Μέρες συζητούσαν για το πάρτι στη γειτονιά. Όλοι είχαν περάσει φίνα. Γέλασαν, τραγούδησαν και χόρεψαν μέχρι το πρωί. Στο τσακίρ κέφι ο μπαμπάς του Πικάσο έσπασε μια στοίβα πιάτα (ευκαιρία για τη γυναίκα του ν’ αγοράσει καινούριο σερβίτσιο).
Οι δυο σκύλοι τους κοιτούσαν από το παράθυρο με αποδοκιμασία. «Φίλε, Γκαστόν, τους βλέπεις; Κάνουν σαν παλιάτσοι. Φωνάζουν, ενοχλούν τον κόσμο και κάνουν ένα σωρό ζημιές.. Φαντάζεσαι να τολμούσαμε να το κάνουμε εμείς αυτό; Θα είχε καεί το πελεκούδι». Ο Γκαστόν κούνησε το κεφάλι του αναστενάζοντας.
«Τόλμα, αν σου βαστάει, να γαβγίσεις μετά τις 12 που πάνε όλοι τα κρεβάτια τους. Θα σε κάνουν μπακαλοτέφτερο. Δηλαδή, που λέει ο λόγος, και κλέφτες να μπούνε, εμείς για να μην πληρώσουμε τη νύφη θα πρέπει να ειδοποιήσουμε με τηλεγράφημα. “Μπήκε κλέφτης. Στοπ. Ξυπνήστε. Στοπ. Πάρτε το 100. Στοπ». Καλά κρασιά, δηλαδή. Και τι θα κάνω, χρυσή μου αν δω τον κλέφτη μπροστά μου; Δε θα γαβγίσω; Θα στείλω εξώδικο; Και στη γάτα που έρχεται και νιαουρίζει προκλητικά στο κατώφλι μου; Πόσες απειλητικές χειρονομίες να κάνω; Κάποια στιγμή θα πρέπει να βγάλω και ήχο. Δεν είμαι δα και ήρωας του βωβού κινηματογράφου. Ουφ..». Τόλμα, όμως, να βγάλεις κιχ. Θα σε σουρομαδήσουν. Αυτή τη φορά το κανίς έκανε μια χειρονομία στον αέρα, σάμπως και να ήθελε να διώξει όλους τους εχθρούς. Η αλήθεια, είναι ότι είχε νυστάξει κομμάτι. Το ξέφρενο γλέντι τον είχε εξαντλήσει. Άλλωστε, ο Γκαστόν ήταν πιο λαϊκός τύπος. Το έκανε κέφι όλο αυτό το γλέντι. Άλλος κόσμος. Προσπάθησε να αποπροσανατολίσει την προσοχή του Πικάσο, όμως αυτός είχε πάρει φόρα.
«Γιατί οι ζημιές; Κοίτα τους πώς σπάνε τα πιάτα. Και γελάνε τα χαϊβάνια. Εγώ μια φορά έσπασα ένα ποτήρι και άκουσα όσα σέρνει η σκούπα. Αλλά, βέβαια, αυτοί είναι άρχοντες. Πλουτοκρατία. Εμείς τι είμαστε; Η τελευταία τρύπα του ζουρνά. Πάντα οι αδύναμοι αδικούνται, μικρό μου κανίς. Να το θυμάσαι. Η κοινωνία είναι άδικη για τους αδύναμους και τις μειονότητες». Το κανίς έξυνε το αυτί του. «Μα τι έλεγε το Δαλματίας; Μήπως είχε μεθύσει; Του θύμισε λίγο τον παππού που ήταν αριστερός και όλο για κοινωνική αδικία μιλούσε. Μήπως ο παππούς ήταν κι αυτός Δαλματίας; Πάντως και οι δυο ζούσαν στη Ρουμανία. Μάλλον στη Ρουμανία τα Δαλματίας θέλουν να κάνουν περισσότερες ζημιές. Λες και ο παππούς να ήθελε να γαβγίζει μέσα στη νύχτα; Ουφ.. Σπαζοκεφαλιά.. Να είχανε ένα παϊδάκι».
«Εμείς οι σκύλοι πρέπει να ενώσουμε τη δύναμή μας και να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας. Κάτω η αυθαιρεσία των ανθρώπων. Ζήτω η δύναμη των σκύλων. Αύριο, Γκαστόν, θα σου δείξω τι σημαίνει λαϊκή κυριαρχία». Το κανίς δεν άντεξε και όρμηξε στη γάτα που περνούσε ανέμελη από την αυλή τους. Το Δαλματίας κούνησε το κεφάλι του αποδοκιμαστικά. Μα τις χίλιες σημαίες της επανάστασης… είχε πολλή δουλειά ακόμα..
Ειρήνη Ι. Ζαννάκη