«Η μεγάλη απόδραση, η συνέχεια..»

Σήκωσε το ποδαράκι του και ετοιμάστηκε να περάσει στην άλλη διάσταση. Ξαφνικά ένιωσε ένα μικρό τσίμπημα φόβου. Ποτέ δεν είχε περάσει μόνος την άλλη πλευρά του φράχτη. Καμιά φορά έβλεπε σκύλους να περνούν μόνοι, χωρίς λουράκι στο δρόμο είτε μόνοι είτε με παρέα και τους ζήλευε.

Τους χάζευε πίσω από τα κάγκελα της αυλής να ορίζουν τη ζωή τους, να γαβγίζουν χαρούμενοι και να είναι άρχοντες της γειτονιάς. Συνήθως τον κορόιδευαν επειδή ήταν μικρός. Τους γάβγιζε απειλητικά όμως εκείνοι τον προσπερνούσαν με πνιχτά γέλια. Εκείνοι τα κατάφερναν να περπατούν μόνοι.. όμως ήταν μεγάλοι και άγριοι. Εκείνος ήταν μικρούλης. Τι πήγαινε να κάνει; Όλη η αυτοπεποίθηση που ένιωθε δευτερόλεπτα πριν το εγκατέλειψαν μεμιάς και τον άφησαν σαν ξεφούσκωτο μπαλόνι. Το πόδι του έμεινε μετέωρο για λίγο και ξαναπάτησε στο ασφαλές έδαφος της αυλής.

Βέβαια, ο Γκαστόν ήταν πεισματάρης και δεν ήθελε να εγκαταλείψει το τρελό του σχέδιο. Έμεινε στη θέση του για λίγο. Αποφάσισε να κινηθεί με σταθερά βήματα προς την ελευθερία. Τι στο καλό.. ένα πλάνο χρειάζεται πάντα. Έβγαλε το μουσούδι από το άνοιγμα προκειμένου να ανιχνεύσει την άγνωστη περιοχή. Όλα έμοιαζαν ασφαλή και ήρεμα. Το κεφάλι του βγήκε λίγο ακόμα. Αυτή τη φορά έβλεπε και μύριζε πολύ καλύτερα. Το πλάτωμα δίπλα στο σπίτι ήταν καταπράσινο και το νεράκι έτρεχε γάργαρο από τη μικρή βρυσούλα. Πεταλούδες και μυγάκια πετούσαν τριγύρω. Μια σαύρα λιαζόταν πάνω σε μια μεγάλη πέτρα. Ήταν τέλεια. Αποφάσισε να αναθεωρήσει την άποψή του και να κάνει το πρώτο βήμα. Βέβαια, ένα απροσδόκητο γεγονός πυροδότησε την αποφασιστικότητά του και τον έκανε να τρέξει σαν πύραυλος.

Λίβα βήματα πιο πέρα στεκόταν ο εχθρός με σάρκα και οστά. Μια γκρίζα φουντωτή γάτα τον κοιτούσε διαπεραστικά δείχνοντας τα δόντια της. Περπατούσε αργά και λικνιστικά και ήταν σαν να τον κορόιδευε μέσα στα μούτρα του. Της έδειξε κι εκείνος τα δικά του δόντια για να περάσει το μήνυμα του πολέμου. Όμως, εκείνη του γύρισε επιδεικτικά την πλάτη και κούνησε τη φουντωτή ουρά της. Σε δυο βήματα γύρισε το κεφάλι της και του έριξε ένα πλάγιο βλέμμα. Τον χλεύαζε η κυρία. Ίσως επειδή ήξερε ότι δεν μπορούσε να την φτάσει. Γατάκι.. Αυτό το τρισάθλιο αιλουροειδές λογάριαζε χωρίς τον πανδοχέα. Αυτή η γάτα θα μετανοούσε πικρά για την αυθάδειά της.

Με μια κίνηση αστραπή που θα ζήλευε ακόμα και τσιτάχ ο Γκαστόν έκανε το σάλτο μορτάλε και βρέθηκε στον έξω κόσμο. Δεν πρόλαβε καν να το συνειδητοποιήσει. Έβαλε στο στόχαστρο τη γκρίζα ουρά και άρχισε να τρέχει σαν να μην υπάρχει αύριο. Ούτε ψύλλος στον κόρφο της γάτας. Φυσικά δεν περίμενε αυτή την εξέλιξη και έτρεχε αλαφιασμένη. Η καταδίωξη αυτή ήταν θεαματική. Ο Γκαστόν στο πέρασμά του σάρωνε λουλούδια και φύλλα. Τα έντομα έτρεχαν πανικόβλητα για να γλιτώσουν από το τσαλαπάτημα. Πανικός. Μόνο η σαύρα συνέχισε το ραχάτι της, αφού είχε πραγματικά ναρκωθεί από το ζεστό ανοιξιάτικο ήλιο.

Την επόμενη Παρασκευή η συνέχεια της μεγάλης απόδρασης!!!

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη

Διαβάστε εδώ την ιστορία του Γκαστόν από την αρχή