Και κάπως έτσι.. ο Γκαστόν και το λυκόσκυλο Φιντέλ έγιναν φιλαράκια. Βέβαια, για να πούμε και του κανίς το δίκιο, το λυκόσκυλο ήταν ένα φύσημα του αγέρα, μια απλή επαγγελματική γνωριμία, ένα πάτημα γάτας (Γάτας; Θεός φυλάξει.. αυτοί οι τριχωτοί σατανάδες μπλέκονται ακόμα και σε σοβαρές κουβέντες.. Μα τα χίλια καπνιστά σαλάμια θα βάλω από μόνη μου πιπέρι στο στόμα μου..), ενός τσιουάουα ήθελα να πω, στην ανέμελη ζωή του κανίς. Ήταν απλά ένας γνώριμος με τον οποίο ο Γκαστόν είχε τυπικές σχέσεις γειτνίασης.
Κακά τα ψέματα.. Κάθε σκύλος που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να έχει έναν κολλητό, ένα φιλαράκι, ένα σύντροφο με τον οποίο να μπορεί ν’ αλητεύει, να στήνει παγίδες σε γάτες και να ζητιανεύει τροφή από τις γειτόνισσες (ξέρετε.. όχι ότι ήταν νηστικοί, αλλά πάντα τα σαλάμια είναι πιο νόστιμα στην άλλη πλευρά του φράχτη). Αυτό ακριβώς ήταν και ο Πικάσο.. Ένας σκύλος καλλιτεχνικός όπως και το όνομά του.. Δαλματίας στην καταγωγή, ο σκύλος του διπλανού σπιτιού.. Και το φιλαράκι του κανίς. Τι φιλαράκι.. κολλητός.. αδερφός πες καλύτερα για να ‘σαι μέσα. Μα τα 101 σκυλιά Δαλματίας, ο Πικάσο ήταν αλάνι. Είχε μπέσα και τσαγανό και από την πρώτη στιγμή μπήκε στην καρδιά του χνουδάτου κανίς.
Ο Πικάσο ήταν Ρουμάνος στην καταγωγή. Τον είχαν φέρει οι γονείς του από εκεί όταν σπούδαζαν. Ήταν γιατροί. Κάποια μέρα είχαν πάει σ’ ένα παζάρι. Εκεί, πουλούσαν το μικρό Δαλματίας. Ήταν μικροσκοπικός και τυλιγμένος σε ένα κουβερτάκι. Κουταβάκι από τα λίγα.. Ο λόγος που ο Πικάσο βρέθηκε στα αζήτητα ήταν λίγο άδικος.. Ο μικρούλης είχε σπάσει το ποδαράκι του και είχε κολλήσει στραβά. Έτσι, αποφάσισαν να τον δώσουν. Του βγήκε σε καλό όμως του κούταβου γιατί ο Αντώνης και η Νάντια ήταν σούπερ και τον αγκάλιασαν με πολύ αγάπη. Έγιναν η οικογένεια του! 
Λίγο καιρό μετά ο Πικάσο βρέθηκε στην Ελλάδα, στους γονείς του Αντώνη.. Η γλυκιά Νίνα και ο Σωτήρης τον είχαν σαν μωρό. Βόλτες, δωράκια, χάδια. Ο Πικάσο είχε κερδίσει την αγάπη όλης της γειτονιάς.. Χάδια από παντού.. Η Ειρήνη τον είχε σαν αδερφό.
Όταν ήρθε το κανίς στη γειτονιά, όλοι περίμεναν ότι ο Πικάσο θα ζήλευε. Όμως, το Δαλματίας ήταν σοφό. Οι ταλαιπωρίες της ζωούλας του αλλά και η αγάπη που τόσο απρόσμενα είχε δεχτεί τον έκαναν να είναι καλοσυνάτος. Έτσι, όχι μόνον δεν ένιωσε ζήλεια, αλλά καταχάρηκε που θα είχε φιλαράκι (αυτός που ένιωσε ζήλεια ήταν όπως πάντα ο Γκαστόν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Για να καταλάβετε πόσο τον αγαπούσε, ο Πικάσο δάνεισε στον Γκαστόν το σαμπουάν του, τις κροκέτες του και λίγη από την κολόνια του για την πρώτη μέρα που ήρθε στο σπίτι. Και να μην ξεχνάμε ότι ο κτηνίατρος ήταν του Πικάσο. Πολύτιμο συντροφάκι από την πρώτη στιγμή.
Όταν το κανίς πρωτοσυνάντησε το Δαλματίας έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Ήταν θεόρατος, με πανύψηλα πόδια και ένα σωρό μαύρες βούλες. Μεγαλειώδης.. άρχοντας.. ένας γίγαντας στα ματάκια του. Η Ειρήνη έσκασε στα γέλια. Δίπλα στον Πικάσο το κουτάβι έμοιαζε με κουκίδα. Τον κοιτούσε από χαμηλά και είχε στραβολαιμιάσει. Ει φίλε.. είναι ο Πικάσο.. τον αγαπάμε.. είναι αδερφός μας κι αυτός..
Ο Πικάσο χαμογέλασε και ο Γκαστόν τον κοίταξε με λατρεία. Μια φιλία γεννήθηκε…
Ειρήνη Ι. Ζαννάκη
