Καιρός ήταν, βέβαια, να τον βάλει κάποιος στη θέση του. Γιατί εδώ που τα λέμε το κανίς είχε αρχίσει να ξεφαντώνει. Τη μια φορούσε κόκκινα βρακιά πάνω από τα φορμάκια του προσπαθώντας να γίνει σούπερμαν (βέβαια, αντί για S φανταζόταν να φορά ένα κόκκινο μπλουζάκι με ένα τεράστιο G, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι ήταν κομμάτι ψώνιο),

την άλλη έβαζε το καπέλο της αδερφής του και άκουγε ταραντέλες θαρρώντας πως είναι ο Νονός… Ρεζίλι των σκυλιών, δηλαδή.

Όμως, όλο κόκκαλο κι από λίπος τίποτα. Έκανε μπαϊράμια με το νου του σαν γάτος Άγκυρας που αράζει ολημερίς στον οντά του και η συμμορία με τις φουντωτές ουρές ακόμα ήταν μια ιδέα στο κεφάλι του. Μέχρι να το έπαιρνε απόφαση, οι ουρές θα γίνονταν πιο μαδημένες κι από τη σκούπα της γιαγιάς. Τι τον είχε πιάσει, κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει. Ο Πικάσο έβαζε στοίχημα όλες τις βούλες της Δαλματίας ότι τον είχε επηρεάσει άσχημα η συναναστροφή με τη γάτα όσο καιρό εκείνος έλειπε στο κτήμα. Δεν μπορούσε να εξηγήσει διαφορετικά αυτή την αλλοπαρμένη συμπεριφορά του πούντλ.

Το απόγευμα του μήνυσε με μια βρωμούσα ότι τον περίμενε στο γνωστό πια σημείο συνάντησης, πίσω από τους κάδους. Μάλιστα, του είπε να κλέψει από την αδερφή του ένα ημερολόγιο και χαρτικά. Το κανίς εμφανίστηκε στην ώρα του. Για να θολώσει τα νερά είχε πάρει μαζί του τις σακούλες που αγόρασε η μαμά από τη woofland (ξέρετε, αυτές τις αρωματισμένες, για τη βόλτα) και είχε σφηνώσει στο λουράκι του τα «Τετράποδα νέα»,. Τώρα όλοι θα νόμιζαν ότι πηγαίνει για τη βρώμικη δουλειά. Μάλιστα, πηγαίνοντας χάζευε το δρόμο των μυρμηγκιών. Αυτοί οι μικροί φίλοι ήταν απίστευτα εργατικοί. Τώρα προσπαθούσαν να μεταφέρουν στο τσαρδί τους τα τσόφλια από τα σπόρια που έτρωγαν χθες η αδερφή του με τη θεία Αλεξάνδρα. Καλή τύχη, παιδιά. Σκέφτηκε και χαμογέλασε. Αυτές είχαν φάει έναν κουβά σπόρια. Σίγουρα μετά από αυτή την προμήθεια θα έδιναν και σε κανέναν κακόμοιρο τζίτζικα τροφή.

Μέσα σε όλη αυτή τη φιλοσοφία, δεν είδε έναν μικρό κατάσκοπο που τον είχε ακολουθήσει. Ίσως να ήταν το καπέλο, η καμπαρντίνα και τα μαύρα γυαλιά που τον έκρυβαν. Ήταν το κόκερ. Η βρωμούσα του σφύριξε ότι οι γείτονες είχαν κανονισμένη συνάντηση και δεν είχαν ειδοποιήσει κανέναν. Και όλοι γνωρίζουμε πόσο κουτσομπόλης ήταν το κόκερ…

Όταν έφτασε στο σημείο, ο Πικάσο φαινόταν απορροφημένος σε κάτι. Το κανίς ξερόβηξε. Δεν τον άκουσε. Πήγε προς το μέρος του. Ο Γκαστόν κρύφτηκε πίσω από ένα μεγάλο κουτί.

• Είναι κανείς εκεί;
• Κανίς!! Είπε ο Γκαστόν και έσκασε στα γέλια. Καλό ε;;;

Αντί γι’ απάντηση ο Πικάσο του πέταξε ένα πάκο φωτογραφίες. Ήταν όλοι οι σκύλοι της περιφέρειας.

• Άσε τα λογοπαίγνια και τσέκαρε φάτσες. Ήρθε η ώρα να φτιάξουμε τη συμμορία. Το κακό παράγινε. Ήρθε η ώρα να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας και να προστατεύσουμε τους αδύναμους!
• Ίσως και καμιά μπιρίμπα…
• Γκαστόν…
• Συγγνώμη..

Και έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά. Όταν τελείωσαν, η ώρα ήταν περασμένη. Σίγουρα θα τους έψαχναν στο σπίτι. Όμως, είχαν διαλέξει τους ήρωες της συμμορίας. Τους σκύλους που θα άλλαζαν τον κόσμο.

• Φίλεεε
• Ναι φίλε
• Μου κάνεις μια χάρη;
• Ναι φίλε..
• Αφήνεις τώρα τα «Τετράποδα νέα»; Μοιάζεις με συνταξιούχο στο σαλόνι του ΙΚΑ
• Γουφ…

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη