Η Τσικνοπέμπτη είναι μέρα για κανίς!

Κι όμως.. οι Απόκριες δεν ήταν εφιάλτης για τους σκύλους..

Όμως αυτό ο Γκαστόν δε θα το ανακάλυπτε παρά μονάχα λίγες μέρες μετά, την απίθανη, τη μοναδική, τη σκυλοφανταστική Τσκικνοπέμπτη.

Το πρωί εκείνης της Πέμπτης το σπίτι ήταν σε παροξυσμό. Τα σκυλοαδέρφια έφυγαν από το σπίτι μασκαρεμένα. Ο μικρός είχε ντυθεί γυναίκα (άκουσον άκουσον.. ένας ολόκληρος άντρας και φορούσε φόρεμα και κοκκινάδι. Τη ντροπή.. μα τα χίλια κόκκινα λουράκια σε κάτι τέτοιους προδότες ακόμα και η πίσσα με τα πούπουλα είναι λίγη. Γι΄αυτό οι γυναίκες τους είχαν πάρει φαλάγγι. Πφ.. μόλις απομακρυνόταν αρκετά θα του άφηνε λίγες σταγόνες στην πόρτα του. Έτσι, για παραδειγματισμό). Η αδερφή του είχε φορέσει ένα γυαλιστερό καπέλο και είχε παντού φτερά και πούπουλα. Έμοιαζε με μαδημένο κοτόπουλο. Μα τις χίλιες τρομαγμένες χήνες , αυτοί οι δύο το είχαν χάσει τελείως. Και δεν ήταν οι μόνοι.

Όταν η μαμά τον έβγαλε στο δασάκι για τη βρώμικη δουλειά έβλεπε παιδάκια ντυμένα καρναβάλια. Έμοιαζαν με μικροί τσαρλατάνοι. Όταν είδε ένα ντυμένο γάτα έπαθε νευρικό κλονισμό. Άρχισε να γαυγίζει σαν τρελός. Το παιδάκι το έβαλε στα πόδια. Η μαμά τον άρπαξε και τον πήγε σηκωτό στο σπίτι. Ήταν έξαλλη.

Καλά βρε κερκέφα.. είναι δυνατόν; παιδάκι ήταν και όχι γάτα. Τι σε έπιασε; Το μαλτέζ της γωνίας έβλεπε τη σκηνή από το μπαλκόνι ξεκαρδισμένο από τα γέλια. Ευτυχώς που η μαμά του τον άρπαξε για να τον χώσει στο μπάνιο (χι χι.. σκυλοεκδίκηση). Όταν πέρασαν την καγκελόπορτα η μαμά τον άφησε ελεύθερο στην αυλή και πήγε μέχρι το σπίτι του Δαλματίας για έναν καφέ, γιατί όπως είπε την είχε πιάσει ημικρανία από τις φωνές. Και που να ήξερε ότι τα παιδιά είχαν αγοράσει κομφετί για το βράδυ και τα είχαν κρύψει στην παπουτσοθήκη…

Πίσω από το θάμνο ο Γκαστόν είδε το αρκουδάκι του. Στο κορδελάκι του είχε τυλιγμένο ένα μήνυμα: Κάνε την κορόιδα σε ό,τι δεις και ακούσεις σήμερα. Δέξου και να ντυθείς ακόμα και γάτα, αν χρειαστεί. Το βράδυ θα γίνουν πράματα και θάματα…Πικάσο

Τι να εννοούσε το παμπόνηρο Δαλματίας; δεν κάθισε να το πολυαναλύσει. Είδε τη γάτα να περνά προκλητικά από μπροστά του και ετοιμάστηκε για επίθεση. Τα λόγια του Πικάσο ήρθαν στο μυαλό του.. κάνε την κορόιδα… Δεν είχε καταλάβει τι ήταν ακριβώς η κορόιδα, κι έτσι αποφάσισε να κάνει τον Κινέζο. Καλό ήταν κι αυτό. Και τις προκλήσεις της γάτας αγνόησε, και μελισσάκι ντύθηκε και σε κανέναν καλεσμένο δε γάβγισε το βράδυ. Ούτε ο Βούδας των σκύλων τέτοια ηρεμία. Και ανταμείφτηκε με το παραπάνω.. όταν βγήκε στη φόρα η ψησταριά. Γιατί, όπως τον ενημέρωσε ένα περαστικό μαυροπούλι, η Τσικνοπέμπτη είναι η μέρα της τσίκνας, του ψημένου κρέατος. Μα τα χίλια καλοψημένα φιλέτα αυτή η μέρα ήταν μέρα για τα κανίς. Για τα γκουρμέ πουντλ σαν και του λόγου του. Έφαγε σαν να μην υπάρχει αύριο. Η κοιλίτσα του τσίτωσε. Όταν τα παιδιά έβγαλαν τα κομφετί και ακούστηκε η πρώτη τσιρίδα βγήκε στην αυλή να βρει κανένα χόρτο να μασουλήσει. Ένιωθε σκουπίδι.

Είχε ξαπλαρωθεί στο γρασίδι και αναζητούσε τη σωτηρία. Ξαφνικά, οι φυλλωσιές κουνήθηκαν. Ας μην ήταν η γάτα, Θεέ των κανίς.

Ήταν η γνωστή φωνή.

–          Φάε αυτό το χόρτο και άλλη φορά μην είσαι ανόητος. Τόσο φαγητό τρώει ένα Αγίου Βερνάρδου, όχι ένα μικρό κανίς

–          Το ξέρω, φίλε. Το μετάνιωσα όμως.

–          Πάντα έτσι γίνεται. Μετά το μετανιώνει κανείς.

–          Ουφ..

–          Γκαστόν..

–          Ναι, φίλε…

–          Μπορείς να σηκωθείς από το γρασίδι; Μοιάζεις με μαδημένη βελέντζα..

–          Γουφ…

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη