Το παραλήρημα με τα φιλιά και τις αγκαλιές, τα φρου φρου και τ’ αρώματα και τα σχέδια αποπροσανατολισμού των δίποδων χλωμών (είχε αρχίσει να παρακολουθεί και γουέστερν, προκειμένου να είναι μέσα στα πράγματα) και χωρίς ουρά προσώπων είχε αρχίσει να πιάνει τόπο.

Για λίγες ημέρες όλοι ήταν τύποι και υπογραμμοί. Η Φάτσα, που ήταν γνωστός βρωμίλος στην πιάτσα, δέχθηκε να μπανιαριστεί και μάλιστα σε αφρόλουτρο, ο Μόμπι έπαιξε με τη γάτα της γειτόνισσας η οποία ήταν ιδιαιτέρως ακοινώνητη και η μαμά της τη φόρτωνε σε όλα τα κατοικίδια της γειτονιάς (βέβαια πάνω στο παιχνίδι – δήθεν τυχαία – της πάτησε την ουρά, αλλά αυτό δεν μπορούσε κανείς να το αποδείξει), ο Ρήγας μοιράστηκε το φαγητό του με δυο περαστικά αδεσποτάκια (φίνα φιλαράκια, η αλήθεια είναι. Από ευγνωμοσύνη δε σημάδεψαν καν την περιοχή. Σεβασμός πάνω απ’ όλα. Έχει και τα καλά της η συμμορία, να λέμε και του στραβού το δίκιο).

Η δε Νάιρα για πρώτη φορά στα χρονικά δεν έκανε καμία καταστροφή χαρτονομίσματος (Στο σημείο αυτό θα πρέπει να γίνει μια επεξηγηματική αναφορά από την πλευρά του γράφοντος, καθώς συνέβαιναν γάτες και τέρατα. Θα πρέπει, λοιπόν, να σημειωθεί ότι η Νάιρα είχε ένα χούι που δεν άρεσε σε πολλούς. Όπου έβλεπε χαρτονόμισμα το έκανε κομφετί. Είχε βγει κούκος αηδόνι το κόκερ! Το μόνο θετικό στην όλη υπόθεση ήταν ότι έτρεφε μια ιδιαίτερη συμπάθεια για τα μικρά χαρτονομίσματα, της τάξης των πέντε ευρώ, οπότε το κακό μετριαζόταν). Ούτε και ήρθε στα χέρια με κάποιο άλλο κόκερ ή μαλτέζ, που ήταν η αδυναμία της. Τα ξεμάλλιαζε μέχρι να πεις λουράκι. Όμως όχι.. αυτή την εβδομάδα σιγή κόκερ. Ήταν, όπως αντιλαμβάνεστε, μια εβδομάδα μαρτυρική για όλους. Μια εβδομάδα κατά την οποία χρειάστηκε να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, τις σκυλοαδυναμίες τους και να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, όπως τους άρμοζε. Θα γίνονταν πράκτορες. Μικρότητες και αδυναμίες δε χωρούσαν στα σκυλόσπιτά τους. Έπρεπε να τιμήσουν τα λουράκια που φορούσαν.

Για τον Πικάσο δε χρειάζεται καν να γίνει λόγος. Ο τύπος ήταν ένα Δαλματίας με τη βούλα. Ένας γεννημένος πράκτορας. Ο Τζέημς Μποντ δίπλα του ήταν ένα φοβισμένο γατάκι. Εκείνο το βροχερό απόγευμα, που σηματοδοτούσε το τέλος της πρώτης εβδομάδας, καθόταν στη σκυλογωνιά του και απολάμβανε ένα ντογκτινι με μια κροκέτα (αντί για την κλασική ελιά. Είπαμε, ο τύπος ήταν χαρακτήρας.. δε θα αντέγραφε απλά τον χι και ψι πρακτοράκο της γάτας. Θα έπινε το ποτάκι του χαλαρά και όπως άρμοζε σ’ έναν πραγματικό κύριο.

Την ώρα που άκουγε το αγαπημένο του τζαζ τραγουδάκι, αυτό που μιλούσε για τα ντέρτια ενός αλανιού σκύλου και απολάμβανε το όνειρο του 007, αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να κινητοποιήσει τα μέλη της συμμορίας. Η βρωμούσα καθόταν αμέριμνη και έκανε αναρτήσεις. Της ανέθεσε να φτιάξει μια ομαδική συνομιλία. Την ονόμασε «φουντωτές ουρές». Άρχισε να την υπαγορεύει ένα μήνυμα..

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη