Γκαστόν ο μαφιόζος…

Το κανίς, παρόλο που ήταν ένα αξιαγάπητο πλασματάκι, είχε μια σκοτεινή πλευρά την οποία ήταν δύσκολο να ανακαλύψει κάποιος από την πρώτη ματιά.

Ωστόσο, ο Γκαστόν ήταν αρκετά φιλοχρήματος, λάτρης της ιδιοκτησίας θα μπορούσε κάποιος να πει. Πολλές φορές, μάλιστα, κατέφευγε σε ύπουλα μέσα για να αποκτήσει υλικά αγαθά. Όσο καν αν αυτό σας φαίνεται περίεργο.. το κανίς ήταν ένας γνήσιος μαφιόζος.

Η πρώτη που το κατάλαβε ήταν η αδερφή του. Πολλές φορές διαπίστωνε ότι το τετράποδο αδερφάκι της πρόσεχε τα πράγματά του και δεν ήθελε να του τα πειράζει κανείς. Άλλες φορές, τον έπιανε να συγκεντρώνει τα υπάρχοντά του και να τα καμαρώνει. Στις μέρες που είχε τις μαύρες του η Ειρήνη του έφτιαχνε το κέφι απαριθμώντας του τα περιουσιακά του στοιχεία. Τον έπαιρνε αγκαλιά, πλησίαζε στο αυτάκι του και του υποδείκνυε τα πράγματά του «Φίλε, βλέπεις; Όλα αυτά είναι δικά σου.. έχεις δύο λουράκια, ένα κόκκινο και ένα καρό, έναν ιμάντα βόλτας, έχεις δύο μπλουζάκια, ένα παπιγιόν, ένα αρκουδάκι και όλες αυτές τις μπαλίτσες και τα παιχνιδάκια». Μετά, τον πήγαινε στη γωνίτσα του. «Κι αυτό εδώ το κρεβατάκι είναι δικό σου, και η κουβερτούλα..». Όμως, το καλύτερό του ήταν οι κονσέρβες με την τροφή. Κάθε φορά που ο μπαμπάς πήγαινε στο pet shop για ανεφοδιασμό, το κανίς ψήλωνε δέκα πόντους. Όταν έβλεπε τα μεταλλικά κυλινδρικά κουτιά με το σκυλάκι στην εικόνα (πφ.. σιγά τη φυσιογνωμία.. αυτός ήταν ένας κούκλος μπροστά του, απλά δεν είχε τις κατάλληλες διασυνδέσεις για να γίνει διάσημος) καμάρωνε σα γύφτικο σκεπάρνι. Ήξερε ότι με όλη αυτή την τροφή ήταν ασφαλής. Μεγάλο χάζι τον έκανε η αδερφή του.

Ωστόσο, δεν μπορούσε με τίποτα να φανταστεί ότι αυτή η συμπεριφορά του Γκαστόν θα εξελισσόταν σε πλεονεξία. Από ένα σημείο και έπειτα, το κανίς είχε καταντήσει άρπαγας! Μια μέρα σκεφτόταν ότι έπρεπε με κάποιο τρόπο να αυξήσει το εισόδημά του. Δεν μπορούσε να αρκείται στη γενναιοδωρία του μπαμπά. Αυτά ήταν ψίχουλα. Αυτός ήθελε να έχει μια εξασφάλιση, ένα κομπόδεμα για τα γεράματά του, βρε αδερφέ.. Όσο, όμως, και αν ζόριζε το χαριτωμένο του κεφαλάκι, δεν μπορούσε να βρει μια λύση. Θα πήγαινε στον Πικάσο. Ίσως ήξερε κάτι παραπάνω. Τόσα χρόνια σκύλος ήταν. Άλλωστε, εδώ που τα λέμε, το Δαλματίας φαινόταν να τον έχει τον τρόπο του. Με το γυαλιστερό του το τρίχωμα, τα καλοσχηματισμένα του νυχάκια (χαλαρά έκανε μανικιούρ κάθε μήνα), τα τσίλικά του τα λουράκια και τα τρέντι αξεσουάρ ήταν πάντα στην πένα. Σίγουρα θα είχε βρει έναν τρόπο να τα κονομάει κρυφά από τους ανθρώπους.

Χαμένος στις σκέψεις και με το μουσούδι χωμένο στους υπολογισμούς του, δεν άκουσε τα βήματα πίσω του. Μια φωνή τον επανέφερε στην πραγματικότητα. Μα τα χίλια κόκκινα λουράκια, πώς ήξερε πάντα πώς να εμφανιστεί την κατάλληλη στιγμή;

–          Ε ψιτ.. Γκαστόν..

–          Φίλεεεεεεεε

–          Μη σε νοιάζει.. τα μισά της χιλιάδας είναι πεντακόσια..

–          Μα…

–          Μου κάνεις μια χάρη φίλε;

–          Ναι, φίλε..

–          Μπορείς να βγάλεις τα γυαλάκια από την άκρη της μύτης σου και την ταινία των αποδείξεων από το λαιμό σου; Μοιάζεις με ταμία τράπεζας σε ελληνική ταινία..

Θα μπορέσει ο Γκαστόν να βρει το επιπλέον εισόδημα που χρειάζεται;

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη