Μια από τις μεγαλύτερες χαρές στη ζωή του Γκαστόν ήταν οι φίλοι του. Μάλιστα, κύριοι. Φίλοι. Ούτε καν ένας. Τα φιλαράκια του ήταν δυο και τους έβλεπε κάθε μέρα. Σιγά μην περίμενε από τους δίποδους να καταλάβουν τα προβλήματά του. Ήθελε να έχει γύρω του ανθρώπους (σκύλους για την ακρίβεια) με τους οποίους θα φουμάριζε τον ίδιο καπνό, να μιλάν για τις τροφές, να παραπονιούνται για τα ενοχλητικά τσιμπούρια, να καταστρώνουν σχέδια εξόντωσης των γατών. Ξέρετε τώρα.. απλά καθημερινά ζητήματα στη ζωή ενός σκύλου. Μα τα χίλια ξεροψημένα κοτόπουλα οι φίλοι ήταν μια ανάσα ανεμελιάς (και κοινής λογικής) στη ζωούλα του. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν εντελώς παρανοϊκοί. Σκέψου (για όνομα του θεού των σκύλων) καταδέχονταν να συγκατοικήσουν με γάτες.. Βάλε γύρευε τώρα.. Και δεν παίρνω μια ύαινα.. ένα φίδι, βρε αδερφέ.. πιο πολλή μπέσα θα συναντήσω. Γάτοι και πράσινα άλογα. (άλογα στο χρώμα του γρασιδιού… omg).
Ο ένας φίλος του κανίς ήταν ένας γείτονας, ο Φιντέλ. Ήταν ένα πανέμορφο και πανέξυπνο λυκόσκυλο που ζούσε λίγο πιο πάνω. Ο Φιντέλ ήταν μικρότερος σε ηλικία (όμως αισθητά μεγαλύτερος σε όγκο) και ο Γκαστόν τον γνώρισε όταν είχε ήδη γίνει ο βασιλιάς της γειτονιάς. Το λυκόσκυλο ήταν ο φόβος και ο τρόμος της γειτονιάς. Τα ανδραγαθήματά του ήταν ξακουστά και είχαν αποκτήσει θρυλικές διαστάσεις σε ολόκληρο το χωριό. Φημολογείται ότι κάποια στιγμή τσάκωσε διαρρήκτη και γλίτωσε το σπιτικό του από το πλιάτσικο. Βέβαια, οι φήμες δεν έχουν επιβεβαιωθεί (ή τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται το ζηλιάρικο κανίς). 
Η σχέση του Γκαστόν με το λυκόσκυλο ήταν επεισοδιακή. Κάθε πρωί και κάθε απόγευμα ο Φιντέλ έβγαινε για τη βόλτα του. Ήταν σωματώδης και έπρεπε να ασκείται. Με το που πατούσε το πόδι του στο δρόμο, το κανίς τον οσφραινόταν και άρχισε το γάβγισμα. Γάβγισμα αυτός, γάβγισμα ο άλλος, σήκωναν στο πόδι τη γειτονιά. Μια φορά συναντήθηκαν στη βόλτα. Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό. Ένα σπασμένο λουράκι και μια ταχυκαρδία για τα αφεντικά τους. Έτσι, την ώρα της βόλτας του λυκόσκυλου, το λουράκι του Γκαστόν έμενε καλά κρυμμένο. Ωστόσο, το λυκόσκυλο υιοθέτησε μια νέα συνήθεια. Κάθε φορά που περνούσε από το σπίτι του Γκαστόν, σήκωνε το πόδι και άφηνε το ίχνος του στην καγκελόπορτα. Αυτό έκανε μπαρούτι το κανίς. Του ανέβαζε το αίμα στο κεφάλι. Μα τις χίλιες αναμαλλιασμένες γάτες Άγκυρας το λυκόσκυλο ήταν μεγάλος αλήτης. Για να αποκαταστήσει την τιμή του, ο Γκαστόν πήγαινε και σημάδευε την περιοχή του ακριβώς από πάνω αυτό συνέβαινε 4 φορές την ημέρα. Το αποτέλεσμα ήταν μια φιλία και μια σαπισμένη καγκελόπορτα.. (αλλά αυτό είναι μια παράπλευρη απώλεια, την οποία ας αποσιωπήσουμε, γιατί ο μπαμπάς Γιάννης πλήρωσε τη νύφη).
Ένα πρωί ο Φιντέλ έκανε ένα ανδραγάθημα και κέρδισε αιωνίως το σεβασμό του Γκαστόν. Θα σας το πω την επόμενη εβδομάδα. Βέβαια, κολλητός του τσαχπίνικου κανίς ήταν ένα πανέμορφο και αρχοντικό σκυλί Δαλματίας. Το όνομά του ήταν καλλιτεχνικό και μοναδικό. Πικάσο.
101 σκυλιά Δαλματίας.. omg!!
Ειρήνη Ι. Ζαννάκη
