Η συνάντηση έγινε με άκρα μυστικότητα. Ήταν ημέρα λαϊκής και, έτσι κι αλλιώς, επικρατούσε μια τρελή αναστάτωση. Άλλοι έκαναν ότι ακολούθησαν τις μαμάδες τους υπάκουα δίπλα στο καροτσάκι αλλά την κρίσιμη στιγμή το έβαλαν στα πόδια

και βρέθηκαν πίσω από τους κάδους, άλλοι την έστησαν από νωρίς το πρωί όταν οι συγκάτοικοι έφυγαν στις δουλειές τους και άλλοι (βλ. κόκερ) ήταν εκεί από το προηγούμενο βράδυ. Η Νάιρα είχε κρυφτεί μέσα σ’ ένα χαρτόκουτο από κροκέτες (μύριζε θεσπέσια, η αλήθεια είναι..) και περίμενε να αρχίσει η σκυλοσυνάντηση. Η βρωμούσα κοιμόταν μακάρια πάνω στη ράχη της.

Το κανίς έφτασε, όπως πάντα, αργοπορημένο. Η μαμά του τον είχε πάρει στη λαϊκή γιατί μετά το χθεσινό παραλήρημα δεν του είχε καμία εμπιστοσύνη. Μα τα χίλια κόκκινα λουράκια ο τύπος είχε μπει σε όλα τα συρτάρια και έσερνε στο σπίτι διάφορα ευρήματα. Άσε που έσπασε και τα γυαλιά της αδερφής του. Έτσι, βρέθηκε καλοντυμένος (φορούσε φορμάκι), καλοχτενισμένος και μοσχομυριστός (η αδερφή του του έδωσε εκατό φιλιά και τον γέμισε μυρωδικά) στη λαϊκή αγορά. Την πιο κρίσιμη στιγμή, όταν η μαμά γραδάριζε ένα καρμπολάχανο, έδωσε μια στο καρότσι και άρχισε να τρέχει ξέφρενα. Της κακομοίρας έγινε. Ένα τελάρο κεράσια αναποδογύρισε στον αέρα. Έφτασε λαχανιασμένος και καταϊδρωμένος στο χώρο της συνέλευσης.

Το λόγο πήρε πρώτος ο Πικάσο. «Αγαπημένοι φίλοι, όπως όλοι γνωρίζετε η ζωή μας σήμερα έγινε δύσκολη. Οι άνθρωποι καταστρατηγούν τα δικαιώματά μας. Κάνουν κατάχρηση της εξουσίας τους και μας φέρονται σαν μπακαλοτέφτερα. Ούτε γάτες να ήμασταν. Άσε δε αυτές οι σουπιές .. Μας έχουν πάρει φαλάγγι. Σκάβουν τα χώματα, κάνουν τη βρώμικη δουλειά μέσα στις γλάστρες και μας ενοχοποιούν, μας κλέβουν τις κροκέτες από τα πιάτα. Και, φυσικά, αθώοι σκύλοι την πατάνε και πέφτουν στην παγίδα σαν αγράμματοι. Τρώνε ό,τι βρούνε μπροστά τους και χάνονται άδικα από φ.. φο .. φό…

Το Δαλματίας ίδρωνε και ξεΐδρωνε, προσπαθούσε να αρθρώσει λόγο αλλά η λέξη δεν έβγαινε με τίποτα. Από την ομήγυρη ακουγόταν φωνές. «Αίσχος!! Ντροπή!! Εγκληματίες! Πίσσα και πούπουλα στους προδότες!». «Ουουυυυυυυ».

«Ησυχία, παρακαλώ!». Το Δαλματίας ίσιωσε τα γυαλιά στη μύτη του. «Παρακαλώ πολύ το κανίς ν’ ανεβεί στο βήμα». Ο Γκαστόν ανέβηκε στο τελάρο και καθάρισε το λαιμό του. Η φωνή του βγήκε λίγο τσιριχτή και όλοι ξέσπασαν σε γέλια. «Γουφ!!!». «Ήρθε η ώρα να αντιδράσουμε! Η ώρα ν’ αντιμετωπίσουμε το κακό!! Ήρθε η ώρα των σκύλων!!»

«Ζήτωωωωωωωω!!!!!!» «Μπράβο Γκαστόν!!!!»

Το κανίς καμάρωνε σα διάνος. «Μα τα χίλια κόκκινα λουράκια ήρθε η ώρα να φτιάξουμε τη συμμορία μας!! Εμείς θα υπερασπιστούμε τους αδικημένους σκύλους όλου του κόσμου! Θα βάλουμε τους άδικους στη θέση τους! Θα δώσουμε στα σκυλιά τη θέση που τους αξίζουν! Θα εξαφανίσουμε όλες τις φ.. φ.. φο… ». Και πάλι η λέξη δεν έβγαινε. Όλοι έφτυσαν στους κόρφους τους. Η Νάιρα κρυμμένη στο χαρτόκουτο έψαξε να βρει ξύλο για να χτυπήσει.

«Σύντροφοι, με τιμή και καμάρι ξεχωριστό σας παρουσιάζω τη δική μας συμμορία, τους υπερασπιστές του δικαίου, τη ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΦΟΥΝΤΩΤΕΣ ΟΥΡΕΣ»

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

Η Η Νάιρα έβραζε από το κακό της. Δεν άντεξε άλλο.

Μια σαΐτα χτύπησε το κανίς στην πλάτη. Ήταν ένα χαρτί τυλιγμένο σε μια πέτρα.

ΕΙ ΕΙ ΕΣΥ ΤΟ ΚΑΝΊΣ;

ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙΣ ΤΑ ΚΕΡΑΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΥΤΙ ΣΟΥ; ΜΟΙΑΖΕΙΣ ΜΕ ΜΑΙΜΟΥ ΤΣΙΓΓΑΝΟΥ

ΓΟΥΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη