…
Μα τι απόλαυση ήταν αυτή θεέ των σκύλων… τώρα είχε ξαπλώσει ολόκληρος μέσα στη λάσπη και χαζολογούσε σαν να μην υπάρχει αύριο. Ακόμα δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί τόσον καιρό του στερούσαν αυτή τη χαρά και τον έπαιρναν αγκαλιά μόλις έβλεπαν λίγη λάσπη στη βόλτα.

Ουφ… πόση καταπίεση για ένα μικρό κανισάκι σαν και του λόγου του. Αυτός ήθελε μονάχα να διασκεδάζει τη ζωούλα του χωρίς πολλές έγνοιες. Και η γλιστερή αυτή η αίσθηση ήταν μια καθώς πρέπει αφορμή για κέφι. Έριξε άλλη μια βουτιά και δυο σπινιαρίσματα και αποφάσισε να βγει και να συνεχίσει την περιπέτειά του στο άγνωστο.
Βέβαια, ούτε καν μπορούσε να υποψιαστεί πόσο είχε περάσει η ώρα. Ούτε, βέβαια και να μαντέψει την αναστάτωση που επικρατούσε εκείνη την ώρα στο σπιτικό του. Κι όλα αυτά γιατί στο μεσοδιάστημα είχε πάει στο σπίτι η γιαγιά να αφήσει λίγη πίτα που είχε φτιάξει για τα παιδιά. Συνηθισμένη καθώς ήταν να την υποδέχεται ο Γκαστόν στην πόρτα (ειδικά όταν μετέφερε τροφή) παραξενεύτηκε με την απουσία του. Η αλήθεια είναι ότι φαντάστηκε ότι είχε θυμώσει που τον είχαν αφήσει μόνο στο σπίτι και κρατούσε τα συνηθισμένα του μούτρα. Πήρε μια λιχουδιά στο χέρι για να τον δελεάσει να βγει από την κρυψώνα του. Τίποτα. Η καημένη η γυναίκα κοίταξε παντού. Κάτω από τα κρεβάτια, πίσω από τις κουρτίνες, μέσα στη μπανιέρα, ακόμα και στο καλάθι με τα άπλυτα. Τζίφος!Συναγερμός σήμανε στο σπίτι. Τι να έκανε τώρα; Τα παιδιά έλειπαν. Πήρε τηλέφωνο την κόρη της την Αλεξάνδρα που ήρθε στο σπίτι πανικόβλητη. Οι δυο γυναίκες έφαγαν τον τόπο. Όταν βγήκαν στην αυλή είδαν το μικρό άνοιγμα στο φράχτη. Κρύος ιδρώτας τις έκοψε. Ο Γκαστόν έξω.. μόνος του… Ήξεραν ότι μπορούσε να αντιμετωπίσει κάθε είδους κίνδυνο αφού ήταν πολύ μικρόσωμος και δεν ήξερε να περπατά στο δρόμο. Θα μπορούσε να μπλέξει σε κάποιο καβγά και να τραυματιστεί, να του κατεβάσει τα μούτρα καμιά γάτα με τα νύχια της ή να τον πατήσει κάποιο αυτοκίνητο. Δεν ήξερε να περπατά στο δρόμο. Τους έπιασαν τα κλάματα. Αγκαλιασμένες ακολούθησαν το μονοπάτι του δραπέτη.
Μετά από λίγη ώρα ο Γκαστόν βάδιζε πια με κόπο. Η περιπέτεια τον είχε κουράσει, το ίδιο και το ξέφρενο παιχνίδι. Η λάσπη είχε αρχίσει να ξεραίνεται πάνω του και έκανε τα βήματά του βαριά κι ασήκωτα. Τώρα κατάλαβε γιατί δεν τον άφηναν να κυλιέται και τον έκαναν συνέχεια μπάνιο. Άσε που η κοιλιά του είχε αρχίσει να γουργουρίζει. Σε λίγο θα ήταν ώρα φαγητού στο σπίτι. Ξαφνικά μετάνιωσε για την απόδρασή του… Αποφάσισε να πάρει το δρόμο της επιστροφής, όμως ξέχασε από πού είχε έρθει.. Τι θα έκανε τώρα; Στάθηκε για ένα λεπτό και προσπάθησε να προσανατολιστεί, όμως του ήταν αδύνατον. Ήθελε να βάλει τα κλάματα. Μάλλον αυτή η ρημάδα η γάτα τον είχε καταραστεί και τώρα πλήρωνε ακριβά το κυνηγητό.
Ξαφνικά άκουσε το όνομά του από μακριά. Οι φωνές ήταν γνώριμες. Τέντωσε τα αυτάκια του, όμως δεν έκανε κανένα βήμα μήπως χαθεί περισσότερο. Είδε από μακριά τη γιαγιά και τη θεία του. Καθόταν σα βρεγμένη γάτα και δεν κουνούσε μήτε βλέφαρο. Έμοιαζε με μικρό λασπωμένο χαζοπούλι. Τα κορίτσια δεν μπόρεσαν καν να τον μαλώσουν, τόσο αξιοθρήνητος έμοιαζε. Τον περιμάζεψαν και τον γύρισαν σηκωτό στο σπίτι. Η γάτα τον κοίταζε από ένα δέντρο αλλά δεν τόλμησε να τον κοροϊδέψει. Ίσως κατά βάθος τον ζήλευε που κάποιος τον αναζητούσε με τόση αγωνία. Έτσι, η πρώτη απόδραση του Γκαστόν έληξε με ένα μπάνιο με έξτρα δόση αφρόλουτρο και φαγητό απ’ έξω, με την καλύτερη μερίδα για το κανισάκι. Και ποτέ δε θέλησε να ξαναφύγει από το σπίτι (αν και πολύ του έλειπε η αίσθηση της λάσπης)!!

Ειρήνη Ι. Ζαννακη

Διαβάστε εδώ την ιστορία του Γκαστόν από την αρχή