Τελικά αυτό το κανίς ήταν ένα μικρό διαβολάκι. Ό,τι έβαζε στο μυαλό του το πετύχαινε. Δεν ήταν τυχαίο που τους χόρευε όλους στο ταψί. Έβαλε κάτω το κεφάλι και άρχισε να σκέφτεται. Είχε καταλάβει ότι όποιος ήθελε σ’ αυτό το σπίτι ν’ αποκτήσει κάτι, δεν καθόταν με τα χέρια σταυρωμένα. Αναλάμβανε δράση.

Ας πούμε, ο μπαμπάς και η μαμά πήγαιναν σε ένα μέρος που το λένε «δουλειά» και τους έδινε χρήματα. Ο Ειρήνη έκανε τα μαλλιά της κοτσιδάκια και πήγαινε και ζητιάνευε από τον μπαμπά, που ήταν απίστευτος χαφτανάς και με το που έβλεπε αυτά τα σαχλά κοτσίδια γινόταν μούσι να τον ξουρίσεις. Ο αδερφός του ο Γιώργος είχε βρει καλύτερο κόλπο. Εκβίαζε την αδερφή του. Όταν ανακάλυπτε κάποιο μυστικό της ή κάποια λαδιά, την εκβίαζε στεγνά. Η μικρή έπρεπε να πληρώσει αδρά τη σιωπή του. Αυτό ήταν κανονική ληστεία.

Τελικά τα αδέρφια του ήταν μεγάλα λαμόγια.. τους έβγαζε το σκυλοκαπέλο του. Μα.. για στάσου.. τι είχαν εκείνοι παραπάνω από την αφεντιά του; Ένα υπερήφανο πουντλ με φουντωτή ουρά; Αυτοί ήταν δύο κοκορόμυαλοι που, στο κάτω κάτω, λήστευαν τον αγαπημένο του μπαμπά. Και τους ενοχλούσαν και μέσα στο σπίτι. Η λύση ήταν απλή. Εκ βι α σμός. Απλά, λιτά και νοικοκυρεμένα. Μα τις χίλιες μαδημένες γάτες θα έδειχνε το πραγματικό του πρόσωπο. Ο Πικάσο θα ήταν περήφανος για το μικρό κανίς. Στην πρώτη μεγάλη μπάζα θα του έβγαζε ένα γενναίο μερτικό. Άλλωστε, ήταν ο μέντοράς του. Το Δαλματίας ήταν είδωλο.

Για λίγο καιρό παρατηρούσε τις κινήσεις τους. Κρυβόταν κάτω από το τραπέζι, πίσω από τις κουρτίνες, ακόμα και ένα κοντάρι είχε κρατήσει ένα βράδυ και μεταμφιέστηκε σε σφουγγαρόπανο. Ήξερε ακόμα και την ώρα που πάνε στην τουαλέτα για τη βρώμικη δουλειά. Το κανίς είχε γίνει η σκιά τους. Αυτό που του έκανε εντύπωση και ήξερε ότι θα του φαινόταν χρήσιμο ήταν ότι κάθε φορά που γύριζαν στο σπίτι μετά από κάποια βραδινή έξοδο, έμπαιναν στις μύτες των ποδιών τους για να μην τους πάρουν χαμπάρι οι γονείς. Όσο πιο αργά επέστρεφαν, τόσο πιο ελαφρύ το βάδισμα. Η Ειρήνη, μάλιστα, έμπαινε με τα παπούτσια στο χέρι. Αυτό ήταν! Αν ήθελαν να παραμείνουν ανέμελοι και να μπαινοβγαίνουν σαν τους κλέφτες χωρίς να τους ακούν οι γονείς, έπρεπε να βάλουν βαθιά στην τσέπη.

Το επόμενο βράδυ οι άθλιοι γλεντοκόποι γύρισαν λίγο πριν ξημερώσει. Το κανίς τους περίμενε χαμογελώντας χαιρέκακα πίσω από την πόρτα. Με το που μπήκαν, γρύλισε διακριτικά. Έχασαν το χρώμα από τα πρόσωπά τους. Μάταια του έκαναν νοήματα να σταματήσει. Αυτός συνέχισε. Ώσπου τα δυο αλητάκια μπήκαν στο νόημα. Άνοιξαν το ψυγείο και του έδωσαν μια φέτα γαλοπούλα. Όχι κι άσχημα. Την επόμενη φορά θα απαιτούσε μερίδιο από τη σακούλα της ψησταριάς.

Ο εκβιασμός συνεχίστηκε για πολύ καιρό και ο Γκαστόν είχε θησαυρίσει. Προκειμένου ν’ αποφύγουν το ατίθασο πουντλ τα δυο αδέρφια είχαν ενώσει τις δυνάμεις τους και έψαχναν τρόπους εναλλακτικής εισόδου στο σπίτι. Πολλές φορές έμπαινε μόνο ο ένας και άνοιγε κρυφά το παράθυρο στον άλλον. Το κανίς δεν τους άφησε περιθώρια. Είχε γίνει απίστευτα ευφάνταστος. Ένα βράδυ τους περίμενε στην αυλή. Παρά το κρύο, είχε ντυθεί με παραλλαγή και περίμενε. Είχε ξημερώσει ήδη, οπότε η δωροδοκία θα ήταν εξωφρενική. Έτσι όπως έτρεμε από το κρύο (και λίγο φοβόταν την κουκουβάγια) άκουσε τη γνωστή φωνή.

–          Ει.. εσύ το κανίς!!!

–          Ναι φίλε (ψιθυριστά)

–          Το ξέρεις ότι το έχεις παρακάνει; Όχι μόνο έγινες ρεζίλι ακόμα και στις γάτες της γειτονιάς αλλά έβαλες και κιλά από τα τσιμπολογήματα.

–          Το ξέρω, φίλε, όμως μου αρέσουν οι λιχουδιές

–          Κάνε ό,τι θέλεις, όμως να ξέρεις ότι οι γάτες σ’ έχουν πάρει στο μεζέ.. μας εκθέτεις

–          Συγγνώμη, φίλε (κατέβασε το κεφάλι)

–          Γκαστόν, μου κάνεις μια χάρη, φίλε;

–          Ναι..

–          Βγάζεις τον κισσό από το κεφάλι σου; Μοιάζεις με τη γιορτή κρασιού …

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη