Όλο το μεσημέρι το κανίς ήταν τύπος και υπογραμμός. Κάθισε για πρώτη φορά στη ζωή του ήσυχος στο αχρησιμοποίητο μέχρι τότε καρό κρεβατάκι του και με το αυτί του τεντωμένο. Ήταν τόσο ήσυχος που τα αδέρφια του ανησύχησαν για την τύχη του.

«Πήγαινε σκούντησέ τον να δούμε αν είναι καλά» πρότεινε ο αδερφός του. «Θα πάρω ένα καθρεφτάκι να βάλω κάτω από το μουσούδι του. Αν θολώσει, πάει να πει ότι αναπνέει. Ξέρω εγώ, το έχω δει σε ταινία» είπε η μεγάλη και τρανή Ειρήνη. Για το όνομα του αγαπημένου μου κτηνίατρου.. τι ήταν αυτά που άκουγε και έμενε ασυγκίνητος; Κανονικά, έπρεπε να γυρίσει και να τους αρπάξει από τα μπατζάκια τους ελαφρόμυαλους. Άλλα έχε χάρη που έπρεπε να μην κινήσει καμία υποψία. Είχε εντολές από τον Πικάσο, βλέπεις. Τους έκανε τη χάρη και άνοιξε τα μάτια του. Μάλιστα, τους χαμογέλασε καλοσυνάτα και κούνησε δεξιά κι αριστερά το μουσούδι του. Η χαζοβιόλα αδερφή του μόνο σαμπάνια που δεν άνοιξε. «Φίλεεεεεεεε!! Κανίς μου αγαπημένο!! Χαμογελάς καλοσυνάτο τυπάκι!». Τον αγκάλιασε και του φίλησε το κεφάλι.

Πφ… Πόσο μα πόσο γατάκι.. Για πρώτη φορά συμφώνησε με τον αδερφό του. «Μην είσαι ανόητη.. Οι σκύλοι δε χαμογελάνε.. Και τότε η μικρή του τράβηξε μια καλαμιά και σαν μικρό παιδί χτύπησε κάτω το πόδι της. «ΟΙ ΣΚΥΛΟΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑΝΕ». Είπε την τελευταία της κουβέντα και κατέβηκε να κάνει ένα αφρόλουτρο για να είναι φρέσκια για το πάρτι. Γατάκι…

Έξαφνα, μια ιδέα φώτισε το μυαλουδάκι του. Αυτό ήταν.. Αυτό το γατάκι θα ήταν το μέσο του για να φτάσει στο πολυπόθητο πάρτι. Θα φρόντιζε να μην τη χάσει από τα μάτια του.

Όσο περνούσε η ώρα, τόσο η κίνηση στο σπίτι κορυφωνόταν. Οι γυναίκες έφτιαχναν μαλλιά και νύχια και οι άντρες μετέφεραν καρέκλες, φαγητά και, γενικά προσπαθούσαν να αποφύγουν την οποιαδήποτε ερώτηση. Ώρες ήταν τώρα ν’ αρχίσει η αδερφή του ν’ αναρωτιέται αν είναι χοντρή. Δε θα το άντεχε. Φτάνει που είχε αλλάξει ήδη τέσσερα φορέματα.

Παρόλα αυτά, ήταν η ώρα του να θέσει το σχέδιο σε εφαρμογή. Ήταν αποφασισμένος να πάει στο πάρτι και να φροντίσει να εξασφαλίσει πρόσκληση και για το φιλαράκι του. Μα τα χίλια σκυλιά Δαλματίας θα τον έβγαζε ασπροπρόσωπο!

Πήγε στο δωμάτιο της αδερφής του και τη βρήκε με ένα αστείο μπουρνούζι με αρκουδάκι να βάφει τα νύχια της μαύρα. Ήταν αλητάκι αυτή η κοπέλα. Κάθισε δίπλα της και την κοιτούσε προσεκτικά. «Μικρό μου φιλαράκι.. θα μου λείψεις κρίμα που δεν μπορείς να έρθεις το βράδυ.. Δυστυχώς οι σκύλοι δεν επιτρέπονται..». Τότε ο άτιμος πήρε την πιο λυπημένη έκφραση που διέθετε και την κοίταξε βαθιά στα μάτια. Η κοπέλα λύγισε. Τελικά, μάλλον τον αγαπούσε πολύ. Τα μάτια της δάκρυσαν. Αποφάσισε να μην την ξανακοροϊδέψει. Ήξερε ότι θα έκανε το θαύμα της και το έκανε. Πάτησε μια φωνή σαν να της είχαν πατήσει την ουρά. «Μαμμμαααααααααα!!! Γίνεται να έρθει και το κανίς στο πάρτι;; Υπόσχομαι να τον προσέχω.. είναι κρίμα να μείνει μοναχούλης!! Ελάααααα.. σε παρακαλώ..» και άρχισε την κλαψούρα. Ήταν σίγουρος ότι σε λίγο θα ετοιμαζόταν για το πάρτι. Η αδερφή του ήταν πολύ επίμονη, σχεδόν πρήχτρα. Η μαμά σίγουρα θα δεχόταν για να μην την ακούει.

Πάνω που πήγαινε να βάλει τα καλά του η μικρή έκανε το θαύμα της. Στην προσπάθειά της να του φιλήσει το μουσούδι, της έπεσε το βερνίκι από τα χέρια. Έγινε ανάσταση. Το μαύρο χρώμα πιτσίλισε παντού. Ο άσπρος τοίχος έγινε σαν τον Πικάσο. Σκυλί Δαλματίας!

Η μαμά κατέβηκε τρέχοντας. Όταν είδε το χάλι άρχισε να τσιρίζει. Είπε κάτι για άλλες γυναίκες που είναι πάντα στην πένα ενώ εκείνη μέχρι το τέλος κάνει δουλειές, ότι τρέχει από πίσω τους και ότι όλα της βγαίνουν από τη μύτη. Η μικρή είχε ζαρώσει στη γωνία. Μα τις χίλιες αναμαλλιασμένες γάτες η μαμά ήταν έξαλλη. Το κανίς ήθελε να καταπιεί ένα μαγκάλι αναμμένα κάρβουνα. Πάνω στον πανικό του έφυγαν τα τσίσα που κρατούσε όλη μέρα.

Αυτό ήταν.. το πάρτι θα έμενε όνειρο απατηλό.. Αντίο κότσια, αντίο λιχουδιές..

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη