Μια μέρα στο κομμωτήριο σκύλων..
Το άκουσε με τα ίδια του τα αυτάκια. Η μαμά πήρε τηλέφωνο σε αυτή τη Μαρία που είχε κάνει το Δαλματίας σαν κούκλο βιτρίνας. Αυτή η μικρή μάγισσα τον είχε κάνει του κουτιού.
Τώρα ήταν η σειρά του. Θα γινόταν ένα κανίς μαγευτικό, σαν τα λούτρινα κανισάκια που είχε η αδερφή του στο δωμάτιό της. Θα μύριζε υπέροχα και η ουρά του θ’ ανέμιζε περήφανη και φουντωτή. Βέβαια, έπαιρνε ένα μεγάλο ρίσκο και το ήξερε. Μόλις γύριζε στο σπίτι η αδερφή του θα του έδινε τουλάχιστον εκατό φιλιά. Δε θα τον άφηνε σε χλωρό κλαρί. Αλλά τι να κάνεις.. Η ομορφιά σ’ ένα κανίς είναι ευχή και κατάρα μαζί.. Λες να τον έβαζαν να παίξει σε κάποια διαφήμιση για σκυλοτροφές; Μήπως του έκαναν πρόταση να διαφημίζει λουράκια και φορεσιές; Μοντέλο σκύλος. Για φαντάσου.. Το κανίς θα γινόταν ένας θρύλος. Άσε που το μαλτέζ θα το είχε στο τσεπάκι του. Και γιατί το μαλτέζ; Τώρα θα μπορούσε να στοχεύσει πολύ πιο ψηλά. Ακόμα και καβαλιέ μπορούσε να χτυπήσει. Σκυλιά με πέντιγκρι θα ήταν τώρα ο στόχος του.
Δεν τον χωρούσε ο τόπος. Μέχρι την ώρα του ραντεβού πήγαινε κι ερχόταν ανυπόμονος. Ο Πικάσο τον κοιτούσε πίσω από την κουρτίνα του σαλονιού. Αυτός ο μικρός ήταν τόσο ματαιόδοξος όσο όλες οι αριστόγατες μαζί. Του θύμισε την Κρουέλα ή τη Λαίδη. Έλεος πια. Τράβηξε την κουρτίνα και κρυφογέλασε. Αυτός ο μικρός υπερφίαλος δεν είχε γνωρίσει ακόμα τη Μαρία. Θα του έβαζε τα δυο πατουσάκια σ’ ένα παπούτσι. 
Την ώρα του ραντεβού ο μπαμπάς τον έβαλε στο μπροστινό κάθισμα και του είπε ότι θα ήταν συνοδηγός. Θα κατέβαιναν στην πόλη. Κάθισε με ύφος πρωθυπουργού και έβγαλε το μουσούδι του από το παράθυρο. Ένα αδέσποτο στεκόταν στην άκρη του δρόμου. Φτωχέ μου φίλε.. σκέφτηκε. Πόσα λίγα ξέρεις από τη ζωή.. τσιμπλής και τρισάθλιος τριγυρίζεις στις λάσπες και τις βρωμιές και ζητιανεύεις τα ξεροκόμματα… Πού να ξέρεις από γκουρμέ λιχουδιές και όμορφα λουράκια.. και το κατσιασμένο σου τρίχωμα αποκλείεται να έχε νιώσει ποτέ την περιποίηση ενός ειδικού. Κούνησε το κεφάλι του με θλίψη για τη δυστυχία όλων αυτών των περιπλανώμενων φίλων που λειτουργούσαν ως ξενοδοχεία για τσιμπούρια και ψύλλους και αγνοούσαν όλες τις μικρές χαρές της ζωής.
Ο κανελής αλητάκος τον κοίταξε απορημένος. Αυτά τα κανίς της καλής κοινωνίας χαζοφέρνουν λίγο. Σαν χάφτας κοιτούσε έξω από το παράθυρο. Μάλλον δεν έστεκε πολύ καλά. Καημένο κανίς.. Όλη μέρα φυλακισμένο μέσα σ’ ένα σπίτι, να κάνει το κέφι των ανθρώπων.. Πού να ξέρει αυτός για την ελευθερία, τα ατομικά δικαιώματα των σκύλων και την αξιοπρέπεια.. ένας τριχωτός υπηρέτης ήταν.. ένας λακές με φουντωτή ουρά… Κούνησε το κεφάλι του με θλίψη για τη δυστυχία όλων αυτών των φυλακισμένων φίλων που περνούσαν τη ζωή τους με τους ανθρώπους και αγνοούσαν όλες τις μικρές χαρές της ζωής..
Τελικά όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις.. κι αυτό το κανίς θα το αντιλαμβανόταν σε πολύ λίγο..
Η συνέχεια στο επόμενο….
Ειρήνη Ι. Ζαννάκη
