Το σενάριο γνωστό σε όλους αλλά εγώ θα μοιραστώ την δική μου ιστορία με την Νάιρα. Ετοιμάζω κάτι για να φάω και ο μαγικός ήχος του ψυγείου που ανοίγει, είναι ο μόνος λόγος που θα σηκώσει την αφεντιά της από τον καναπέ.
Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας εκείνη εκεί, ακούνητος φρουρός (τύφλα να έχουν οι τσολιάδες στο Σύνταγμα). Κάθομαι για να φάω και με κοιτάει με προσμονή μετρώντας τις μπουκιές μου. Ανεβάζει τα μπροστινά πατούσια στο τραπέζι, ακουμπάει το μουσούδι της αναμεσά τους και με κοιτάει με ένα τόσο πεινασμένο βλέμμα, που με κάνει να αναρωτιέμαι εάν την ταΐζω γενικά αρκετά ή εάν ξέχασα να την ταΐσω. Πιστέψτε με δυσκολεύομαι πολύ για να μην της δώσω το φαγητό μου γιατί είναι δύσκολο να αντισταθώ σε αυτό το μουσούδι, αλλά αντιστέκομαι γιατί μόνο κακό θα της κάνω.
Ας δούμε όμως γιατί τα σκυλιά μας δείχνουν πεινασμένα όλη την ώρα παρόλο που μόλις έχουν φάει? Στατιστικά δείχνουν ότι η παχυσαρκία στα κατοικίδια συντροφιάς έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας οπότε είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι κάθε φορά που δείχνει πεινασμένο στην πραγματικότητα δεν είναι σωματικά πεινασμένο παρόλο που οι πράξεις του δείχνουν το αντίθετο. Εξάλλου ας μην ξεχνάμε ότι πως η τροφή, γνωστή και ως pray instinct είναι πρωτεύον ενισχυτής επιβίωσης για το σκύλο μας. Αυτό που συμπεραίνουμε τελικά είναι ότι παρόλο που δείχνουν πεινασμένα δεν είναι και εμείς τα ταΐζουμε παραπάνω από αυτό που χρειάζονται σε καθημερινή ποσότητα με αποτέλεσμα να παχαίνουν.
Για να το εξηγήσουμε αυτό πρέπει να σκεφτούμε από προέρχεται ο σκύλος μας και να μην ξεχνάμε ότι εξελίχθηκαν μαζί με το άνθρωπο και τότε είχαν αναπτύξει ένα τρόπο ζωής «οδοκαθαριστή». Οι πρώτοι σκύλοι ζούσαν σε οικισμούς με ανθρώπους και έτρωγαν τα αποφάγια τους. Ήταν πιο ασφαλές για αυτά να φάνε από τα σκουπίδια από το να κυνηγήσουν την τροφή τους όπως έκαναν οι λύκοι. Σύμφωνα με το Discover Wildlife το ποσοστό επιτυχίας ενός λύκου να βρει τροφή κυνηγώντας την λεία του ήταν 14%, ενώ για τα οικόσιτα σκυλιά το να βρουν τροφή από τα σκουπίδια αύξανε το ποσοστό και περιόριζε τον κίνδυνο. Τα σκουπίδια δεν τρέχουν να ξεφύγουν και δεν επιτίθενται σε αντίθεση με το κυνήγι των λύκων που απαιτούσε ενέργεια και κάψιμο πολύτιμων θερμίδων.
Σήμερα δεν χρειάζεται να τρώνε από τα σκουπίδια καθώς τους αγοράζουμε premium σκυλοτροφές ή τους μαγειρεύουμε το φαγητό τους. Πέρα όμως από το αρχέγονο ένστικτο που αναφέραμε παραπάνω, ένας άλλος λόγος που «ζητιανεύουν» φαγητό και ανεβαίνουν στο τραπέζι είναι γιατί έχουμε ενισχύσει με τον τρόπο μας αυτή τη συμπεριφορά. Αρχικά γιατί τους δίνουμε σημασία με το να τους μιλάμε ή να τους «μαλώνουμε». Δεύτερον γιατί κάποιες φορές έχουν καταφέρει να «κλέψουν» κάποια λιχουδιά ή κάποιο υπόλειμμα φαγητού και έτσι αυτό λειτούργησε σαν τυχαία ενίσχυση της συμπεριφοράς τους να σκαρφαλώσουν. Κατά συνέπεια ο σκύλος έχοντας μάθει πως με το να σκαρφαλώνει κερδίζει – παίζει για την πιθανότητα να επιβραβευτεί για αυτή του την επιλογή. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν και πολύ. Φτάνει μια ματιά τους τις περισσότερες φορές.
Στο χέρι μας είναι να κάνουμε σωστό management και να επιβραβεύσουμε τον σκύλο μας μόνο όταν είναι μακριά από εμάς και το φαγητό μας.
Eπιμέλεια άρθρου: woofland
Διαβάστε εδώ περισσότερες απάντησεις στα “γιατί ο σκύλος μου”…
