Ένα πρωί ο Γκαστόν, κουτάβι ακόμα, άραζε στον ήλιο. Μεγάλη απόλαυση αυτή η κίτρινη κουκίδα, βρε αδερφέ. Μα τις χίλιες βρεγμένες γάτες καθόσουν αραχτός και ένιωθες τα κόκκαλά σου να απλώνουν και να γίνεσαι ένα με το μαξιλάρι. Κέφια και ραχάτι. Την ώρα που το πρώτο όνειρο άρχισε να κάνει την εμφάνισή του, άκουσε μια φωνή.
«Ει.. ει εσύ το κανίς!!». Δεν έδωσε σημασία. Άλλωστε, δεν ήταν το μοναδικό κανίς στον κόσμο.. Ίσως να φώναζαν κάποιον άλλο. «Μην κάνεις ότι δεν ακούς, μικρέ. Δεν κάνουν τον ψόφιο κοριό στους γείτονες..». Ο Γκαστόν πετάχτηκε σαν ελατήριο. Δεν είχε συνηθίσει να του κάνουν το μάγκα άλλοι. Κι ας ήταν ένα κουτάβι μικρό σαν κουκίδα. Ήταν ένα υπερήφανο πούντλ, με πολύ μεγάλη φήμη στην πιάτσα.
Έδειξε δόντια απειλητικά, όμως γρήγορα μαζεύτηκε. Ήταν αυτό το επιβλητικό σκυλί Δαλματίας. Ο γείτονάς του, ο Πικάσο. Ανασκουμπώθηκε και τέντωσε το στήθος του. Ήθελε να έχει ένα εκτόπισμα. Ο Δαλματίας ήταν σαν περίπτερο. «Τι νέα, φιλαράκο.. πώς παν τα κέφια;» του είπε ξεψαρωμένα για να μην τον περιφρονήσει. Ήθελε να γίνουν φίλοι. Ο Πικάσο προσπάθησε να κρατήσει τα γέλια του. Αυτός ο μικρός σαλτιμπάγκος είχε ένα φύλλο κολλημένο στα μαλλιά του. Ήταν αστείος. Γλυκό κουτάβι. Επιτέλους η γειτονιά ανανεωνόταν. Θα του μάθαινε όλα τα βρώμικα κόλπα του επαγγέλματος. Πώς να ζητιανεύει στο τραπέζι, πώς να γλιτώνει το μπάνιο, πώς να ξαπλώνει σε όλους τους καναπέδες και να μην αφήνει ίχνη, πώς να κρύβει τους θησαυρούς τους και, κυρίως, πώς να κυνηγά τις γάτες. Μα τις χίλιες μαύρες βούλες αυτές οι αλαφροΐσκιωτες του κάθονταν στο λαιμό σαν κόκκαλο από αλανιάρα κότα.
Ο Γκαστόν τον κοίταζε με θαυμασμό. Είχε σκαρφαλώσει στο πλατύσκαλο και ατένιζε τον ορίζοντα. Δίπλα του είχε ένα τσουρέκι με σοκολάτα. «Μην ξερογλείφεσαι, μάστορα, δεν είσαι ζητιάνος. Μεταξύ μας υπάρχει αλληλεγγύη. Όσο έχω εγώ τροφή, θα έχεις κι εσύ. Αυτό το βούτηξα από την ψωμιέρα όταν δε με κοιτούσε κανείς. Μα τα χίλια κόκκινα λουράκια αυτή η λιχουδιά είναι εκλεκτή. Και με μια αρχοντιά μοναδική πήρε το μισό τσουρέκι και το πέταξε από την άλλη μεριά του φράχτη. Respect.
Το κανισάκι ένιωσε ξαφνικά να ψηλώνει. Όσο είχε δίπλα τον ψηλό δε φοβόταν τίποτα. Θα ήταν το στήριγμά του, ο αδερφός του. Ανέβηκε στο σπίτι σχεδόν τρέχοντας. Ήθελε να κλέψει κι εκείνος κάτι για να δώσει στο φίλο του. Ήξερε ότι η γιαγιά είχε φτιάξει κρεατόπιτα. Μα τα χίλια ξεροψημένα μπριζολάκια ήταν λιχουδιά από τις λίγες! Θα πηδούσε πάνω στην καρέκλα κι από εκεί θα πατούσε πάνω στο τραπέζι κι από εκεί… βουρ στον πάγκο.. Ένα ύπουλο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του..
Έφτασε στην πόρτα τρεχάτος. Η φωνή της γειτόνισσας έφτασε διαπεραστική στ’ αυτιά του. «Πικάσο τι έκανες:::: Πού πήγε το τσουρέκι;; ΈΦΑΓΕΣ ΈΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΣΟΥΡΕΚΙ ΜΕ ΣΟΚΟΛΑΤΑ;; ΘΑ ΑΡΡΩΣΤΗΣΕΙΣ..Τα σκυλιά δεν κάνει να τρώνε γλυκά.. Χαζοπούλι!!. Πήγαινε γρήγορα στο κρεβάτι σου!»
Η καρδιά του Γκαστόν σφίχτηκε. Σίγουρα θα τον έπαιρνε κι αυτόν η μπάλα. Μύριζε τσουρέκι από μακριά. Μα τις χίλιες κροκέτες σίγουρα την είχε άσχημα. Όμως ο Πικάσο δεν τον κάρφωσε. Κατέβασε το κεφάλι και πήγε στη γωνιά του. Ο Γκαστόν δεν κινδύνευε. Είχε βρει τον καλύτερο φίλο..
Ειρήνη Ι. Ζαννάκη
