Και κάπως έτσι ξεκίνησε ο πραγματικός πόλεμος…

Όταν ο Γιώργος γύρισε το βράδυ στο σπίτι από το σινεμά το κανίς δεν εμφανίστηκε στην πόρτα. Δεν έδωσε σημεία ζωής ούτε όταν άνοιξε ο φούρνος μικροκυμάτων και βγήκαν δυο ζουμερά μπιφτέκια

. Ούτε καν ακολούθησε το αχνιστό πιάτο που σκορπούσε θείες μυρωδιές σε όλο το σπίτι. Δεν ακούστηκε καν το αδιάκριτο γρύλισμα έξω από την κλειστή πόρτα του δωματίου του. Για πρώτη φορά στη ζωή του ο μικρός έφαγε ανενόχλητος, χωρίς να πρέπει να μοιράζεται τις μπουκιές του με τον φορομπήχτη πουντλ. Απλά απόλαυσε το νόστιμο φαγητό του ένα ήσυχο βράδυ Τετάρτης. Τι απίστευτη πολυτέλεια..

Βέβαια, οι σκέψεις κατέτρωγαν το όμορφο κεφάλι του. Πού ήταν αυτός; Λες να τον είχαν στείλει στη γιαγιά; Τέ λει α! Επιτέλους θα γλίτωναν από το χνουδάτο μπελά. Κι όμως.. μια ώρα δεν είχε εμφανιστεί το κανίς και το σπίτι είχε αδειάσει. Πού ήταν το σπιρτόζικο βλέμμα του, το τσαχπίνικο κούνημα της ουράς του, το τρελό και φευγάτο μουσούδι του; Του είχε λείψει κομμάτι. Πφ.. αηδίες. Αυτό έλειπε δα. Ν’ αρχίσει να νιώθει νοσταλγία για ένα κανίς. Και μάλιστα ένα αλητάκι που είχε κάνει το δωμάτιό του Βενετία. Όχι κύριε. Ας πήγαινε όπου ήθελε. Θα μπορούσαν, βρε αδερφέ, να κλείνουν τις πόρτες τους όποτε τους έκανε κέφι. Να τρώνε ό,τι ήθελαν χωρίς παρεμβάσεις. Να μπορούν να λένε τη λέξη «γάτα» μέσα στο σπίτι τους χωρίς ν’ ακολουθεί ορυμαγδός και γαβγίσματα. Χίλιες φορές γιαγιά. Ε, κι αν τους έλειπε, θα έπαιρναν ένα κουτί λιχουδιές κι ένα κόκκαλο με κόκκινη κορδέλα και θα πήγαιναν επίσκεψη. Άλλωστε, η γιαγιά έμενε σε απόσταση βολής. Βρε λες; Κι η αδερφή του; Αυτή το δίχως άλλο θα έπεφτε σε βαριά κατάθλιψη. Βρε καλύτερα.. ας πήγαινε κι αυτή στη γιαγιά. Τη σκέφτηκε, όμως, με τη ροζ της φορμίτσα και την αλογοουρίτσα της να ψάχνει το κανίς και να μην το βρίσκει και λίγο συγκινήθηκε. Την αγαπούσε την αδερφή του. Και το κανίς. Πάνω που ήταν έτοιμος να τα πάρει όλα πίσω, να βρει το πουντλ και να πέσει στα πόδια του, να βάλει το χέρι βαθιά στην τσέπη και να του προσφέρει παϊδάκια και μπριζόλες στην ψησταριά του χωριού, να διαγράψει από το λεξικό το λήμμα «γάτα», να φωνάξει δυνατά «Ζήτω τα κανίς», το μάτι του έπεσε πάνω στο κρεβάτι. Το καινούριο του πάπλωμα ήταν άψογα στρωμένο πάνω στο κρεβάτι.

Άψογα; Κι όμως.. κάτι δεν του πήγαινε καλά. Τι σημάδι ήταν αυτό; Έσκυψε πιο προσεκτικά και το είδε.. αναγνώρισε τους μικρούς και σουβλερούς κυνόδοντες. Το πάπλωμά του ήταν σκισμένο στο κέντρο του ακριβώς. Και δεν είχε σκιστεί κατά λάθος. Το έγκλημα ήταν οργανωμένο και είχε υπογραφή. ΓΚΑΣΤΟΝ.

Μέσα στην ησυχία της βραδιάς, όταν όλη η φύση ησύχαζε και οι άνθρωποι έβλεπαν ταινίες, μια κραυγή αντήχησε. Απόγνωση και θυμός. «ΡΕ ΑΠΑΤΕΩΝΑ!!!!!!!!!!!! ΡΕ ΠΑΛΙΑΝΘΡΩΠΕ!!!!!!!!!!»

Σαν ελατήριο πετάχτηκε από τη θέση του και έτρεξε στην πόρτα. Η μαμά έπινε νερό και κόντεψε να πνιγεί. Άνοιξε στο κανίς και έτρεξε στο δωμάτιο του γιου της. Ο Γκαστόν είχε προλάβει ν’ αρπάξει το αρκουδάκι του και ένα κοκαλάκι. Κρύφτηκε πίσω από ένα μεγάλο παρτέρι. Τώρα το ήξερε. Το είχε παρακάνει. Ακόμα και οι γάτες δεν φέρονται τόσο ανόητα. Αφουγκράστηκε για το ντόμπερμαν. Τίποτα. Μα τα χίλια κόκκινα λουράκια έπρεπε οπωσδήποτε να βρει το δικηγόρο του.

Έμεινε ακίνητος στο σκοτάδι και προσευχόταν στο θεό των σκύλων για τη σωτηρία του (κάποια στιγμή να μου θυμίσετε να σας μιλήσω γι’ αυτόν). Πίσω από το αγιόκλημα ακούστηκε σύρσιμο. Το Δαλματίας εμφανίστηκε με ένα λουλούδι στο αυτί και μια μεθυστική ευωδιά. Έμοιαζε με φύλακα άγγελο.

–          Πικάσο!!!

–          Στο είπα ότι θα το φας το κεφάλι σου

(κατεβασμένο κεφάλι. Σιγή.)

–          Μην κάνεις το άγαλμα. Τώρα είναι αργά. Πρέπει να βρούμε λύση. Δεν είμαστε γάτες να το βάζουμε στα πόδια.

–          Ναι. Πρέπει. (ακόμα κατεβασμένο κεφάλι)

–          Γκαστόν;

–          Ναι, φίλε.

–          Μου κάνεις μια χάρη;

–          Ναι, φίλε.

–          Μπορείς να βγάλεις το αρκουδάκι από πάνω σου; Μοιάζεις με διαφήμιση κόκα κόλα.

–          Γουφ

 Eρήνη Ι. Ζαννάκη