Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι από όσα έχετε διαβάσει μέχρι τώρα: α) θα έχετε σίγουρα συμπαθήσει το Γκαστονάκι (δε σας αδικώ, είναι αξιολάτρευτος), β) μάλλον πιστεύετε ότι όλα αυτά τα περιστατικά δεν έχουν συμβεί και αποτελούν προϊόν μιας ανεπτυγμένης φαντασίας

και μιας καλά ακονισμένης πένας (σας δίνω το λόγο της τιμής μου ότι οι ιστορίες αυτές δε στηρίζονται απλά σε αληθινά γεγονότα αλλά είναι τα ίδια τα γεγονότα ακριβώς όπως συνέβησαν.. και μάλιστα εδώ να σημειώσω και τον κίνδυνο που διατρέχω από την υπόλοιπη οικογένεια κάθε φορά που αποκαλύπτω μια πολύ προσωπική στιγμή της οικογένειας) και γ) έχετε μάλλον καταλάβει ότι ο Γκαστόν είναι κανονικότατο μέλος της οικογένειας, και μάλιστα ο αρχηγός. Ούτε η αγαπημένη γιαγιά Χρυσάνθη κατάφερε να αντισταθεί στη γοητεία του μικρούλη και, φυσικά, του φερόταν ακριβώς όπως στα εγγόνια της.
Ένα πρωί ο Γκαστόν ήταν κακοδιάθετος. Η γιαγιά, όπως κάθε μέρα είχε έρθει στο σπίτι για να μαγειρέψει μια ψαρόσουπα (στην πραγματικότητα ήθελε απλά να χαζολογήσει με τα εγγόνια και να πιει καφέ με την κόρη της, αλλά αυτό δεν το λέμε παραέξω). Τέλειο πρωινό. Χειμώνας, κοπάνα από το πανεπιστήμιο, μια ζεστή ψαρόσουπα να μοσχομυρίζει και όλη η οικογένεια μαζεμένη στο δωμάτιο της Ειρήνης για χαζολόγημα. Ο Γκαστόν έπλεε σε πελάγη ευτυχίας. Κάποια στιγμή, ο μικρούλης άρχισε να οσμίζεται τον αέρα και να είναι ανήσυχος. Όλοι ήταν απορροφημένοι σε κάτι παλιές φωτογραφίες και δεν έδωσαν σημασία. Σε λίγο ο μικρός έφυγε βολίδα επάνω και ξανακατέβηκε ανήσυχος. Πήγαινε κι ερχόταν, ανέβαινε, κατέβαινε.. Σε λίγο έγινε πιο επίμονος. Πήγε στα πόδια της γιαγιάς και άρχισε να της τραβά το μπατζάκι από το πανταλόνι (η γιαγιά Χρυσάνθη είναι μοντέρνα. Φορά πανταλόνια και σταράκια παρακαλώ!). Εκείνη άρχισε απλά να τον χαϊδεύει. Τότε έγινε πιο πιεστικός. Ανέβηκε πάνω, στάθηκε στο κεφαλόσκαλο και άρχισε να γαβγίζει δυνατά. Χάλασε τον κόσμο από τις φωνές.

Για να κάνει έτσι αυτός, μάλλον κάτι είχε συμβεί. Η γιαγιά έτρεξε πάνω και τι να δει.. Η ψαρόσουπα καιγόταν.. Ο Γκαστόν στεκόταν μπροστά στην κουζίνα και την κοιτούσε επίμονα.. σαν να της έλεγε «να.. αυτό ήθελα να σου πω.. κατάλαβες τώρα γιαγιά;;». Η γιαγιά Χρυσάνθη ζεματίστηκε. Άρχισε να φωνάζει. «Πω πω.. τι πήγα να πάθω.. θα άφηνα τα παιδιά χωρίς φαγητό..» μονολογούσε και βρισκόταν σε κατάσταση πανικού. Αφού σιγουρεύτηκε ότι το φαγητό είχε σωθεί, κάθισε στην κουζίνα με τον Γκαστόν στα πόδια της. «Φλωρί μου.. αγαπημένο μου σκυλάκι.. είσαι τόσο έξυπνος.. σ’ ευχαριστώ που με προειδοποίησες..». Ο Γκαστόν καμάρωνε σα γύφτικο σκεπάρνι. Ένιωθε σαν ήρωας. Οι υπόλοιποι απλά καθόταν σε μια γωνία και κορόιδευαν την πανικόβλητη γιαγιά και το σούπερ – σκύλο. Τελικά η σούπα έγινε πεντανόστιμη και ο λαίμαργος Γκαστόν έφαγε μια γενναία μερίδα (και μια κρυφά, από τη γιαγιά). Τέλος καλό όλα καλά για την ψαρόσουπα, χάρη στη σούπερ όσφρηση του κανίς!
Τα λέμε την επόμενη Παρασκευή με νέες περιπέτειες. Μέχρι τότε #woof σε ότι σας στεναχωρεί.

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη

Διαβάστε εδώ την ιστορία του Γκαστόν από την αρχή