Κανίς μασκαρεμένο δεν είναι κανίς..

Αυτό πάλι που οι άνθρωποι είχαν κάθε φορά την όρεξη να οργανώνουν φιέστες και πανηγύρια.. ποτέ δεν το κατάλαβε. Χθες ήταν που σήκωσαν τον κόσμο με τα πυροτεχνήματα και τα καραγκιοζιλίκια κι έβαλαν ένα ζωντανό δέντρο μέσα στο σπίτι. Μα τα χίλια κόκκινα λουράκια.. μόλις χθες. Έφαγαν, ήπιαν, δημιούργησαν μια ολόκληρη αναστάτωση και τον εξανάγκασαν να φορέσει και ένα κόκκινο παπιγιόν πάνω από το λουράκι του. Ποιον; Αυτόν. Ένα γνήσιο κανίς, ένα υπερήφανο πούντλ. Κομμάτια να γίνει, έδωσε τόπο στην οργή. Ας όψεται το καινούριο λουράκι που πήρε δώρο από κάποιον Άγιο Βασίλη (ας είναι καλά που τον σκέφτηκε, κι ας μην τον ήξερε) και, φυσικά οι άπειρες λιχουδιές που κυκλοφορούσαν μέσα στο σπίτι.

Και πριν τελειώσει αυτό, πάλι έπνεε άνεμος αναστάτωσης μέσα στο σπίτι. Μα τα χίλια φουντωτά κανίς η κράση του δεν το άντεχε όλο αυτό το τσίρκο. Πουντλ ήταν, δε ήταν δα και ο Βούδας. Πολύ θέλει ο άνθρωπος (συγγνώμη ο σκύλος) για να γίνει μπαρούτι; Από τα συμφραζόμενα έμαθε ότι η καινούρια σκυλοσυμφορά είχε και όνομα. Απόκριες. Άλλο πάλι και τούτο.

Τα αδέρφια του ήταν σαν ξετρελαμένοι σκύλοι (τσιουάουα, για την ακρίβεια). Είχαν κάτι ψεύτικα μαλλιά σε διάφορα περίεργα χρώματα και τα δοκίμαζαν. Τι ανοησία.. Ακόμα και μια γάτα είχε περισσότερο μυαλό από δαύτους. Όταν είδε την αδερφή του να δοκιμάζει μια στολή γάτας έγινε μπαρούτι. Η αδερφή του.. η δική του αδερφή.. η σάρκα από τη σάρκα του, η τρίχα από την ουρά του, το κουδούνι στο λουράκι του, το ξίγκι από τη μπριζόλα του. Ε, όχι, φίλε μου. Το ποτήρι είχε ξεχειλίσει. Αύριο θα πήγαινε στο σωματείο των σκύλων. Υπήρχε οργανωμένη υπηρεσία. Θα επισκεπτόταν τον εκπρόσωπο των πουντλ και θα ζητούσε να γίνει πολιτικός πρόσφυγας σε μια χώρα της Ευρώπης, κατά προτίμηση στην Ιταλία. Είχε δει μια εκπομπή τελευταία. Εκεί οι σκύλοι περνούσαν ζωή και κότα. Μπορούσαν να μπαίνουν στα μέσα μαζικής μεταφοράς, φορούσαν ντιζαϊνάτα λουράκια και έτρωγαν κανονικά σε εστιατόρια. Μάλιστα, φίλε μου. Αυτή ήταν ζωή. Προχθές πήγε να μπει μαζί με τον μπαμπά στο σούπερ μάρκετ του χωριού και η κυρία του ταμείου κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό. Ούτε κλέφτη να έβλεπε. Σιγά, μανδάμ. Πελάται είμεθα. Τελικά έμεινε δεμένος στα καρότσια έξω, σαν στημένος αρραβωνιαστικός. Έχε χάρη που η μια σακούλα είχε σκυλοτροφή, κροκέτες και λιχουδιές, αλλιώς θα τα είχε κάνει όλα γης μαδιάμ. Ενώ αν ήταν στην Ιταλία.. η κυράτσα θα έμπαινε στη θέση της. Εκείνος θα καλούσε την αστυνομία. Μωρέ μήπως να το σκεφτόταν; Άλλωστε, κάποια ιταλικά ήξερε από την αδερφή του που μελετούσε διαβάζοντας δυνατά. Ντουβάρι. Ακόμα κι εκείνος είχε μάθει περισσότερα. Πάντως, ο σκύλος είναι «κάνε». (Τώρα κατάλαβε γιατί όταν έβγαινε βόλτα για τη βρώμικη δουλειά και είχε κρύο ο αδερφός του του έλεγε «άντε κάνε». Μάλλον του μιλούσε ιταλικά. Άραγε, τι να σήμαινε το «άντε»;).

Άφησε το μυαλουδάκι του να περιπλανηθεί στα στενά της Ιταλίας και να φάει μια ιταλιάνικη μπριζόλα σε ένα κομψό εστιατόριο σαν κύριος. Την πιο όμορφη στιγμή της ονειροπόλησης, όταν πήγε να δαγκώσει την πρώτη μπουκιά ένα χέρι τον άρπαξε. Ήταν ο γνωστός κίνδυνος, η αδερφή του. Του έριξε ένα αστραπιαίο φιλί και με τη βοήθεια του μικρού κάτι του έκαναν. Πάλεψε να ξεφύγει από τα χέρια τους αλλά στάθηκε μάταιο. Αποφάσισε να υπομείνει τη μοίρα του. Κάτι του φορούσαν. Ακόμα και στο κεφάλι του είχε πράγματα. Λογικά πρέπει να ήταν τελείως γελοίος, αφού όλοι τον έβγαζαν φωτογραφίες και γελούσαν. Έπρεπε να βρει έναν καθρέφτη. Βρήκε τρέχοντας από το σπίτι και αναζήτησε ένα τζάμι. Τίποτα.

Η φωτογραφία είναι του Γκαστονάκου από την Ειρήνη Ζαννάκη.

–          «Ψιτ φίλε (ένα πνιχτό γέλιο ακούστηκε πίσω από το θάμνο). Μάλλον ψάχνεις αυτό». Ο Πικάσο του έδωσε έναν καθρέφτη.

Δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Τον είχαν ντύσει μελισσάκι. ΜΕΛΙΣΣΑΚΙ. Mε κεραίες και φτερά. Στην κοιλιά του είχε κιτρινόμαυρες ρίγες. ΑΙΣΧΟΣ.

–          Πικάσο.. είμαι πολύ γελοίος;

–          Σωστό καρναβάλι…

–          Γιατί πάλι σε μένα;;

–          Γιατί είσαι ο αδερφός τους, φίλε.

–          Σωστά.

–          Και είναι απόκριες.

–          Σωστά..

–          Φίλε, μου κάνεις μια χάρη;

–          Ναι, φίλε.

–          Μπορείς να ισιώσεις τις κεραίες σου; Μοιάζεις σαν να τράκαρες με δέντρο.

–          ΒΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖ

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη