.. Ο μικρούλης κοιτούσε με αγάπη αυτή την όμορφη εικόνα. Ο θείος Γιάννης και τα γλυκύτατα ξανθά κοριτσάκια απέναντί του.. Είχε τεντώσει το αυτάκι του και προσπαθούσε να αφουγκραστεί κάθε κουβέντα τους πίσω από το χοντρό τζάμι της βιτρίνας. Κάτι έλεγαν για κάποιον Γκαστόν που ήταν φίλος τους και τον αγαπούσαν. Ε, λοιπόν αυτός ο Γκαστόν ήταν τυχεράκιας αφού τον αγαπούσαν αυτά τα γλυκά πλασματάκια. Και τι δε θα δινε να ήταν στα πατουσάκια του!
(που να ήξερε ότι αυτός ήταν ο Γκαστόν και ότι τελικά τον εαυτό του ζήλευε για την τύχη του.. αλλά αυτό θα το μάθαινε σε λίγο!!).
Ήταν τόσο απορροφημένος στις γλυκές του σκέψεις και στα φιλάκια που του έστελναν τα κορίτσια ώστε δεν άκουσε τον προσωρινό του μπαμπά, τον ιδιοκτήτη του pet shop (το όνομά του ήταν Κώστας), που πλησίασε προς το μέρος του. Ούτε καν άκουσε τη βιτρίνα να ανοίγει. Όταν ένιωσε να σηκώνεται στον αέρα έβγαλε μια μικρή, τρομαγμένη φωνούλα και κοίταξε απορημένος τριγύρω. Που τον πήγαιναν;
Ο Κώστας τον πήρε στην αγκαλιά του και πλησίασε το θείο Γιάννη και τα κοριτσάκια που τον κοιτούσαν όλο λαχτάρα, θαρρείς και κρατούσε στα χέρια του το μεγαλύτερο θησαυρό του κόσμου. Ο φιλαράκος, που δεν είχε βγει ποτέ από τη βιτρινούλα του, ένιωσε ανασφάλεια και έχωσε το μουσουδάκι του στο μανίκι του Κώστα. Τα κοριτσάκια αμέσως στενοχωρέθηκαν. «Θείε Γιάννη γιατί κρύβεται; Δε μας αγαπάει;» άρχισαν να αναρωτιούνται. Και ο θείος Γιάννης τα είχε χαμένα. Το κουταβάκι είχε κρυφτεί τελείως και δε γύριζε καν να τους κοιτάξει. Όμως ο Κώστας ήξερε. Είχε καταλάβει ότι ο μικρούλης αγάπησε τα κοριτσάκια με την πρώτη ματιά και τώρα ντρεπόταν να τους κοιτάξει. Άσε που σίγουρα φοβόταν μήπως φύγουν και τον αφήσουν πάλι μόνο στη βιτρίνα. Τον κράτησε τρυφερά στην αγκαλιά του και του ψιθύρισε με ήρεμη φωνή «Φιλαράκι μου μη φοβάσαι.. όλα είναι καλά… σε κρατάω εγώ.. τα κορίτσια σ’ αγαπάνε και θέλουν, αν συμφωνείς, να σε πάρουν στο σπίτι τους και να σε φροντίζουν.. εμπρός λοιπόν, γύρισε να κοιτάξεις την καινούρια σου οικογένεια». Το κανισάκι γύρισε το κεφαλάκι του και κοίταξε το θείο Γιάννη. Εκείνος άπλωσε το χέρι του και τον πήρε αγκαλιά. Ήταν μικροσκοπικός και έτρεμε. Η καρδούλα του χτυπούσε τόσο δυνατά και γρήγορα που νόμιζες ότι θα σπάσει! Τον σήκωσε ψηλά και τον έφερε κοντά στο πρόσωπό του. Τα γαλάζια μάτια του ήταν γεμάτα αγάπη. «Μικρούλη γεια σου. Καλώς ήρθες στην οικογένειά μας. Εγώ είμαι ο Γιάννης και είμαι ο μπαμπάς σου τα κορίτσια είναι η Λευκή και η Χρύσα και είναι οι ξαδέρφες σου. Αυτές διάλεξαν το όνομά σου. Θα σε λέμε Γκαστόν. Σου αρέσει;».
Η καρδιά του μικρούλη πλημμύρισε από χαρά και αγάπη. Ώστε αυτός ήταν ο Γκαστόν; Αυτόν αγαπούσαν τα όμορφα κοριτσάκια; Αυτός ήταν ο καινούριος του μπαμπάς; Ήταν ευτυχισμένος. Αντί για απάντηση, λοιπόν, έβγαλε τη γλωσσίτσα του και έδωσε στον μπαμπά του το πιο γλυκό φιλάκι του κόσμου, ξεκινώντας μια αγάπη που δε θα τελείωνε ποτέ..
Μείνετε συντονισμένοι… την επόμενη Παρασκευή η συνέχεια της ιστορίας του Γκαστόν!
Ειρήνη Ι. Ζαννάκη
Διαβάστε εδώ την ιστορία του Γκαστόν από την αρχή
