Ένα φιλάκι στο φιλαράκι μου…

Αυτές οι μέρες είναι για μένα ιδιαίτερες.. γιατί μου φέρνουν στο νου το αγαπημένο μου φιλαράκι…

Δεν ξέρω ποιος και αν διαβάζει τις ιστορίες του Γκαστόν.. για όποιον όμως δε γνωρίζει, νομίζω ότι ήρθε η ώρα κάτι να πω…

Ο Γκαστόν ήταν ένας πραγματικός σκύλος. Ήταν το θρυλικό κανίς της γειτονιάς μου.. το πιο πολύτιμο μέλος της οικογένειάς μου.. Ο Πικάσο ήταν ο καλύτερός του φίλος… ένα όμορφο και περήφανο σκυλί Δαλματίας. Τον έφεραν από τη Ρουμανία. Όταν ο Γκαστόν ήρθε στο σπίτι ήταν μωράκι . Ο Πικάσο (γνωστός και ως Πίκο) ήταν ήδη μεγάλος. Αυτοί οι δύο ήταν αχώριστοι. Ήταν οι καλύτεροι φίλοι…

Όλα αυτά που διαβάζετε συνέβησαν πραγματικά. Μερικές φορές είχα αρχίσει να πιστεύω ότι εγώ γινόμουν σκύλος ή ο σκύλος μου άνθρωπος! Δεν ξέρω, βέβαια, αν ο Γκαστόν και ο Πικάσο αντάλλασσαν και σημειώματα μεταξύ τους, όμως σίγουρα οι δυο τους μπορούσαν να καταστρώνουν σχέδια με τις ώρες. Όπως τότε με το μεγάλο καύσωνα που έσκαψαν ένα ολόκληρο λαγούμι στο κτήμα στη Χαλκιδική και δημιούργησαν ένα καταφύγιο δροσιάς. Ήταν ασφαλείς από τον καύσωνα και.. αόρατοι!! Ένα ολόκληρο πρωινό ξοδέψαμε για να τους εντοπίσουμε!

Ο Πικάσο έφυγε πρώτος, αφήνοντας τον Γκαστόν μόνο. Όμως δεν το έβαλε κάτω. Συνέχισε να σκαρώνει τις πλάκες και τις φάρσες του και να μας κάνει όμορφη τη ζωή. Όπως τότε που επιτέθηκε στο ξυπνητήρι επειδή του χάλασε τον υπνάκο ή, όταν δε μου μιλούσε για δυο ολόκληρες μέρες, επειδή του έδωσα εκατό ολόκληρα φιλιά.

Ένα χρόνο πριν ο Γκαστόν έφυγε, αφήνοντας ένα πολύ μεγάλο κενό στην καρδιά μου. Τις ιστορίες του τις γράφω, γιατί είναι ένας τρόπος να τον φέρνω κοντά μου, με λίγα δάκρυα και πολλά χαμόγελα.

Μου λείπεις φίλε……………

Κι αν τώρα με βλέπει, σίγουρα θα μου φωνάξει κάτω από το γραφείο μου…

Ει.. φίλε.. σκούπισε τα μάτια σου.. μα τα χίλια κόκκινα λουράκια μοιάζεις με βρεγμένη γάτα ή βρύση που χάλασε…

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη