Το βράδυ ο Γκαστόν κοιμήθηκε ανήσυχα. Τα γεγονότα της βραδιάς τον είχαν επηρεάσει, καταπώς φαίνεται. Έβλεπε στον ύπνο του έναν στρατό σκύλων. Κανίς, κόκερ, δαλματίας, τσόου τσόου, μολοσσοί, λαμπραντόρ, μικρά τσιουάουα, μαλτεζάκια.. όλα ήταν ντυμένα με τα χρώματα της επανάστασης. Κρατούσαν κόκκινες σημαίες και περπατούσαν περήφανα στη γειτονιά. Στο διάβα τους σήκωναν χαρούμενα τα πόδια τους και άφηναν τα ίχνη τους σε εξώπορτες και ρόδες αυτοκινήτων. Ο δρόμος τους ήταν στρωμένος με κόκκινα γαρίφαλα. Όταν έφτασαν στην πλατεία έκαψαν σε μια μεγάλη φωτιά όλα τα λουράκια. Εκείνος έκανε περήφανα παρέλαση και γάβγιζε στο ρυθμό του βηματισμού..
Όμως.. τι ήταν αυτός ο θόρυβος που κάλυπτε τα συνθήματα των συντρόφων; Αντί για επαναστατικά εμβατήρια άκουγε ένα προσβλητικό χάχανο. Μέσα στο λήθαργο άκουσε την αντιπαθητική φωνή της αδερφής του. «Κοίτα τον.. κουνάει χέρια και πόδια στον αέρα… τι όνειρο να βλέπει τάχα; Θέλω να του δώσω εκατό φιλιά!». Ούτε στον ύπνο του δεν μπορούσε κάποιος να βρει λίγη ησυχία;
Άνοιξε τα μάτια του αιφνιδιαστικά. Αυτή η μικρή χήνα τον τραβούσε βίντεο. «Μικρέ μου.. ξύπνησες; Έβλεπες στον ύπνο σου ότι κυνηγούσες γατούλες;». Βίντεο;; δεν έφταναν οι φωτογραφίες με τα γελοία καπέλα και οι τσαρλατανισμοί; Τώρα είχαμε και βίντεο; Και μάλιστα την ιερή ώρα του ύπνου; Αυτό ήταν παραβίαση των ατομικών του δικαιωμάτων (το φροντιστήριο του δαλματίας είχε δουλέψει καλά). Και στο κάτω κάτω τι άλλο έπρεπε να κάνει για να βγάλει το ψωμί του; Ήταν σκύλος συντροφιάς. ΣΥ – ΝΤΡΟ – ΦΙΑΣ. Το έλεγε και η λέξη. Έκανε συντροφιά στους ενοίκους αυτού του σπιτιού. Πόση άλλη εκμετάλλευση θα δεχόταν πια;
Αμ ξύπνησαν τα κανίς, Ειρηνάκι! Ήρθε η ώρα της επανάστασης. Καλά τα έλεγε ο σύντροφος Πικάσο. Φωτιά στα λουράκια! Πετάχτηκε σαν ελατήριο και άρχισε να γαβγίζει στην κάμερα. Τα δόντια του ήταν απειλητικά. Η μικρή άρχισε να τρέχει. «Δείχνει δόντια!! ΒΟΗΘΕΙΑ». Με μια αίσθηση υπεροχής απομακρύνθηκε από το ενοχλητικό σινάφι της πλουτοκρατίας. Πήγε να συναντήσει το φιλαράκι του. Ήθελε να μάθει και άλλα πράγματα για τα ατομικά δικαιώματα και την επανάσταση των σκύλων. Επίσης, έπρεπε να μάθει πώς ν’ ανάβει φωτιά. Φαντάζεσαι να ήταν ο αρχηγός της επανάστασης και να μην ξέρει πώς ν’ ανάψει μια φωτιά για να κάψει όλα τα λουράκια του κόσμου; Μα τις χίλιες κόκκινες σημαίες αυτό θα ήταν πραγματική ήττα. Ρεζίλι των γατιών θα γινότανε.
Με ταχύ βήμα κίνησε για το σπίτι των γειτόνων. Με την άκρη του ματιού του είδε το γείτονα να σκαλίζει τον κήπο. Θυμήθηκε ότι τελευταία φορά που τόλμησε να σκάψει το χώμα με τα νύχια του έγινε ανάσταση. Α, ρε Πικάσο … δίκιο βουνό. Όλα οι άνθρωποι… Επανάσταση ώρα μηδέν.. Μα τα χίλια λασπωμένα πατουσάκια, είχε έρθει η ώρα της επανάστασης!
Ειρήνη Ι. Ζαννάκη