Woofland – Ο Γκαστόν και οι γάτες – Ιστορίες για σκύλους 75

Woofland – Ο Γκαστόν και οι γάτες – Ιστορίες για σκύλους 75

Ε, λοιπόν έρχεται μια στιγμή στη ζωή του ανθρώπου (του σκύλου εννοώ) που ξεπερνά τις δυνατότητές του.. που κάνει πράγματα που ούτε ο ίδιος τα περίμενε..

Ας τα πάρουμε όμως όλα από την αρχή..

Είναι γνωστό ότι το μικρό κανίς είχε διάφορες εμμονές και κολλήματα. Το ένα ήταν η ιδιοκτησία. Ο Γκαστόν ήθελε ανά πάσα στιγμή να γνωρίζει τα περιουσιακά του στοιχεία. Μάλιστα, είχε προσλάβει στην υπηρεσία του μια γραμματέα (το κορόιδο την αδερφή του). Φυσικά, δεν την είχε ενημερώσει για αυτή της τη νέα επαγγελματική δραστηριότητα. Αυτό μας έλειπε δα. Να του γύρευαν ένσημα και εισφορές. Αρκετά άκουγε τη μουρμούρα μέσα στο σπίτι από τον μπαμπά στο τέλος κάθε μήνα. Άλλωστε, η μικρή χήνα δεν ήταν υπάλληλός του. Σκλαβάκι του ήταν. Έτσι, κάθε φορά που ένιωθε ανασφάλεια για το μέλλον ή ήθελε απλά να ενισχύσει την αυτοπεποίθησή του, την έβαζε να του κάνει μια ξενάγηση στα υπάρχοντά του. Ήθελε, βρε αδερφέ, ανά πάσα στιγμή να γνωρίζει το έχειν του, το βιος του. Αυτά που με τον τίμιο ιδρώτα του είχε αποκτήσει. Λουράκια, μπλουζάκια, σκεύη, καλλυντικά και προϊόντα περιποίησης, παιχνιδάκια και τροφές. Όλα ήθελε να τα έχει υπό έλεγχο. Και, φυσικά, το κορόιδο του τα απαριθμούσε. Ένα προς ένα. Σαν κακομοίρης λογιστής βγαλμένος από ελληνική ταινία. Σα μαυραγορίτης την εποχή της ποταπαγόρευσης (να θυμηθώ να στείλω τηλεγράφημα στο φιλαράκι το κόκερ από το Σικάγο). 

Το άλλο κόλλημά του ήταν το φαγητό. Το κανίς αυτό είχε ένα στομάχι που μάλλον αντιστοιχούσε σε ελέφαντα, δεν εξηγείται αλλιώς. Έτρωγε ακατάπαυστα. Έτρωγε μέχρι σκασμού. Ακόμα και τα πιο απίθανα φαγητά. Ζητιάνευε σε όλη της γειτονιά, ορμούσε σε όποιον κρατούσε κάτι φαγώσιμο. Καταδεχόταν ακόμα και να γλύψει ένα άδειο πιάτο ή ένα ψίχουλα που έτυχε να πέσει από το τραπέζι. Η λαιμαργία του ήταν ασύλληπτη.

Όμως, το υπέρτατο κόλλημα του Γκαστόν, αυτό που είχε γίνει σχεδόν εμμονή για το φρεσκοκουρεμένο κανίς ήταν οι γάτες. Αυτά τα ύπουλα αιλουροειδή ήταν η αχίλλειος πτέρνα του. Μπορούσαν να τον κάνουν ταύρο σε υαλοπωλείο. Να χάσει τους τρόπους του, να αποκτήσει λεξιλόγιο λιμενεργάτη, να μετατραπεί σε ελεεινό χαμίνι. Έστω και ένα νιαούρισμα μπορούσε να του τινάξει τα νεύρα , να τον στείλει στον ψυχίατρο για σκύλους. Γι’ αυτό και στο σπίτι η λέξη «γάτα» ήταν απαγορευμένη. Ούτε καν «γαλή» μπορούσαν να πουν, γιατί το κανίς είχε φροντίσει να μάθει λίγα αρχαία από την αδερφή του. Κάθε φορά που μελετούσε για το πανεπιστήμιο έκανε πως κοιμόταν στα πόδια της, αλλά έκανε τον ψόφιο κοριό για να μιλάει ανοιχτά μπροστά του. Ήθελε να αποκτά συνεχώς γνώσεις για να μπορέσει να ενταχθεί στο σώμα της μυστικής υπηρεσίας των σκύλων. Μόνο «cat» μπορούσαν να πουν, γιατί ακόμα η Χρύσα και η Λευκή δεν είχαν ξεκινήσει μαθήματα αγγλικών. Του χρόνου. Άλλωστε, δεν είχε ακόμα βλέψεις για να γίνει διεθνής πράκτορας. Με τον καιρό θα ερχόταν η δόξα. Woofland - Ο Γκαστόν και οι γάτες - Ιστορίες για σκύλους 75

Ούτε ζωγραφιστή γάτα, λοιπόν. Μέχρι που έγινε κάτι αποτρόπαιο. Κάτι που μα τα χίλια κόκκινα λουράκια (που δυστυχώς δεν ήταν δικά του) τον έκανε κουρέλι. Μια γάτα άρχισε να τριγυρίσει θρασύτατα στην πιάτσα. Και η θεία του (αυτή η απαίσια προδότρια) την περιμάζευε κρυφά στο σπίτι. ΑΙΣΧΟΣ.

Και το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι το Δαλματίας έλειπε ταξίδι με τον αδερφό του.

Αυτό δεν ήταν δράμα για το κανίς. Ήταν για όλους τους υπόλοιπους, αφού δε θα υπήρχε κανείς να τον συγκρατήσει…. Βαστάτε Γάλλοι τα κανίς…

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη