Κάθε φορά που τελειώνουν οι γιορτές επικρατεί ένα κλίμα μελαγχολίας. Τα στολίδια φεύγουν, τα λαμπάκια σβήνουν και τα τραπέζια αδειάζουν. Αυτό είναι ίσως το πιο δυσάρεστο όλων. Μα τα χίλια κόκκινα λουράκια

όταν τα μικρά (ή μεγάλα) στομαχάκια των τετράποδων φίλων συνηθίζουν σε γιορτινές λιχουδιές και το μεγαλείο των Χριστουγεννιάτικων τραπεζιών, είναι λίγο δύσκολο να επιστρέψουν στη μιζέρια της σκυλοτροφής ή της κροκέτας. Όλοι οι σκύλοι της πιάτσας αναπολούσαν τα περασμένα μεγαλεία και αναστέναζαν με νοσταλγία. Και μια μικρή δυσφορία η αλήθεια είναι, αφού τα λουράκια και τα φορμάκια τους πλέον δεν τους χωρούσαν. Μονοτονία, βαρεμάρα και σκυλοδίαιτα. Κατάρα στις κροκέτες. Βάζω όλα τα λουράκια μου στοίχημα ότι αυτούς που έφτιαξε τις κροκέτες για σκύλους ήταν γάτα!

Δεν ήταν όμως η ζωή τόσο άδικη για όλους τους σκύλους. Σε μια μικρή γειτονιά αυτού του πλανήτη ο θεός των τετράποδων σκύλων φαίνεται πως είχε κουνήσει την ουρά του λίγο παραπάνω. Εκεί η μιζέρια δεν είχε φτάσει. Παραδόξως ούτε και οι κροκέτες. Μα τα χίλια κόκκινα λουράκια στο σύμπαν της φουντωτής ουράς γινόταν ανάσταση! Τι σκυλοαναστάτωση ήταν αυτή; Τι οίστρος δημιουργικότητας!

Εκείνο το πρωί όλοι είχαν λάβει ένα μήνυμα από τον Πικάσο. «Oloi sto gnwsto meros stis 3. Endima parallagis». (Το λάθος του ήταν ότι η άγνοια της τεχνολογίας τον έκανε έρμαιο της βρωμούσας, που ήταν πραγματικός χάκερ. Βέβαια, προτιμούσε τα greekglish. Ο Γκαστόν, πραγματικός λάτρης της ορθογραφίας κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό. Αν την είχε μπροστά του το δίχως άλλο θα την έκανε χαλκομανία.

Οι υπόλοιποι πραγματικά δεν είχαν θέμα. Αυτή δε που το ευχαριστήθηκε ιδιαίτερα ήταν η Φάτσα που ήταν ανορθόγραφη μέχρι εκεί που δεν έπαιρνε. Πραγματικό χαμίνι δεν πολυσκοτιζόταν για τέτοια μικροπράγματα. Η γυναίκα ήταν σκύλος, δεν ήταν ο Μπαμπινιώτης. Άλλωστε στο σκοτάδι όλες οι γάτες ήταν ίδιες και άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, το θέμα ήταν να πιάνει τα ποντίκια. (τώρα γιατί όλο αυτό το παραλήρημα, θα σας γελάσω. Ίσως γιατί είχε βρει έναν παλιό σκυλοκαζαμία και ξεπατίκωνε όλα τα τσιτάτα που έβρισκε μπροστά της).

Πάντως στις 3 ήταν όλοι εκεί. Ο Μόμπι που δεν είχε καταλάβει ακριβώς τι ήταν το ένδυμα παραλλαγής είχε εμφανιστεί ντυμένος κλόουν με μια αποκριάτικη στολή των παιδιών των γειτόνων που είχε ξεμείνει στα σκουπίδια και την έκρυψε για παν ενδεχόμενο. Η κομπανία έσκασε στα γέλια.

Πίσω από έναν κάδο υπήρχε ένα κουτί. Ένα αυτοκόλλητο έγραφε «taftotites praktorwn». Μα τα χίλια αφράτα πουντλ αυτή η βρωμούσα παντού έχωνε την ουρά της. Και δεν ήταν καν φουντωτή…

Φουντωτές ουρές

Γράφει η Ειρήνη Ι. Ζαννάκη

(και ο Γκαστόν)