Οι σχέσεις στο σπίτι εντάθηκαν στο έπακρο. Όλοι είχαν γίνει μαλλιά κουβάρια και μάλωναν σαν το σκύλο με τη γάτα. Αυτό κι αν ήταν είδηση! Κανείς δε μιλούσε με τον άλλον και ο Γκαστόν απλά απολάμβανε το χάος που είχε δημιουργήσει! Κανενός το μυαλό δεν μπορούσε να υπολογίσει την ίντριγκα του μικρού επαναστάτη, που όταν καθόταν στα πόδια της αδερφής του στην εξεταστική ρουφούσε για τα καλά το μάθημα της πολιτικής φιλοσοφίας. Όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, το κανίς δεν κοιμόταν όρθιο. Ήξερε ότι όλη αυτή η γνώση κάπου θα του φαινόταν χρήσιμη. Έτσι, όσο η αδερφή του διάβαζε δυνατά το Μακιαβέλι και το «Κεφάλαιο» εκείνος στην άκρη του μυαλού του κρατούσε σημειώσεις. Και ήξερε ότι αυτή τη στιγμή το «διαίρει και βασίλευε» θα του ήταν χρήσιμο. Μόνο αποδυναμώνοντας τον εχθρό θα μπορούσε να τον εξουδετερώσει.

Για να πετύχει το σχέδιό του αποφάσισε να συγκαλέσει συμβούλιο των γειτόνων. Αυτά τα χαϊβάνια από τις διπλανές αυλές έπρεπε να ξυπνήσουν. Ο Πικάσο απλά έκανε χάζι. Ο ίδιος ήταν πολύ μεγάλος και είχε ένα πρόβλημα στη σπονδυλική του στήλη που δεν του επέτρεπε πολλά καραγκιοζιλίκια. Ήθελε, όμως να κάνει την επανάστασή του. Το κανίς ήταν δώρο θεόσταλτο. Μα τις χίλιες σκυλοτροφές αυτός ο μικρός είχε κότσια!

Το απόγευμα είχαν ραντεβού στους κάδους της γωνίας. Υπήρχε ένα μικρό άνοιγμα πίσω από τους μπλε κάδους της ανακύκλωσης όπου, συνήθως, τα κατοικίδια των γειτόνων έκαναν τη βρώμικη δουλειά μακριά από αδιάκριτα βλέμματα. Μαζεύτηκαν το λυκόσκυλο Φιντέλ, ένα μικρό τσιουάουα, το Δαλματίας, το κοκεράκι ο Πλούτο (ο οποίος ήταν ΑμΕΑ, αφού είχε χάσει ένα ποδαράκι σε τροχαίο) και ο Ρεξ, το λυκόσκυλο του γιατρού. Απαρτία, σαν να λέμε, δηλαδή. Το κανίς τους κοίταζε με δέος. Αυτοί εδώ μπορούσαν να γίνουν ο προσωπικός του στρατός. Ένιωσε κυρίαρχος του κόσμου. Στην άκρη του μυαλού υπήρχε η υποψία ότι κάτι είχε ξεχάσει.. όμως η δόξα και η εξουσία τον τύφλωσαν. Στιγμές αργότερα αυτό θα το μετάνιωνε..

Ανέβηκε πάνω σε έναν μεταλλικό κάδο και άρχισε να ρητορεύει «Φίλοι μου, πάει πια ο καιρός που οι άνθρωποι μας αντιμετώπιζαν σαν ανδράποδα. Δεν είμεθα κορόιδα. Οι σκλάβοι ξύπνησαν (ο καημένος.. είχε ξεπατικώσει κάποιες εντυπωσιακές λέξεις.. όμως η αδερφή του ήταν ακόμα στο πρώτο έτος). Πρέπει ν’ αποκτήσουμε συνείδηση των δικαιωμάτων μας και να διεκδικήσουμε τη βελτίωση της κοινωνικής μας θέσης. Είμαστε σκύλοι συντροφιάς, σκύλοι φύλακες, σκύλοι κυνηγοί». Το κόκερ γάβγισε ξέφρενα. Ο Γκαστόν απογειώθηκε. Πήρε φωτιά. «Κάτω οι εκμεταλλευτές του ιδρώτα μας. Κανίς ενωμένα ποτέ νικημένα. Ήρθε η ώρα…». Τη στιγμή εκείνη έκανε την εμφάνισή της η Μπουμπού, η γάτα του άλλου γείτονα. Ο Γκαστόν της είχε στείλει ένα κωδικοποιημένο μήνυμα μέσα σε ένα κεφάλι ψαριού από τα αποφάγια της οικογένειας. «Γάτες και σκύλοι είμαστε όλοι φίλοι» και την καλούσε στη συνέλευση. Αυτή ήταν και η παράλειψή του. Ξέχασε να ενημερώσει τα συντρόφια του ότι γάτες και σκύλοι (ενόψει της εξέγερσης) είχαν γίνει φίλοι.

Με το που την είδαν έγινε ανάσταση. Το κόκερ έριξε έναν κάδο και ο τόπος γέμισε σκουπίδια. Τα λυκόσκυλα έγιναν κουβάρι και το τσιουάουα μπήκε στο χαμό και βγήκε σαν αεροπλάνο. Χρειάστηκαν να τους χωρίσουν κάτι περαστικοί. Φυσικά η Μπουμπού ήταν από ώρα σκαρφαλωμένη στο δέντρο και έξυνε τα νύχια τους. «Σαψάληδες.. και μετά αναρωτιούνται γιατί οι άνθρωποι τους δουλεύουν ψιλό γαζί. Αυτοί δεν είναι σε θέση ούτε δυο γαϊδάρων άχυρα να χωρίσουν..» και γελούσε ύπουλα κάτω από τα μουστάκια της.

Το κανίς καθόταν στη γωνία με το κεφάλι κατεβασμένο. Είχε ντροπιαστεί. Ο Πικάσο στάθηκε στοργικά δίπλα του.

– Πικάσο.. αποτύχαμε, έτσι δεν είναι;

– Έτσι είναι, φίλε

– Τα έκανα θάλασσα, έτσι δεν είναι;

– Δε φταίς εσύ, μικρό μου κανίς. Έτσι είναι η φύση.

– Κρίμα… κρίμα…

– Γκαστόν.. μου κάνεις μια χάρη; Βγάλε το μαύρο κασκόλ και το μπερέ. Μοιάζεις με μαδημένη νυχτερίδα …

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη