Με τα πολλά η ευτυχισμένη παρέα έφυγε από το pet shop με τον Γκαστόν αγκαλιά. Ο Κώστας τους ξεπροβόδισε και έδωσαν ραντεβού για τον επόμενο μήνα. Βλέπετε, ο Κώστας ήταν κτηνίατρος και ήθελε να παρακολουθεί τον μικρούλη. Όταν βγήκαν στο δρόμο ο Γκαστόν κοιτούσε γύρω του μαγεμένος.. «Αυτή λοιπόν είναι η πραγματική ζωή.. αυτός είναι ο κόσμος… άνθρωποι…». Όλα αυτά που έβλεπε μόνο μέσα από τη βιτρίνα του pet shop τώρα τα μύριζε και τα αισθανόταν! Δε χόρταινε να κοιτάζει και να μυρίζει! Η καρδούλα του χτυπούσε τόσο δυνατά!! Ο θείος Γιάννης του έδωσε ένα φιλάκι.

«Κορίτσια θέλετε να τον πάτε εσείς μέχρι το αυτοκίνητο;» τις ρώτησε με ένα πονηρό χαμόγελο (φυσικά και ήξερε ότι ήθελαν!!). «ΝΑΑΑΑΙΙΙΙΙΙΙ» ζητωκραύγασαν οι πιτσιρίκες! Μόλις πάτησε τα πατουσάκια του στο πεζοδρόμιο το κανισάκι ένιωσε πραγματικά κύριος του εαυτού του. Ήταν ένα μεγάλο και υπερήφανο πουντλ που έκανε βόλτα με την οικογένειά του!! Τα κορίτσια κρατούσαν το λουράκι κι εκείνος πήγαινε μπροστά με το κεφάλι ψηλά. Κάθε ένα δευτερόλεπτο κάτι του τραβούσε την προσοχή. Σήκωνε το μουσουδάκι του, άνοιγε τα ρουθούνια του και οσμιζόταν τον αέρα. Έτσι γνώριζε τον κόσμο. Ένας ηλικιωμένος κύριος σταμάτησε μπροστά τους. Χαμογέλασε πλατιά στις μικρές και άπλωσε το χέρι του στο κεφαλάκι του φιλαράκου. Ο Γκαστόν έκανε πίσω. «Μικρούλη μου είσαι τόσο όμορφος.. ένα πολύ καλό παιδάκι.. και οι μικρές σου φίλες σου φοράν ένα τόσο ωραίο ρουχάκι…». Του μιλούσε με ήρεμη φωνή και ο Γκαστόν ξεθάρρεψε. Αυτή τη φορά κάθισε να τον χαϊδέψει και, μάλιστα, του έδωσε ένα φιλάκι!! Τα κορίτσια ήταν περήφανα για το μικρό τους φιλαράκι. Χαιρέτισαν τον κύριο και συνέχισαν. Μέχρι να φτάσουν στο αυτοκίνητο τους σταμάτησαν πολλές φορές. Τελικά ο Γκαστόν ήταν πολύ δημοφιλής! Φαίνεται πως όλοι τον αγαπούσαν!! Όταν έφτασαν στο αυτοκίνητο ο θείος Γιάννης πήρε το μικρούλη αγκαλιά (του είχε λείψει η αλήθεια είναι!!).

Έβαλε τα κορίτσια να καθίσουν στο πίσω κάθισμα και τοποθέτησε τον Γκαστόν ανάμεσά τους πάνω σε μια απαλή πετσέτα. «Κορίτσια να τον προσέχετε. Είναι μικρούλης και δεν έχει ξαναμπεί σε αυτοκίνητο, μπορεί λοιπόν να ζαλιστεί». Μέχρι να φτάσουν στο σπίτι ο Γκαστόν άρχισε να κόβει βόλτες στο πίσω κάθισμα. Σκαρφάλωνε πάνω στα κορίτσια, πήγαινε πάνω κάτω, μέχρι που πέρασε στο μπροστινό κάθισμα και θρονιάστηκε πάνω στα γόνατα του θείου Γιάννη! Σαν ένας μεγάλος κύριος παρακολουθούσε την κίνηση έξω από το παράθυρο και ακουμπούσε το κεφάλι του με το τιμόνι. «Δεν είμαστε καλά μικρέ.. » του είπε ψευτοαυστηρά ο καινούριος του μπαμπας.. «Μήπως θέλεις να οδηγήσεις κιόλας;;»και γέλασαν όλοι μαζί. Ο Γκαστόν δεν καταλάβαινε πολλά, όμως ήταν πανευτυχής. Από το διπλανό αυτοκίνητο μια κοπέλα του έστελνε φιλάκια. Της γάβγισε χαρούμενα. Τελικά το σπίτι ήταν πολύ μακριά κι εκείνος είχε αρχίσει να κουράζεται. Πέρασε στο κάθισμα του συνοδηγού, έκλεισε τα ματάκια του και αποκοιμήθηκε μέσα σε ένα λεπτό!!

Μείνετε συντονισμένοι… την επόμενη Παρασκευή η συνέχεια της ιστορίας του Γκαστόν!

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη

Διαβάστε εδώ την ιστορία του Γκαστόν από την αρχή