Λένε πως όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος… και που να δείτε πόσα φέρνει ο σκύλος.. και μάλιστα ένα κανίς που είναι αποφασισμένο να φέρει την επανάσταση.
Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και το Δαλματίας δεν μπορούσε να προβλέψει την επίδραση που θα είχε στην τρυφερή ψυχούλα του άβγαλτου κανίς το φλογερό του κήρυγμα. Δεν τον είχε για τόσο αλάνι. Όμως, τελικά, ο Γκαστόν είχε μέσα του μια σπίθα (η οποία παραδόξως έσβηνε με τη μυρωδιά και μόνο μιας λιχουδίτσας ή έστω και στη θέα του ιμάντα της βόλτας).
Πάντως, το κανίς είχε πάρει πολύ ζεστά το ρόλο του και έμοιαζε με έναν πραγματικό ηγέτη. Θαρρείς και είχε μεγαλώσει απότομα. Είχε στο μυαλό του συνεχώς τα λόγια του Δαλματού φίλου του και προσπαθούσε να εδραιώσει τη θέση του μέσα στο σπίτι, προσπαθώντας να περιορίσει τις αυθαιρεσίες των αφεντικών. Για τον Γκαστόν οι αγαπημένοι του είχαν πλέον μετατραπεί σε ταξικούς εχθρούς. Ακόμα και η γάτα έμοιαζε άγγελος μπροστά τους. Μάλιστα, είχε αρχίσει να τη βλέπει με συμπάθεια. Τι είχαν να χωρίσουν σάμπως; Πιο πολλά κοινά είχε μαζί της, παρά με αυτούς τους δίποδους μαγκίτες. Ας το δούμε ρεαλιστικά. Πήρε ένα υποθετικό μπλοκάκι και έκανε τη λίστα με τα κοινά σημεία. Τρίχωμα: τσεκ. Ουρά: τσεκ. Τέσσερα πόδια: τσεκ. Μουστάκια: τσεκ. Μαλακά πατουσάκια: τσεκ. Ευαίσθητο μουσούδι: τσεκ. Ροπή στις λιχουδιές: τσεκ. Καταπίεση από τους ανθρώπους: τσεκ.
Τελικά η γάτα έπρεπε να είναι σύμμαχος και όχι εχθρός. Στο ίδιο καζάνι έβραζαν, άλλωστε. Έτσι, η στάση του άλλαξε (για πολύ λίγο είναι αλήθεια) απέναντι στην άλλοτε αντιπαθητική κυρία των γειτόνων. Μάλιστα, σε μια κρίση συντροφικότητας την άφησε να τσιμπήσει λίγο από το μεζεδάκι του (απλά έκανε πως δεν έβλεπε. Δεν ήθελε να παραδώσει τελείως τα όπλα. Στο κάτω κάτω της γραφής ήταν γάτα. Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα).
Η πορεία των πραγμάτων ήταν κάθε άλλο παρά αναμενόμενη. Τελικά ο Γκαστόν στάθηκε τόσο μαχητικός ώστε φόρεσε τα χρώματα του πολέμου. Μέσα στο σπίτι έγινε ο πιο αυστηρός κριτής. Κάθε φορά που επεσήμαινε μια ατασθαλία, προσπαθούσε να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη. Αν ο μπαμπάς έτρωγε κάποια λιχουδιά κρυφά, φρόντιζε να τον δώσει στεγνά. Έπαιρνε τα χαρτιά από τη σοκολάτα ή το παγωτό και (δήθεν τυχαία) τα άφηνε στα πόδια της μαμάς που έπινε αμέριμνα καφέ. Όταν τα παιδιά γυρνούσαν αργά, φρόντιζε να γαβγίζει τόσο δυνατά, ώστε να τους παίρνει χαμπάρι όχι μόνο η μαμά και ο μπαμπάς αλλά και ολόκληρη η γειτονιά. Ακούς εκεί τα λαμόγια.. όλοι να τρώνε και να πίνουνε ό,τι θέλουν και όποτε θέλουν, να βγαίνουν όποτε τους καπνίσει κι αυτός να είναι εγκλωβισμένος. Ε, όχι αδερφέ. Για να πάει μια βόλτα έπρεπε να φιλήσει κατουρημένες ποδιές. Κι αυτό με το ρολόι στο χέρι. Τις προάλλες ούτε τη βρώμικη δουλειά δεν τον άφησαν να κάνει με την ησυχία του. Εκείνοι έμπαιναν στο μπάνιο, κύριοι. Έπαιρναν και το περιοδικό τους και δεν τους κουνούσε ούτε σεισμός. Μα τα χίλια σακουλάκια για κακά αυτό ήταν από τα άγραφα. Δεν το σήκωνε ο εγωισμός του. Αυτός δεν είχε ψυχή; Μόνο οι άλλοι να καλοπερνάνε; Να μη μιλήσω για το φαγητό. Και του πουλιού το γάλα είχε το τραπέζι τους. Παράδεισος το ψυγείο τους. Και κάνανε και κόνξες από πάνω. Ενώ αυτός πάλευε για το ξεροκόμματο. Ζητιάνος είχε καταντήσει. Ποιος; Αυτό το υπερήφανο πουντλ με την ουρά φοινικόδεντρο.
Έτσι, η αφύπνιση της ταξικής συνείδησης του Γκαστόν έβαλε τον μπαμπά σε αναγκαστική δίαιτα και τα αδέρφια του σε εγκλεισμό. Και τα χειρότερα ακόμα δεν είχαν έρθει..
Ειρήνη Ι. Ζαννάκη
