκια. Το κοτόπουλο ήταν η αδυναμία του.

Όταν άκουσε το μπολ του να μεταφέρεται, το κανίς πετάχτηκε σαν ελατήριο. Πήγε στο μέρος του και τι να δει; Μέσα στο αστραφτερό μπολ του φαγητού (ξέρετε, αυτό με τα ανάγλυφα κόκκαλα που του πήρε η αδερφή του από το μεγάλο petshop) υπήρχαν μονάχα κροκέτες. Μα τις χίλιες μαδημένες γάτες η γιαγιά του έπαιζε βρώμικο παιχνίδι. Και δεν ήταν καν πρωταπριλιά. Μύρισε τις κροκέτες με αηδία, έριξε μια περιφρονητική ματιά πίσω του και τίναξε περήφανα το κεφάλι προς τα πίσω. Δε θα ‘μαστε καλά μου φαίνεται. Η γιαγιά δε λύγισε. Τον άφησε στο μαξιλαράκι του και πήγε στο σπίτι της. Κάποια στιγμή η πείνα θα τον ανάγκαζε να φάει τις κροκέτες.

Στο βραδινό φαγητό έγινε το ίδιο. Το πιάτο του κανίς είχε μονάχα τις μεσημεριανές κροκέτες. Κατοχή είχαμε μωρέ; Τι χάλια ήταν αυτά; Πήγε στο τραπέζι για ζητιανιά. Δεν μπορεί, τουλάχιστον το κουτορνίθι η μικρή κάτι θα του έδινε. Την ήξερε σαν κάλπικη δεκάρα. Όμως η αδερφή του είχε λάβει αυστηρή προειδοποίηση να μην του δώσει ούτε κόκκαλο ούτε καν ψίχουλο. Ανάθεμα! Ποια άθλια γάτα τον είχε καταραστεί; Η μαμά τον πήρε αγκαλιά και τον πήγε στο πιάτο του. Με το που το μύρισε έφυγε επιδεικτικά και πήγε για ύπνο νηστικός. Ο κακόμοιρος..

Ο αδερφός του πήρε λίγες κροκέτες στη χούφτα του και τον πλησίασε. Καμία αντίδραση. «Τι έγινε Γκαστόν; Βγήκε η ψείρα στο γιακά και περιφρονείς την τροφή; Φάε γιατί σε βλέπω να κόβεις λόρδες». Ο σκύλος ήταν ανένδοτος.

Η επόμενη μέρα κύλησε με τον ίδιο τρόπο. Ο Γκαστόν έμεινε νηστικός. Μα πού θα πήγαινε ακριβώς αυτή η βαλίτσα; Αυτός είχε γίνει σαν τον Άη Γιάννη το νηστευτή. Όλοι ανησυχούσαν, όμως η γιαγιά τους είπε να μην υποκύψουν. Το βράδυ της δεύτερης μέρας ο Γκαστόν καθόταν σα μαραμένος στο μαξιλάρι του. Μα τις χίλιες κροκέτες το στομάχι του έπαιζε βιολί από την πείνα. Ένιωθε σαν κουρέλι. Δεν το περίμενε αυτό από την οικογένειά του. Έτσι του ερχόταν να βγει στο δρόμο να ζητιανέψει λίγο φαγητό αλλά ούτε γι’ αυτό δεν είχε πλέον δύναμη. Ρημάδα πείνα. Η μαμά τον είχε λυπηθεί. Του έβαλε λίγες κροκέτες στο πιάτο του και το έβαλε δίπλα του χωρίς να του μιλήσει. Αποφάσισαν να τον αφήσουν μόνο του και βγήκαν όλοι στο μπαλκόνι. Η μυρωδιά από τις κροκέτες έφτασε στα ρουθούνια του. Βρε λες; Εδώ που τα λέμε στην αναβροχιά το χαλάζι είναι πάντα καλύτερο, ενώ κάποια κυρία Παναγιώταινα είναι προτιμότερη από το ολότελα. Άλλωστε, στο σκοτάδι όλες οι γάτες είναι ίδιες και η ανάγκη μπορεί εύκολα να γίνει φιλότιμο (Τελικά μερικές φορές αυτός ο σκύλος μιλούσε χειρότερα κι από συμπεθέρα). Πλησίασε το μπολ του φαγητού αθόρυβα, δεν ήθελε να χαλάσει το καλό του όνομα και να νιώσουν οι άλλοι ότι είχαν κερδίσει.

Όταν η οικογένεια μπήκε μέσα ο Γκαστόν ήταν ασυνήθιστα ήρεμος. Δίπλα στο μαξιλάρι του υπήρχε μια κροκέτα. Το μπολ του φαγητού ήταν γλυμμένο! Ε ρε πείνα.. Με το ζόρι κράτησαν τα γέλια τους. Αποφάσισαν να του δώσουν για επιβράβευση ένα φιλάκι και μια μικρή λιχουδιά. «Μπράβο, μικρούλη! Είσαι ένα μεγάλο κανίς που τρώει το φαγητό του!». Ο Γκαστόν κουνούσε την ουρά του σα γύφτικο σκεπάρνι. Η επιβράβευση πάντα του έφτιαχνε το κέφι.

Και έτσι ο Γκαστόν πέρασε στο επόμενο στάδιο. Βέβαια δεν έτρωγε κροκέτες, βρήκε όμως μια γεύση κονσέρβας που του άρεσε και έτσι το θέμα φαγητό λύθηκε (χωρίς, βέβαια, να λείψουν οι λιχουδιές και τα μεζεδάκια από το τραπέζι και τη γειτόνισσα. Αλλά είπαμε.. στην αναβροχιά ένα χαλάζι είναι ό,τι πρέπει).

Καλή μας όρεξη!!!

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη