Μετά το χιόνι.. το μουσούδι βουλώνει!!

Η μόνη που δε χάρηκε με το ξεφάντωμα του Γκαστόν στο χιόνι ήταν η μαμά.

Με τόσα χρόνια προϋπηρεσία ως μαμά και θεία ήξερε καλά ότι στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό κι ότι το χιόνι θα τους έβγαινε από τη μύτη. Δυστυχώς ούτε το κανίς την άκουσε…

Στην αρχή είχε πλάκα. Ήταν αστείο να βλέπει από το παράθυρο αυτή τη μαύρη κουκίδα να κυκλοφορεί στο άσπρο χιόνι και να ανοίγει δρόμους με το μουσούδι προς τα κάτω σαν ένας χνουδάτος μυρμηγκοφάγος. Μάλιστα, έβαλε κι αυτή τη φόρμα του σκι και έπαιξε μαζί του χιονοπόλεμο. Είχε γέλιο το γκαστονάκι έτσι όπως κυνηγούσε τις χιονόμπαλες και γάβγιζε στον αέρα. Κυλιόταν και απολάμβανε. Της θύμισε μικρό παιδάκι.

Όμως, όσο περνούσε η ώρα και η χιονόπτωση πύκνωνε, δεν ήταν και τόσο αστείο. Κάποια στιγμή το χιόνι είχε καλύψει το κανίς και τον έχασε! Αυτό μας έλειπε τώρα. Να χρειαστεί να καλέσει τις Ειδικές Δυνάμεις να εντοπίσουν αυτό το αλαφροϊσκιωτο πουντλ. Βγήκε τρέχοντας από το σπίτι και άρχισε να ψάχνει. Το κανίς ήταν θαμμένο κάτω από ένα παχύ στρώμα χιονιού. Έμοιαζε με πολική αρκούδα. Ήταν χιονισμένος από την κορυφή μέχρι τα νύχια σαν ένας κινούμενος χιονάνθρωπος (ή, για να είμαι ακριβής, χιονόσκυλος).

Με συνοπτικές διαδικασίες η μαμά τον άρπαξε και τον έβαλε μέσα στο σπίτι. Όμως, αυτός ήταν παγωμένος από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Το χιόνι είχε σχηματίσει κρυστάλλους πάνω στη γούνα του και έσταζε παντού μέσα στο σπίτι. Η μαμά έγινε μπαρούτι. Τον έσυρε μέχρι τη μπανιέρα και του έκανε ένα ζεστό μπάνιο να συνέλθει. Του στέγνωσε τα μαλλιά και τον έβαλε σε ένα μαξιλάρι μπροστά στο τζάκι. Όμως, που να καθίσει το αλητάκι. Το χιόνι τον εκστασίαζε.

Πήγε μπροστά στην πόρτα της κουζίνας και κοίταζε επίμονα προς τα έξω. Η μαμά έμεινε ατάραχη. Μετά από λίγο άρχισε να γκρινιάζει και να πηδάει πάνω στην πόρτα. Αναγκάστηκε να του ανοίξει. Αυτό έγινε πολλές φορές. Στο τέλος, δίπλα στην πόρτα υπήρχε αριστερά μια στοίβα από μουσκεμένα ρούχα και βρεγμένες πετσέτες και δεξιά στεγνές πετσέτες για τον λάτρη των χειμερινών σπορ που μόνο έλκηθρο δεν έκανε εκείνη τη χιονισμένη μέρα. Το απόγευμα η μαμά ήταν μπαρούτι, το κανίς είχε ξεμείνει από καθαρά ρούχα και γινόταν μια φιλότιμη προσπάθεια από τη μαμά και τους πολύτιμους βοηθούς της, το πλυντήριο και το στεγνωτήριο, να εξασφαλιστούν καθαρές και στεγνές πετσέτες. (έτσι και μάθαινε ο Γιώργος ότι οι παιδικές πετσέτες του χρησιμοποιήθηκαν από το κανίς θα είχε γίνει πόλεμος μέσα στο σπίτι, αλλά αυτό είναι κάτι που θα μείνει μεταξύ μας).

Όταν ήρθε η μαμά του Πικάσο για καφέ, ο Γκαστόν ήταν τέζα. Ούτε καν σηκώθηκε να τη χαιρετίσει και να ζητιανέψει ένα μεζεδάκι. Η μαμά του έπιασε το κεφάλι. «Μα εσύ καις!!». Η μαμά του Δαλματίας πήρε τον κτηνίατρο. Ο μικρός την είχε αρπάξει. Σαν κλασικές μαμάδες του έριξαν από μια κατσάδα (μια έφαγε και ο Πικάσο μετά στο σπίτι). Το κανίς έμοιαζε με μαραμένο λουλούδι. Δεν τόλμησε να ξαναγυρέψει βόλτες στο χιόνι. Τελικά ο Δαλματίας είχε δίκιο. Το χιόνι ήταν ύπουλο και επικίνδυνο.

Μια φορά βγήκε μόνο όλη την υπόλοιπη ημέρα, κι αυτό για τσίσα. Πίσω από την καγκελόπορτα άκουσε θόρυβο. Ήταν ο Πικάσο.

–          Ει.. εσύ το κανίς!! Μη φοβάσαι, θα γίνεις καλά

–          Ευχαριστώ φίλε…

–          Σου είχα πει να προσέχεις το χιόνι..

–          Το ξέρω φίλε…

–          Γκαστόν.. μου κάνεις μια χάρη;

–          Ναι φίλε..

–          Μπορείς να βγάλεις το κασκόλ από το λαιμό σου; Μοιάζεις με ξεπεσμένο Γάλλο φιλόσοφο..

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη