Αν κάτι έβγαζε το κανίς έξω από το κόκκινο μπλουζάκι του (πέρα από τις γάτες, εννοείται) αυτό ήταν οι κλειστές πόρτες. Κι εντάξει, μέχρι ενός σημείου πολλά μπορούσε να ανεχθεί.

Και τα χίλια φιλιά της αδερφής του και το πλύσιμο των ποδιών μετά τη βόλτα και τα χάπια της αποπαρασίτωσης. Όμως, οι κλειστές πόρτες ήταν άνω ποταμών. Ήταν κάτι που ο εγωισμός ενός κανίς δεν μπορούσε να σηκώσει με τίποτα. Δηλαδή τι γινόταν πίσω από τις πόρτες κι εκείνος δεν έπρεπε να το μάθει; Δεν ήταν άνθρωπος (συγγνώμη, σκύλος, του σπιτιού;); Δεν ήταν μέρος αυτής της οικογένειας; Δεν ήταν ο αρχηγός της αγέλης;

Όχι ότι ήταν κουτσομπόλης.. ούτε καν να σας περνάει κάτι τέτοιο από το μυαλό. Απλά ήταν ένας κοινωνικά ευαίσθητος σκύλος, ένα πουντλ με ανησυχίες που ήθελε να είναι μέσα στα πράγματα. Αυτό ήταν όλο κι όλο. Και οι κλειστές πόρτες τον καταπίεζαν. Υπονόμευαν τα σχέδιά του. Είχε φτάσει στο σημείο να πιστεύει ότι πίσω από το θέμα «πόρτα» κρυβόταν μια ύπουλη γάτα. Δεν είχαν μπέσα αυτές. Κι από χαραμάδα τρύπωναν οι ανόητες. Τι γινόταν, όμως, με τους τίμιους σκύλους;

Κι όχι ότι δεν προσπάθησε. Το σωστό να λέγεται. Ήξερε πώς γίνεται. Το μόνο που έπρεπε να κάνεις ήταν να κατεβάσεις το χερούλι προς τα κάτω. Σιγά το δύσκολο. Αρκεί να το φτάσεις. Αρκεί να το ακουμπήσεις με το μικρό σου πατουσάκι. Μα γιατί τα έβαζαν τόσο ψηλά; Κανείς δεν είχε σκεφτεί ότι υπάρχουν και κάποιοι (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε) που μπορεί να ήταν κομμάτι μινιόν; Πουντλ, τεριέ, τσιουάουα, μαλτέζ.. τόσα φιλαράκια βίωναν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Για ένα μολοσσό, ένα Δαλματίας, ένα λυκόσκυλο, ένα Αγίου Βερνάρδου, βρε αδερφέ, η ζωή ήταν πιο εύκολη. Αυτοί, αν έκαναν κέφι, μπορούσαν και να γκρεμίσουν την πόρτα. Το πόμολο το είχαν για πλάκα. Εκείνος έκανε ολόκληρο ακροβατικό, πόνεσαν οι πατούσες του για να σταθεί όρθιος και να φτάσει το απαίσιο πόμολο, έκανε τσαλίμια που θα ζήλευε ακόμα και ο Νουρέγιεφ… όμως τζίφος! Μα τα χίλια κόκκινα λουράκια η πόρτα έμενε τόσο κλειστή όσο το στόμα της μαμάς όταν τα παιδιά τη ρωτούσαν πόσα κιλά ήταν.

Όμως δεν το έβαζε κάτω. Μπορεί να πιάστηκε ολόκληρος από το τέντωμα, μπορεί να χτύπησε τα πατουσάκια του αλλά το μυστήριο της κλειστής πόρτας τον τραβούσε σα μαγνήτης.

Την προηγούμενη εβδομάδα, μάλιστα, έπαθε ένα χοντρό χουνέρι. Μέσα στο σκοτάδι δεν είδε μια κλειστή πόρτα. Μέσα στη γλυκιά παραζάλη του ύπνου έτρεξε με φόρα να πηδήξει στο κρεβάτι του αδερφού του. Αυτός όμως, την είχε θεόκλειστη. Το κανίς έγινε χαλκομανία στη βαριά ξύλινη πόρτα. Είδε αστεράκια μέσα στο μαύρο σκοτάδι. Μέχρι και γάτες να χορεύουν τουίστ είδε μπροστά του. Μα τι πόνος.. Όλο το σπίτι σήκωσε στο πόδι από το κλάμα. Πετάχτηκαν όλοι έντρομοι. Μόνο ο ανάλγητος δεν ενοχλήθηκε. Ο πρίγκιπας. Ο πασάς της μαμάς και της γιαγιάς. Αυτός, να μου το θυμηθείτε, ήταν άνθρωπος της γάτας. Δεν ήταν φτιαγμένος για σκύλο.

Το επόμενο πρωί είχε ένα καρούμπαλο. Αυτό ήταν θα τον χόρευε στο ταψί το μικρό. Γατάκι. Του χάλασε τη μόστρα και σήμερα ήθελε να κάνει τα γλυκά μάτια στην Νταίζη, το μαλτέζ της γωνίας. Αίσχος.

Καθόταν στον ήλιο και κατάστρωνε σχέδια εκδίκησης. Ο πόνος τον έκανε νευρικό. Πίσω από το γιούκα ακούστηκε η γνωστή φωνή:

–          Κανίς είσαι καλά;

–          Καλά, φίλε… πονάω λίγο

–          Βάλε πάγο. Και μην τα ξαναβάλεις με πόρτες. Είναι πιο ύπουλες κι από γάτες.

–          Το κατάλαβα, Πικάσο

–          Γκαστόν, μου κάνεις μια χάρη;

–          Ναι, φίλε

–          Βγάλε την κομπρέσα από το κεφάλι σου. Μοιάζεις με τη βασίλισσα Ελισάβετ με στραπατσαρισμένο καπέλο…

–          γουφφφφφ

        Ειρήνη Ι. Ζαννάκη