Μέσα στον υπνάκο του ο Γκαστόν ένιωσε να ταρακουνιέται. Τι περίεργη αίσθηση.. Το αυτοκίνητο σταματούσε και ξεκινούσε.. ακούγονταν περίεργοι θόρυβοι και πού και πού τα κοριτσάκια τον χάιδευαν. Προσπαθούσε να βολευτεί αλλά δεν τα κατάφερνε εύκολα. Ο μπαμπάς του κατάλαβε ότι δεν ήταν και πολύ καλά. «Μικρούλη μου ζαλίζεσαι;» του είπε γλυκά. «Μη στενοχωριέσαι.. σε λίγο φτάνουμε». Ο Γκαστόν ένιωθε ζαλισμένος και ανυπεράσπιστος. Βλέπετε, δεν είχε ξαναμπεί σε αυτοκίνητο ποτέ και η αίσθηση ήταν περίεργη.

«Έλα εδώ να σε χτυπήσει λιγάκι ο αέρας». Τον έβαλε να καθίσει στα πόδια του και κατέβασε το παράθυρο. Το Γκαστονάκι έβγαλε το κεφαλάκι του και κοιτούσε τα άλλα αυτοκίνητα. Ο αέρας τον χτυπούσε στο πρόσωπο και ανακάτευε τα μαλλιά και τα αυτάκια του. «Πω πω.. περιπέτεια!!» σκέφτηκε ενθουσιασμένος και ξέχασε τη ζάλη του.

 Μετά από λίγη ώρα το αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά σε ένα σπίτι. Τα κορίτσια κατέβηκαν πρώτες και ο Γιάννης τους έδωσε τον Γκαστόν. «Περιμένετε μέχρι να βάλω το αμάξι στο γκαράζ και να φέρω τα πράγματα» τους είπε «και πατήστε το κουδούνι να κατέβει η θεία Ελένη». «Θεία Ελένη; Ποια είναι πάλι αυτή;» αναρωτήθηκε ο Γκαστόν που, μετά την απομόνωση του κλουβιού, έβλεπε τον κοινωνικό του κύκλο να μεγαλώνει συνεχώς!

Μια ξανθιά κυρία ήρθε τρέχοντας. Δεν είπε τίποτα σε κανέναν, μόνο τον πήρε στην αγκαλιά της προσεκτικά και του φίλησε το κεφαλάκι. «Πουλί μου καλώς ήρθες!! Είσαι τόσο όμορφος!! Εγώ είμαι η μαμά σου, η Ελένη και αυτό είναι το καινούριο σου σπίτι!» του ψιθύρισε και συνέχισε να τον χαϊδεύει.

Ώστε αυτό ήταν το σπίτι του!! Πω πω.. φαινόταν μεγάλο και φιλόξενο! Και η μαμά του… Όμορφη και τόσο μα τόσο χαμογελαστή! Επιτέλους είχε μαμά! Η αλήθεια είναι ότι η μεγάλη του αγάπη ήταν ο μπαμπάς Γιάννης, όμως δε θα την άφηνε να το καταλάβει ποτέ. Δεν ήθελε με τίποτα να τη στενοχωρήσει.

Ανεβαίνοντας τις σκάλες για το σπίτι οι μικρές πρόλαβαν να της τα πουν όλα. Για τον Κώστα, το pet shop, τις γυάλινες βιτρινούλες, τα σκυλάκια που ήταν εκεί αλλά και για το όνομα που είχαν διαλέξει για το κανισάκι. Η μαμά Ελένη φαντάστηκε τον μικρούλη μόνο του σε μια γυάλινη βιτρίνα και τον λυπήθηκε. Ήταν σαν μωράκι. Θυμήθηκε τα δικά της παιδιά πριν πολλά πολλά χρόνια και συγκινήθηκε. Τελικά αυτό το σκυλάκι τους έκανε όλους πολύ τρυφερούς.

Τον σήκωσε ψηλά και τον κοίταξε. Είχε μερικές τσίμπλες στα ματάκια του και το τρίχωμά του ήταν γεμάτο ροκανίδια. «Μικρέ μου, νομίζω ότι ήρθε η ώρα για το πρώτο σου μπανάκι! Θα γίνεις καθαρός για να υποδεχτείς τα αδέρφια σου!».

Οι μικρές την ακολούθησαν τρέχοντας μέχρι το μπάνιο. «Έχω αδέρφια;;;;;;;» σκέφτηκε ο Γκαστόν και ενθουσιάστηκε!

Μείνετε συντονισμένοι… την επόμενη Παρασκεύή η συνέχεια της ιστορίας του Γκαστόν!

Ειρήνη Ι. Ζαννάκη

Διαβάστε εδώ την ιστορία του Γκαστόν από την αρχή