Μαλλιά κουβάρια… φτερά και πούπουλα.. ουρές και μουστάκια… λουράκια και κολάρα..

Όλα ένα σύννεφο..

Έτσι τουλάχιστον φαινόταν από μακριά. Το Δαλματίας είχε καθίσει σε μια γωνία και έκλεινε τα μάτια με το πατουσάκι του. Τι το ήθελε όλο αυτό; Γιατί έπρεπε να καλέσει το κανίς στη συνέλευση; Αφού ήταν γνωστό ότι δεν μπορούσε να διαχειριστεί τα νεύρα του. Και το θέμα «γάτα» ήταν ένα κόκκινο πανί. Μα τα χίλια κόκκινα λουράκια ο σκυλοκαβγάς φούντωνε επικίνδυνα.

–          Προδότη σκύλε, γιατί υποστηρίζεις τη γάτα; Δεν τιμάς το λουράκι που φοράς!!

–          Η γάτα είναι καλή! Είναι φίλη μας! Είναι μια από μας!!

–          Τι λες βρε ζωντόβολο; Οι γάτες δεν έχουν μπέσα! Ούτε το χέρι που τις ταΐζει δε σέβονται!!

–          Εμένα μου φαίνονται ν’ αγαπιούνται στο σπίτι τους. Και η Μπουμπού είναι πιστή σαν τσομπανόσκυλο

–          Τι είπες τεντυ – κόκερ; (κάπου είχε ξεπατικώσει το χαρακτηρισμό «τέντυ – μπόι» και θεώρησε σωστό να το πετάξει)

Νέος γύρος γαβγισμάτων και αναταραχής. Ουρές και αυτιά κουνιόντουσαν ξέφρενα. Όχι από χαρά, όμως.

Η ομήγυρη είχε ξεφαντώσει.

–          Το κανίς έχει δίκιο βουνό. Μα τις χίλιες καλοψημένες μπριζόλες η γάτα είναι ανεπιθύμητη!

–          Τι λες καλε;;;; Η γάτα είναι ζώο. Εμείς είμαστε ζώα. Άρα είναι δική μας. τέλος!

–          Δέκα φέτες μπέικον στο κανίς! Ο σκυλοκαβγάς σταμάτησε και όλοι γύρισαν προς την πηγή της φωνής. Ο Ρόκι φορούσε ένα σκίαστρο στα μάτια και είχε στήσει πρόχειρα ένα πάγκο στοιχημάτων. Ήταν γνωστός τζογαδόρος στην πιάτσα. Ο Πικάσο ανέβασε πίεση. Θεέ των σκύλων.. γιατί να μην είμαι τώρα στις Δαλματικές ακτές να λιάζομαι; Δαλματίας είμαι.. Μα τα χίλια κόκκινα λουράκια..

Χωρίς να το περιμένει κανείς, στην αλάνα έσκασε μύτη η αστυνομία των σκύλων. Τρεις μολοσσοί με μπλε αστυνομικά καπέλα μπήκαν στο χώρο και τους μπουζούριασαν όλους χωρίς δεύτερη κουβέντα. Το κανίς και το κόκερ μπήκαν στο ίδιο κλουβάκι και μάλιστα δεμένοι μαζί, για να θυμούνται ότι όλοι οι σκύλοι είναι ενωμένοι.

Το θέαμα ήταν για γέλια και για κλάματα. Άλλοι αναμαλλιασμένοι, άλλοι με τσιρότα, άλλοι ξελαρυγγιασμένοι από τα γαβγίσματα. Ο Ρόκι είχε γεμάτες τσέπες από τα στοιχήματα. Μόνο ο Πικάσο ήταν γαλήνιος. Απλά τους είχε βαρεθεί όλους. Ο Μπρούνο, το πανέμορφο Αγίου Βερνάρδου, έβγαλε μια φυσαρμόνικα και άρχισε να παίζει ένα μελαγχολικό σκοπό και ο Μόμπι, το τρελιάρικο λαμπραντόρ χτυπούσε ένα τσίγκινο κύπελλο νερού στα κάγκελα. Το κόκερ έβγαλε ένα μελαγχολικό ουρλιαχτό.

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη