Κατάντια.. όλοι μαζί στην ψειρού.. στη στενή.. στο φρέσκο.. εκεί που οι σκύλοι γίνονται αλητάκια και γεμίζουν τσιμπούρια. Άσε που ήταν Παρασκευή. Σε λίγο οι άνθρωποι θα έφευγαν Χαλκιδική. Θ’ άρχιζαν να τους ψάχνουν. Και ίσως τους ξεχνούσαν.. Κι όλα αυτά επειδή μια απλή γάτα ήρθε στη γειτονιά…

Η φωνή όλων ενώθηκε σ’ ένα μελαγχολικό τραγούδι..

Της φυλακής τα σκληρά δεσμά..

Μας έκαναν μίζερα σκυλιά..

Πάει η νόμιμη ζωή …

Και το μπάνιο στη Χαλκιδική…

Μμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ………..

(ήχος φυσαρμόνικας)

Και τότε έγινε το θαύμα.. ένα κλειδί ακούστηκε και οι πόρτες από τα κλειδιά άνοιξαν μια μια. Μα πως;;

Ήταν απλό. Η Μπουμπού έκανε έναν έρανο στα υπόλοιπα κατοικίδια της γειτονιάς. Γάτες, χάμστερ, πουλάκια, σκιουράκια, κουνέλια, ψάρια, χελωνάκια, σκαντζόχοιροι, ακόμα κι ένα μελαγχολικό ινγκουάνα.. όλα έδωσαν απλόχερα το χαρτζιλίκι τους για να απελευθερωθούν οι σκύλοι!!

Ο Γκαστόν έδωσε μουδιασμένα το χέρι του στη γάτα.

–          Φίλοι;

–          Φίλοι;

–          Είμαστε όλοι σκύλοι;

–          Είμαστε όλοι σκύλοι!

Έτσι ο κάθε κατεργάρης πήγε στον πάγκο του. Και πάνω που ο Γκαστόν ήθελε ν’ αρχίσει αν φιλοσοφεί σχετικά με την έννοια της αλληλεγγύης, της ανιδιοτελούς προσφοράς και των τύψεων συνείδησης, μια γνώριμη φωνή τον προσγείωσε στη μίζερη πραγματικότητα.

–          Πού ήσουν ρε αλήτη; Μια ώρα σε φωνάζουμε για να φύγουμε. Ο μπαμπάς είναι μπαρούτι. Ξεκίνησε η κίνηση για το Παλιούρι. Πέντε ώρες θα κάνουμε να φτάσουμε.

Ένα χέρι τον άρπαξε και τον έβαζε στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Και μάλιστα στα πόδια της αδερφής του. Αυτή ήταν η εκδίκηση της γάτας..

Στη γωνία η Μπουμπού του κουνούσε ένα μαντίλι. Στην τσέπη του βρήκε ένα σημείωμα. «Είμαστε όλοι σκύλοι»

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη