Η ομορφιά θέλει .. κτηνίατρο!! και θυσίες!!

Κάθε σκύλος που σέβεται τον εαυτό του πρέπει σε τακτά χρονικά διαστήματα να δέχεται περιποιήσεις.

Να λιμάρει τα νύχια του, να γυαλίζει τα δόντια του, να ψαλιδίζει την ουρά του, να ανανεώνει το χτένισμά του, βρε αδερφέ. Ειδικά την άνοιξη, ένα φρεσκάρισμα είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο, αφού κάνουν την εμφάνισή τους οι ανεπιθύμητοι επισκέπτες με το λαϊκό όνομα «τσιμπούρια». Θεέ των όμορφων κανίς, μην αφήσεις αυτούς τους σαλτιμπάγκους να με πλησιάσουν και φέτος.. σκεφτόταν το γλυκό μας πουντλ και έφτυνε προληπτικά τον κόρφο του, όπως είχε δει να κάνουν οι γειτόνισσες που έπιναν το πρωί καφέ με τη γιαγιά.

Καθόταν στον καθρέφτη και κοίταζε το είδωλό του. χάλια ήταν. Τα μαλλιά του έμπαιναν μέσα στα μάτια, τα αυτιά του έμοιαζαν με θάμνους, ενώ η περήφανη ουρά του, το όμορφο φοινικόδεντρο που ήταν το σήμα κατατεθέν του (πολλές φορές όταν περνούσε πίσω από τραπεζάκια ή άλλα έπιπλα φαινόταν μόνο η ουρά του) είχε χάσει το αεράτο σχήμα της και έμοιαζε με άδειο τσουβάλι.

Μα τα κόκκινα λουράκια δεν ήταν δυνατόν να κυκλοφορεί σε αυτό το χάλι. Στο κάτω κάτω ήταν ένα υπερήφανο πουντλ. Έπρεπε να δείξει την αρχοντιά του.

Όταν βγήκε έξω, το αμάξι του γείτονα έμπαινε στο γκαράζ. Όταν άνοιξε η πίσω πόρτα, θαμπώθηκε. Ο Πικάσο ήταν αυτός; Μα, αυτός έμοιαζε με σταρ του σινεμά. Φιγουρίνι πραγματικό. Αφού, μα τα χίλια παϊδάκια, αν δεν τον ήξερε σαν κάλπικη δεκάρα, θα πήγαινε να του ζητήσει αυτόγραφο. Έμοιαζε να έχει βγει από το 101 σκυλιά της Δαλματίας. Μόνο που αυτός ήταν πιο λουσάτος ακόμη. Όταν τον πλησίασε, μια υπέροχη μυρωδιά ταλκ του μάγεψε τα ρουθούνια. Το δέρμα του γυάλιζε καλοβουρτσισμένο και τα νύχια του έμοιαζαν τόσο καλοσχηματισμένα, σαν κοχύλια της θάλασσας. Μα τι είχε γίνει; Όμως, πραγματικά θαμπώθηκε όταν ο φίλος του του χαμογέλασε. Θαρρείς και είχε βγει ο ήλιος. Τα δόντια του Δαλματίας ήταν πιο λευκά κι από τα ρούχα της μαμάς όταν βάζει εκείνη την άσπρη σκόνη (και μάλιστα λέει ότι τα δικά της είναι τα πιο λευκά σε όλη τη γειτονιά. Σιγά, χρυσή μου. Αφού μετά από λίγο πάλι μαύρα γίνονται από τη βρώμα, προς τι το καμάρι;).

Ο Γκαστόν ένιωσε σαν την κυρά Μαριγώ την πλύστρα. Έμοιαζε με μικρό χαμίνι δίπλα σε αυτό το λόρδο. Έπρεπε να μάθει το μυστικό της επιτυχίας του. Ήθελε πάση θυσία να μυρίζει σαν φρεσκοπλυμένο ρούχο και να αστράφτει κάτω από τον ήλιο. Το δίχως άλλο με ένα τέτοιο χαμόγελο όλα τα μαλτέζ της πιάτσας θα έπεφταν στα πόδια του. Κι εκείνος απλά θα κουνούσε την περήφανη ουρά φοινικόδεντρο και θα έκοβε χαρτάκια προτεραιότητας στις ανυπόμονες φοραδίτσες. Όμως, πώς θα το έκανε όλο αυτό; Ο Πικάσο ήταν άνθρωπος (παρδόν.. σκύλος) του κόσμου. Με τα εξωτερικά του, τα σκι του, τις περπατησιές του στο κέντρο. Εκείνος ήταν ένας χωρικός.

Αν μπορούσε τουλάχιστον να κάνει κάτι μόνος του .. Πήγε στο δωμάτιο της αδερφής του και έψαξε τα πράγματά της. Φιογκάκια, κορδελάκια, αρώματα, κραγιόν.. Βούτηξε μέσα στην πηγή της ομορφιάς κι έμεινε εκεί για ώρα..

Βγήκε στην αυλή κι έψαξε για τον Πικάσο. Το δίχως άλλο έπρεπε να βρει το τηλέφωνο του κομμωτή του. Κάθισε και περίμενε να εμφανιστεί. Μια περαστική πασχαλίτσα τον σταμάτησε και του έδωσε το μήνυμα από τον Πικάσο.

Είσαι κούκλος. Μη μασάς. Τη λένε Μαρία και είναι στο κέντρο. Η μαμά μου ήδη έδωσε το τηλέφωνο στη δική σου. Αύριο το απόγευμα θα είσαι η συζήτηση της γειτονιάς.

Υγ. βγάλε τα συμπράγκαλα της αδερφής σου. Μοιάζεις με λατέρνα. Πικάσο

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη